शरीराची किंमत

मरून जावंसं वाटतंय.
शून्यात पाहत मी म्हणाले.
आयुष्याचा कंटाळा आलाय;
शरीराचाही वैताग आलाय.
"हं", थोड्या वेळाने ते हुंकारले.
या शरीराची किंमत तुम्हाला माहित आहे?
नाही, आणि पर्वाही नाही; माझं उद्दाम उत्तर.
हे पायच घ्या:
त्याच्या जोरावर तुम्ही चालता पाळता.
कुणाला पाय विकत घ्यायचे असतील,
तर किती किंमत मोजावी लागेल?
वेडा कि खुळा हा डॉक्टर!
मला जगायची पर्वा नाही,
आणि याला माझ्या पायाची चिंता?
हृदय बिघडलं तर?
बरं होईल. सुटेन मी. माझा निश्वास.
नवीन तर मिळणारच नाही,
पण जुनंच कितीला पडेल?
कितीतरी कोटींना? माझा प्रश्न.
शक्य आहे. ते ही उपलब्ध असेल तर!
आंधळ्याना डोळे मिळाले तर जग कसं दिसेल?
जसं आपले डोळे गेल्यावर आपल्याला दिसेल! विलक्षण!
उपहास.
म्हणून तुम्ही डोळे फोडाल का?
काहीतरीच काय? दुखेल ना!
दुखायची एवढी भीती;
आत्ता तर मरायला निघाला होतात.
दुखणं सहन होत नाही म्हणून तर मरायचं.
कसलं दुखणं?
मनाचं, हृदयाचं.
शस्त्रक्रियेनं बरं न होणारं.
त्या दुखण्याची किमत शरीरापेक्षा मोठी?
कदाचित असेलही...
मन कुठं वसतं?
हृदयात...? कि मेंदूत...? माझा स्वतःलाच प्रश्न.
हृदय तर मांसाचा गोळा;
मेंदूतच असावं: माझा तर्क.
मग आपण हृदय दुखतं असं का म्हणतो?
कुणास ठाऊक.
तर तुमचा मेंदू दुखतोय: त्यांचा निष्कर्ष.
छे! छे! ते बरोबर वाटत नाही.
माझं मनच दुखतंय, मग ते कुठे का असेना.
ठीक आहे.
आता मला हे सांगा:
हे हृदय नसेल तर तुम्ही जगाल का?
नाही.
मेंदू काढून टाकला तर?
काहीतरीच काय...
आणि हे मन मुरगळून टाकलं तर?
हो...कदाचित...
मग या मनाच्या दुखण्याची किमत शरीरापेक्षा मोठी?
कसं शक्य आहे ते!

रुपाली