रविवार, २७ सप्टेंबर, २००९

श्री आणि गौरीचे किस्से - भाग २

दरवाजात हातात गुलाबाची फुले घेऊन श्री उभा होता. तिथेच त्याच्या गळ्यात तिने हात टाकले.  
"काय झालं?" त्याने विचारले. 
"काही नाही. तुला यायला इतका वेळ का लागला?" उसन्या रागाने तिने त्याच्या हातातून फुले काढून घेतली. 
"अगं अगदी यायच्या वेळी मॅनेजरने थांबवलं. प्रॉडक्शनमधे काही इश्शु आला होता, थांबावं लागलं." तिच्यापाठी किचनमधे येत तो म्हणाला. कपाटातून एक काचेचं भांडं काढून तिने त्यात पाणी ओतले आणि देठांसहीत ती फुले त्यात ठेऊन दिली.
"मग फोन करायला काय झालेलं?" 
"अजुन उशीर लागला असता तर करणारच होतो."
"म्हणून पुर्ण दिवसभर तु एकदाही फोन नाही केलास?" रागाने तिने विचारले.
"मला फोन करायला तु वेळच कुठे दिलास? तुझाच दर दहा मिनिटाला फोन येत होता!" हसत तो म्हणाला. 
"म्हणजे तुला म्हणायचंय काय?"  
"आणि मला ऑफिसमधेही खुप काम होते." त्याने वाक्य पुर्ण केले.  
"म्हणजे तुला म्हणायचंय काय?" तिने कमरेवर हात ठेवत परत विचारले. "मला ऑफिसमधे काम नव्हते?"
"तुमची काय वेगळी गोष्ट आहे. मुलींनी काम नाही केले तरी चालते. नुसतं बघुन हसला तरी पुरेसे आहे."
"Oh my god! How can you say that? I can't believe you just said that. " किंचाळून हातवारे करत ती म्हणाली. 
"तुझे असे विचार आहेत हे जर मला आधी माहीत असतं तर मी तुझ्याशी कधीच लग्न केलं नसतं." चहा करायला काढलेलं पातेलं तिने परत ठेऊन दिलं. तिला एवढं चिढायला काय झालं त्याला कळेना.
"अगं मी जोक करत होतो. Of course I didn't mean that."
"हा! सगळे असंच म्हणतात नंतर. अनावधानानं मनातले बोलून जातात आणि नंतर सारवासारवी करायला बघतात. I know your kind." तो किचनच्या दारात उभा होता, त्याला हाताने ढकलून ती हॉलमधे आली. 
"What kind? Are you serious?" तो चक्रावून पहातच राहिला.
"You are sexist!" हवेत दोन्ही हात मारत ती म्हणाली. 
"My god! चुकुन माझ्या तोंडातून ते वाक्य गेलं त्याचा एवढा विपर्‍यास करुन घेतेस!" 
"त्यासाठी अरेंज्ड मॅरेजला माझा विरोध होता. म्हटलं कसला नवरा मिळतोय कुणास ठाऊक? म्हणून लव्ह मॅरेज केलं तर तु असा निघालास. पक्कं फसवलस तु मला!" ती आपल्याच नादात बोलत होती. 
"गौरी अगं शांत हो! एवढं चिढायचं काही कारण नाही. तुला माहीत आहे मला तसं म्हणायचं नव्हतं." जवळ येवून त्याने तिच्या खांद्याला धरले. 
"Don't touch me!" बिथरल्यासारखी ती त्याच्यापासुन बाजुला झाली.
"जितक्या लवकर जमेल तितक्या लवकर मला घटस्फोट हवाय."
"घटस्फोट! आपलं आत्ता तर लग्न झालंय! आणि कोणत्या कारणासाठी?"
"Sexism हे कारण तुला पुरेसे नाही वाटत?" त्याच्याकडे रागाचा कटाक्श टाकत ती म्हणाली.
" अगं असं काय करतेस? आपण असं करुया. We'll sleep on this. आणि उद्या सकाळी शांतपणे याच्यावर विचार करुया. "
"का? उद्या सकाळी तु बोललेलं बदलणार आहे का? उद्या सकाळी ही माझा निर्णय बदलणार नाही."
"गौरी चाईल्डिशपणा आता सोडला पाहीजे तुला." त्याचा आवाज आता थोडा चढला होता.
"चाईल्डिश आणि मी? आणि स्त्री ला एक शो पीस मानणारा, ती पुरुषांच्या करमणूकीचं साधन आहे असं मानणारा तू चाईल्डिश नाहीस?" तिचा आरोप ऐकून तो आवाक होऊन तिच्याकडे पहातच राहीला. त्याला काय बोलावे हे ही कळेना. सकाळपासून हजारदा फोन करून सतावणारी ही आपलीच बायको का, हा प्रश्न त्याला पडला. 
थोडावेळ दोघेही शांत राहीली. ती फुंदून सोफ्यावर जाऊन बसली. तो अजून किचनच्याच दरवाजात उभा होता. ती लहरी होती हे त्याला माहीत होतं. पण एवढ्या शुल्लक कारणासाठी ती घटस्फोटापर्यंत जाईल ही त्याने स्वप्नातही कल्पना केली नव्हती. लग्न म्हणजे बाहुला-बाहुलीचा खेळ वाटतो की काय हिला? ती त्याच्या कॉफीटेबलवर पाय ठेऊन सोफ्यात रुतुन बसली होती. समोर TV वर राजेश खन्नाचं रोमॅटिक गाणं लागलं होतं आणि ती दोघेही त्याकडे पहात निर्विकार्पणे बसली होती. ती बोलल्याशिवाय आता बोलायचे नाही हे त्यानं मनाशी ठरवून टाकले होते. तेवढ्यात दारावरची बेल वाजली. कोण आले असावे आता? तिने कुणाला बोलावलेय की काय? त्याने तिच्याकडे पाहिले. ती ठ्म्म होऊन बसली होती. उठून दरवाजा उघडावा की तसेच बसावे या विचारात तो असतानाच परत एकदा बेल वाजली. "What the heck!" म्हणत तो उठलाच.
क्रमश:





३ टिप्पण्या: