tag:blogger.com,1999:blog-77610343865259707962024-03-08T00:11:19.244-05:00हे ते आणि सगळेMARATHI BLOG,FUN,LIFE,COMEDY,LITERATURE,NOVEL,STORY,CONVERSATION,
THOUGHTS,BOOKS,POEMS,DREAMS,IMAGINATION AND LOT MORE....रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.comBlogger25125tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-87134736655919777602013-11-04T13:32:00.000-05:002013-11-04T13:32:17.845-05:002013 दिवाळी अंकातल्या माझ्या कथा<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0in;">
<b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><b><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;">स्वतंत्र (</span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;">preview)</span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: 'Times New Roman', serif;"> </span><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR" style="background-color: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh;">ही कथा <b>मेनका</b> </span><span lang="MR"><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh;"><span style="background-color: white;">मध्ये
प्रसिद्ध झाली आहे</span></span></span><span style="background-color: white; color: #444444; font-family: 'Times New Roman', serif;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 4.5in; text-indent: 0in;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR;">मुलांना
प्रशांतजवळ सोडून ललिता वर अपार्टमेंट मध्ये आली. आत येउन तिने दरवाजा लावून घेतला
आणि भोवतीचं घोंघावणारं वादळ</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR;">, <span lang="MR">कुणीतरी जादूच्या पेटीत
गुडूप करून टाकावं तशी सभोवार शांतता पसरली. माणसांचा</span>, <span lang="MR">हिटरचा,
रहदारीचा</span>, <span lang="MR">वाऱ्याचा या सगळ्या आवाजांची तोंडे एकदम बंद झाली.
ती सोफ्यावर येऊन बसली. चालताना तिच्या कपड्यांची सळसळही तिला जाणवली नाही. खिडकीतून
आत आलेल्या कवडशातले धुळीचे कणही हलायचे थांबलेले. इतकी शांतता! जणू काही भोवतीचे
अणुरेणुही स्तब्ध झालेत! हृदयाचे ठोके तर चालू आहेत ना</span>? <span lang="MR">तिने
छातीवर हात ठेवला. हृदय वरखाली होत होते. तिने निश्वास सोडला. पण ती सोफ्यावरून
किंचितही हलली नाही. त्या शांततेत तिला कसलाच भंग नको होता. </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR;"><span lang="MR"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR;">तिने
सभोवार नजर फिरवली. आधीच्या घराच्या तुलनेत </span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">फ्लॅट </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR;">छोटासाच होता. पण सगळ्या वस्तू कशा जिथल्या तिथे होत्या. वेगळे होताना तिने
मोजक्याच वस्तू उचलल्या होत्या. जुन्या घरासाठी भरपूर समान तिने हौसेनं घेतलं
होतं, सहा वर्षात तीनदा डेकोरेशन बदललं होतं. पण ते सगळं कशासाठी असाच प्रश्न नंतर
तिला पडत होता. सगळ्याच गर्दीचा तिला वैताग येऊ लागला होता. जगायला अशा किती
गोष्टींची गरज असते? कमीत कमी गोष्टीतही घर चांगलं सजवून होतं. आणि मोठ्या घराच्या
अशा किती खोल्यांचा वापर केला जातो? कितीतरी वर्षांपासून तिला लहान घरात शिफ्ट
व्हायचं होतं. पण प्रशांतला स्वतंत्र बंगलाच पाहिजे होता. मग त्याचा तो उकिरडा का
करून टाकेना! त्या आठवणीनेही ती शिसारली. त्याच्या स्वच्छतेच्या कल्पनाही
त्याच्यासारख्याच बोथट होत्या. कपडे धुवून झाल्यावर ते तो घरभर पसरून ठेवी. त्याच्या
बाथरूममध्ये तर जाण्याचीही सोय नसे. घरातली कुठलीही गोष्ट तिच्या जाग्यावर परत जात
नसे. आणि मुलांनाही तेच शिकवायचे चालले होते. घर हे घरासारखं पाहिजे म्हणे. म्हणजे
कसे? उकीरड्यासारखे?</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">टिव्ही चालू करावा असं
क्षणभर मनात आलं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">, <span lang="MR">पण </span></span><span lang="MR" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">लगेचच शरीरातून नकार उमटला. थोडा वेळ ती सगळी
शांतता अंगात भिनवून झाल्यावर तिला उठावच लागल. सकाळपासून फक्त चहा तिच्या पोटात
गेला होता. प्रशांत येण्याआधी दोघांना तयार करण्याच्या नादात ती ब्रेकफास्ट
करायचेही विसरून गेली होती. उठून तिने पुन्हा चहा ठेवला. नाश्त्याची वेळही टळून
गेली होती. तिने ऑम्लेट ब्रेडवरच भागवायचे ठरवले. ब्रंच करून ती पुन्हा सोफ्यावर
येऊन बसली. शेजारी पुस्तक पडले होते ते उघडले आणि वाचायला सुरुवात केली. तशीच कधी झोपून
गेली हे तिला कळलेच नाही.</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">जाग आली तेव्हा सगळं घर
अस्ताव्यस्त झालं होत. फर्निचरवर धूळ साठलेली</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">, <span lang="MR">सिंकमध्ये भांडी तशीच</span>, <span lang="MR">सभोवार कपड्यांचा ढिगारा. आश्चर्यानं ती बेडरूममध्ये गेली तर बेड सगळा
विस्कळीत अवस्थेत. खाली कारपेटवर कपड्यांचा ढिगारा. बाथरूममध्ये टोयलेटला गंज</span></span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">चढलेला. ती घाबरली. घटस्फोट
झाल्यापासून एकही दिवस तिने घरात पसारा होऊन दिला नव्हता. तिच्याकडून होत नव्हतं
म्हणून दर आठवड्याला तिने साफसफाई करायला </span><span lang="MR" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">बाई ठेवली होती.</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">मुलांना स्वच्छतेची सवय लावता लावता ती मेटाकुटीस
आली होती. मुलगा तरी थोडा बरा होता पण नऊ वर्षांच्या इराने, प्रशांत पासून वेगळे राहायला
लागल्यापासून तिच्याविरुद्ध जणु</span><span lang="MR" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">बंडच पुकारले होते. जे बाबा सांगेल तेच खरं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">, <span lang="MR">आईला काही
कळत नाही आणि तिचं काही ऐकायची गरज नाही अशाच अविर्भावात ती नेहमी असायची. पण
तरीही कधी गोडीगुलाबीन तर कधी धाकानं तिने तिला किमान तिच्या गोष्टीतरी व्यवस्थित
जागेवर ठेवायला शिकवलं होतं. आणि आता असा कचरा! कुणी विस्कटल हे सगळं</span>? <span lang="MR">आणि या जुन्या घरातल्या वस्तू इथे कशा आल्या</span>? <span lang="MR">ती
बेडरूममधून बाहेर आली तर समोर जुन्या घरातली फेमिली रूम! "हे बघ</span>, <span lang="MR">हे कपडे धुवून झालेत!" लोन्ड्रीरूममधून प्रशांत एक मोठी बास्केट घेऊन
आला आणि तिच्यासमोरच त्याने ती पालथी केली. धुतलेल्या कपड्यांची चळत खाली पडली.
कपडे</span>, <span lang="MR">पुस्तकं</span>, <span lang="MR">पेन्सिल्या</span>, <span lang="MR">कंगवे</span>, <span lang="MR">नकली दागिने</span>, <span lang="MR">क्रेयॉनने
रेघोट्या ओढलेले कागद, विद्रूप केलेल्या बाहुल्या. परत सगळ समोर बघून तिचा बांध
सुटला. तिने मोठमोठ्याने ओरडायला सुरुवात केली. प्रशांत लोन्ड्रीरूममधून अजून कपडे
आणून तिच्या भोवती फेकतच होता. बाहेर कुणीतरी दरवाज्याची बेल दाबत होतं तिकडेही
त्याचं लक्ष नव्हत. तिच्या ते लक्षात आलं पण तिला जागेवरून हलायलाही जमत नव्हते. कपड्यांच्या
ढीगाऱ्यात ती गळ्यापर्यंत बुडाली होती. एक एक कपडा म्हणजे जणू काही एक एक किलोचं वजन
झालं होतं. पण बेल अजूनही ऐकू येत होतीच.</span></span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">धसक्यान तिला जाग आली</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">, <span lang="MR">कपाळावर
घामाचे थेंब जमा झाले होते. कसेबसे पुसून शांतपणे तिने दरवाजा उघडला</span>, <span lang="MR">दारात सारीका उभी होती.</span></span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">"<span lang="MR">अग किती
वेळ बेल दाबतेय!" ती आत येत म्हणाली.</span></span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">सारिका तिची जवळची मैत्रीण. घटस्फोटानंतर ज्या
काही मोजक्या मित्र मैत्रिणींशी तिचे संबध बदलले नव्हते, त्यापैकी ती एक. </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;">“</span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">जरा वाचत पडले होते</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">, <span lang="MR">तर झोप
लागली" दरवाजा बंद करत ललिता म्हणाली.</span></span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">"<span lang="MR">ईशान
आणि इरा कधी गेले</span>?"<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">"<span lang="MR">आज
सकाळी गेले ते</span>, <span lang="MR">काल प्रशांतला रिलीजसाठी ऑफिस मध्ये थांबायचं
होतं म्हणून मग तो त्यांना आज घेऊन गेला." बोलता बोलता ललिताने एकीकडे चहा
ठेवला आणि दुसरीकडे फ्रीजमधले फ्रोजन सामोसे तळायला म्हणून तेल गरम करायला ठेवलं.</span></span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;">“</span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">तुमच्या मेक्सिकोच्या
ट्रीपची तयारी कशी चाललीय?</span><span lang="MR" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;">”</span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"> काहीतरी विचारायचे म्हणून तिने विचारले. खरंतर
कॅन्कुनला जायची ललिताची किती वर्षांची इच्छा होती! प्रशांतने ते कधी मनावर घेतले
नाही. सारिकाजवळही ती एक-दोनदा त्याबद्दल बोलली होती. आणि परवा जेव्हा तिने आपण
काही कुटुंबांबरोबर जात आहोत असं तिला सांगितलं तेव्हा ती गप्पच बसली. म्हणे तू
एकटी कशी येणार म्हणून तुला नाही विचारलं. एकटी कशी येणार म्हणजे? मुले आहेत. नवरा
नसला तरी तिचेही कुटुंब होतेच की! का कुटुंबाला पूर्णत्व यायला
पुरुषच हवा.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;">“</span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">अगं ती शिकागोची माझी
मैत्रीण तुला माहिताय ना</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">? <span lang="MR">मेधा? ती दुसर लग्न करतेय." सारिका म्हणत होती.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">"<span lang="MR">इतकी
लकी आहे ना ती! राजेशपेक्षा चांगला नवरा मिळालाय आणि आयुष्यात दुसऱ्यान्दा प्रेमात
पडली ती! </span></span><span lang="MR" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">त्या ऑनलाइन लग्नासाठीच्या साईट असतात ना</span><span style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">, <span lang="MR">तसल्याच कुठल्यातरी साईटवर तो भेटला. आणि किती समंजस आहे तो माहिताय</span>?
<span lang="MR">तिच्यासाठी त्याने बोस्टन सोडून सन्फ़्रन्सिस्को</span></span><span style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #444444; font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span lang="MR" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">मध्ये शिफ्ट
व्हायची तयारी दाखवलीय!</span><span lang="MR" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #444444; font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;">”</span><span lang="MR" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"> सारिका अगदी उत्तेजित होऊन
सांगत</span><span style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #444444; font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span lang="MR" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">होती.</span><span style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #444444; font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"> </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #444444; font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">ती निघून गेल्यानंतर ललिता
स्वयंपाकाला उठली. एकटीचाच स्वयंपाक! चपाती आणि कोबीची भाजी करून अर्ध्या तासातच
ती रिकामी झाली. मेधाची बातमी डोक्यात होतीच. ती ओन्लाईन गेली. अमेरिकेत राहणारे
किती घटस्फोटीत मराठी लोक असतील याचं तिला कुतूहल होतं. ते बघायलाही तिला अकौंट
उघडावे लागले. बऱ्याचशा नोंदी होत्या. घटस्फोटीत आणि विधुर लोकांवर तिने सर्च
मारला आणि तिचं तिलाच आश्चर्य वाटलं. २६८ लोक मिळाले. त्यात विशीतले आणि तिशितलेच
जास्त होते. मेधाला मुले नव्हती. त्यामुळे सगळ्याच गोष्टी सोप्या होतात.
घटस्फोटानंतर मुलांकडे पाहण्यात</span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">, <span lang="MR">त्यांना कसली उणीव भासू नये या प्रयत्नात</span>,
<span lang="MR">पुनर्विवाह करण्याचा विचारही तिच्या मनात आला नव्हता.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><span lang="MR"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">तिशीतल्या मुलांचे प्रोफाईल
ती चाळायला लागली. बहुतेकांनी स्वत:च्या चांगल्या गुणांविषयी भरपूर लिहले होते. पण
बायको कशी असावी याबाबत सगळ्यांचे एकमत दिसत होते. सुंदर</span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">, <span lang="MR">स्मार्ट</span>,
<span lang="MR">नोकरी करून घरादाराची संपूर्ण जबाबदारी पेलणारी! बायकोनेच जर सगळी
जबाबदारी पेलली तर हे मग काय करणार आहेत कुणास ठाऊक? तुच्छतेने तिने शिवी झाडली. एका
अमित नावाच्या माणसाची गमतीशीर अट होती. मुलगी स्वछताप्रिय असावी. </span></span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">“</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">मला संपर्क करण्याआधी</span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">, <span lang="MR">आपली कार
जाऊन पहा आणि ती जर स्वच्छ असेल तरच मला संपर्क करा</span></span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">”</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> असा उद्धट वाटणारा संदेश
त्याने प्रोफायल मध्ये लिहिला होता. तिला खुदकन हसू आलं. या महाशयांचे आपल्यासारखेच
हात पोळलेले दिसतायत. स्त्रियांच्या जाहिराती पहिल्या तर</span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">, <span lang="MR">अमेरिकेत
राहणाऱ्या शंभरावर घटस्फोटीत मुली मिळाल्या. सगळ्या उच्चशिक्षित स्वतंत्र, नोकरी
करणाऱ्या. परदेशात राहून स्वत:चा पार्टनर स्वत:च निवडायची धमक असलेल्या.
संस्कृतीच्या नावाखाली रडतखडत संसार करण्यापेक्षा आयुष्य नव्याने सुरु करण्यासाठी धडपडणाऱ्या! ललिताला त्यांचं भारी
कौतुक वाटलं. घटस्फोटाचं प्रमाण वाढतंय हे स्त्रीजातीला फायद्याचंच म्हणायचं.
नाहीतर पुरुषांना दोन-दोन बायका ठेवण्याविरुद्ध आत्ता आत्तापर्यंत कायदा नव्हता. निर्बंध होते ते
स्त्रीवरच.</span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><span lang="MR"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">दुसर्या दिवशी तिने अकौंट
चेक केलं तर अठरा प्रतिसाद आले होते. आणि अमितचा इन्स्टट मेसेज, "आपण थोडा
वेळ चॅट वर बोलू शकतो का</span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">?"
<span lang="MR">म्हणून. ती थोडी संभ्रमात पडली. आपण सिरियस नाही आहोत हे त्याला
सांगावे का</span>? <span lang="MR">पण तिने "हो" म्हणून उत्तर दिलं.
त्याने त्याच्याबद्दल माहिती दिली. तो मूळचा नाशिकचा</span>, <span lang="MR">मुंबईत
नोकरीला आला. अमेरिकेत येण्याआधी आई-वडिलांनी लग्न लाऊन दिलं. संसाराचा गाडा नीट
मार्गाला लागेल या आशेत सात वर्षे घालवल्यानंतर आत्ता कुठे घटस्फोट घेतला होता.
पाच वर्षांचा मुलगा त्याच्या बायकोकडे राहात होता</span>, <span lang="MR">याला </span></span><span lang="HI" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #222222; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">ठराविक वे</span><span lang="MR" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #222222; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">ळे</span><span lang="HI" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #222222; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">त</span><span lang="HI" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #222222; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"> </span><span lang="HI" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #222222; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">भेटण्याची मुभा</span><span lang="HI" style="background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; color: #222222; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"> </span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">होती. कुणीतरी आपलीच गोष्ट आपल्याला सांगत
असल्यासारखं तिला वाटलं. तीनेही स्वत:ची माहिती दिली. थोडा वेळ गप्पाही मारल्या. चॅट
बंद केल्यावर तिच्या लक्षात आले कि आपण त्याला आपला हेतू सांगितलाच नाही. पण तो तरी
कुठे पुन्हा संपर्क करणारेय? केला तर सांगू. तिने कम्प्युटर बंद केला.</span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">संध्याकाळी इरा घरी आली ती
तणतणतच. तिची स्कीईंगची पॅन्ट ललिताने सामानात दिली नव्हती म्हणून ती रागावली
होती. </span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">“</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">मला माहित होतं का तुझा डॅडी
तुला स्कीईंग ला घेऊन जाणार आहे म्हणून?</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">”</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> आवाजावर नियंत्रण ठेवत ललिताने विचारलं.</span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">“</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">बट मॉम, यु कांट डू अ
सिंगल थिंग राईट.</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">”</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> तिच्या बापाचं आवडतं
वाक्य तिने उच्चारलं. अशी एक सणसणीत ठेऊन
द्यावी तिला असं ललिताला वाटलं. पण तिने राग आवरला. या घटस्फोटात सगळ्यात जास्त हाल
मुलांचे झाले होते. विशेषतः इराचे. तिला आता कळायला लागले होते. तिच्या मनाची
घुसमट होत असावी. पण बापापुढे बोलण्याची तिची हिम्मत नव्हती मग सगळा राग आईवर
निघायचा. ललिताने शांतपणे त्यांच्या कपड्यांच्या पिशव्या आवरायला सुरुवात केली. </span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">ऑफिसमध्ये तिने ब्रायनला त्या
साईटबद्दल सांगितले तर त्याने तिला चिडवायलाच सुरुवात केली. ब्रायन आणि ती गेले आठ
वर्षे त्या कंपनीत काम करत होते. घटस्फोटाच्या वेळी ज्या गोष्टी चालल्या होत्या
त्याबद्दल त्यावेळी ती तिच्या कुठल्याच भारतीय मैत्रिणीशी बोलू शकत नव्हती. तिचं सगळं
चांगलं चाललं असताना तिने घटस्फोट घ्यावा हि गोष्टच त्यांच्या दृष्टीने अनाकलनीय
होती. तेव्हा तिने ब्रायन जवळ आपलं मन मोकळं करायला सुरुवात केली. तो स्वतः
घटस्फोटीत होता. एकदा नाही तर तीनदा त्याचा घटस्फोट झाला होता. आणि वयाने तो तिच्यापेक्षा
२-३ वर्षांनी मोठा असेल नसेल. तेव्हा त्याने तिला खूपच धीर दिला होता. एरवी
सगळ्यांची चेष्टा करणारा तो तिच्या बाबतीत मात्र चांगलाच दिलासा देणारा मित्र बनला
होता.</span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">“</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">लग्न कर असं कोण म्हणतय? जस्ट गो आउट अँड हॅव
फन</span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">! <span lang="MR">तुझ्याहि
काही गरजा असतीलच ना? हॅव अ बॉयफ्रेंड!</span></span><span style="color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">”</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> तो सांगत होता. तिला हसू आलं. हॅव अ
बॉयफ्रेंड. किती सहज बोलतात हे लोक! गरजा तर तिच्याही होत्याच. शारीरिक, भावनिक,
मानसिक. त्या पूर्ण होत नव्हत्या म्हणून तर तिने घटस्फोट घेतला होता. पण त्या
पूर्ण करण्यासाठी काहीतरी केले पाहिजे याचा तिने अजूनतरी विचार केला नव्हता. </span><span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;">“</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">या शुक्रवारी एरोस्मिथ गावात
येतोय. जायचं का?</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 10pt;">”</span><span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"> मॅटने विचारले. सगळ्यांनी
हात वर केले.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span style="color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">दुपारी ती कामात मग्न
असताना अमितचा मेसेज तिच्या लॅपटोप वर डोकावला. उत्तर न देताच तिने तो बंद करून
टाकला. हा खूपच घाई करतोय तिला वाटलं. कॅलेंडर उघडून तिने पाहिलं. ईराचा गणिताचा
क्लास होता आणि त्याच वेळेत तिला ईशानला स्विमिंगसाठी घेऊन जायचे होते. म्हणजे घरी
यायला आठ वाजणार. तिने आमिला फोन केला. डिनरसाठी सहा चपात्या आणि शाकाहारी भाजीची
ऑर्डर देऊन टाकली. म्हणजे आठ नंतर थकून घरी आल्यानंतर स्वयंपाक करायला नको! प्रशांत
लगेच म्हणाला असता, कसली आई आहेस म्हणून? ते ऐकल्यावर तिच्या मनाची काय अवस्था होत
असेल याचा विचारही त्याच्या मनात कधी आला नाही. कितीही थकल तरी स्वतःच रांधून
वाढल्याशिवाय आई चांगली कशी होईल? ललिताची आईही हेच करायची. आजारी असली तरी तिला
किचनमध्ये जाऊन काहीतरी बनवावेच लागायचे. तीही बाबांसारखीच नोकरी करून थकून घरी
आलेली असायची. पण आल्या आल्या बाबांना हातात चहा आणि काहीतरी चमचमीत खायला ठेऊन
पुढे जाऊन स्वतःला किचनमध्ये गाडून घ्यायची. भाकरी भाजता भाजता ललिताला गणितातली
प्रमेय शिकवायची. जेवणाच्या वेळेपर्यंत बाबा नाक्यावरच्या मित्रात थोडा पुरुषार्थ
गाजवून आलेले असत. आणि जेवण स्वादिष्ट आहे कि नाही यावर आपले अभ्यासपूर्ण मत देत. तेव्हाही
ललिताला या गोष्टीचा राग यायचा. आपण मोठं झाल्यावर असलं काही करायचंच नाही असं
तेव्हाच तिने ठरविलेलं. पण ते अमलात आणायलाही तिला स्वत:ची उमेदीची
दहा वर्षे द्यावी लागली. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; text-indent: 0in;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; text-indent: 0in;">
<span style="background-color: transparent; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10pt;">क्रमशः</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 13.5pt;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; text-indent: 0in;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; text-indent: 0in;">
<span style="color: #222222; font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 24.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">
</span><span style="font-size: large;"><span lang="MR" style="color: #222222; font-family: Mangal, serif;">विनाशायच</span><span style="color: #222222; font-family: Arial, sans-serif;"> </span></span><b><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;">(</span></b><b><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 16pt;">preview)</span></b><b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 16pt;"> </span></b><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0in;">
<span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span lang="MR" style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">ही कथा</span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><b><span lang="MR" style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">कथाश्री</span></b><b><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span></b><span lang="MR" style="background: white; color: #444444; font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">मध्ये
प्रसिद्ध झाली आहे</span><span style="background: white; color: #444444; font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: white; text-indent: 0in;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">गाडी कॅरोलिना रोड च्या सिग्नलला आली आणि तिच्या मनावर
विलक्षण उदासीनता पसरली. एरवी कुठल्याही सिग्नलला ३ मिनिटे थांबायचंही तिच्या
जीवावर यायचं. आजही सवयीनं अधीर बोटे स्टीयरिंगव्हील वर नाचत होतीच पण मनातून तिला
तो सिग्नल कधीच हिरवा होऊ नये असे वाटत होते. पोटात कुणीतरी मोठा खड्डा पाडला आहे
आणि त्याच्यात अफाट काळोख भरून राहिला आहे असा काहीसा भास तिला होत होता. शेवटी
शेवटी तर बोटे एवढ्या जोरात नाचू लागली कि गाडी रिव्हर्स मध्ये टाकून</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">सिनेमात
दाखवतात तसं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">तशीच मागे चालवत न्यावी कि काय असा विचार तिच्या मनात चमकून गेला. गाडी उभी
केलीही होती</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">कॅरोलिना रोडला वळणाऱ्या रस्त्यावर! तिथून आता लेन बदलणेही शक्य नव्हते. त्या
रस्त्याला लागल्यानंतर पंधरा मिनिटातच तिचे घर लागणार होते. तो काहीसा कंट्री रोड</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">दोन्ही
बाजूला उंचच उंच झाडी असलेला. अगदी चार-पाच वर्षापर्यंत इथे काहीही वसाहत नव्हती.
निमुळत्या रत्यावर झाडीतून मधेच डोकावणारी घरे</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">त्यांच्या गाई गुरांसोबत दिसत.
पण गेल्या दहा वर्षातल्या रियल इस्टेटच्या बूममध्ये</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">हि झाडीहि तोडून मध्ये
अधे चांगल्या वसाहती उमटल्या होत्या. तसल्याच एका वसाहतीत त्यांनी टाऊन हाउस घेतले
होते. पण तरीही कॅरोलिना रोड वर अजूनही हरणांचे कळप रस्ता ओलांडताना दिसत. बरेचदा
सकाळी ऑफिसला जाताना</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">,
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">रात्री एखाद्या वाहनाखाली आलेले हरीण बाजूला सरकवून ठेवलेले
असे. त्या हरणांसाठी मग तिचा जीव तळमळे. त्या रस्त्यावर साधारणत: पंधरा-वीस मिनिटे
गेलं कि उजव्या बाजूला तिच्या कम्युनिटीत जायचा रस्ता लागत होता. </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">सिग्नल हिरवा झाला आणि समोरच्या गाडीपाठीमागे तिची गाडी अनिच्छेने
चालू लागली. गाडी हळू चालवून घरापर्यंत पोहचण्याची वेळ ती वाढवत होती. गडबडीत घरी
जाण्यासारखंही होतं काय</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">खरं तर जाउन तिथे काय घडू शकेल याचीच भीती तिला जास्त होती.
आपल्या शिक्षेची वेळ ती सेकंदासेकंदानी वाढवत होती इतकेच. समोरची गाडी सुसाट
वेगाने पळत होती पण ती कासवासारखी त्याचा पाठलाग करत होती. आपण वेग वाढवावा काय</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">शांतपणे
रस्त्याकडेला साठलेल्या बर्फाकडे पाहताना तिच्या मनात विचार येत होते. दोन लेनचा
रस्ता असल्यामुळे मागच्या गाड्या तिला ओलांडून पुढे जात होत्या. एक-दोघांनी तर
होर्नही दिला. पण तिचे तिकडे लक्ष होते कुठे</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">मध्ये डोकावणार्या
घरांभोवतीच्या पटांगणात विस्तीर्ण पसरलेला बर्फ संधीप्रकाशात चमकत होता. मोठा गूढ
दिसत होता. एखाद्या साधूसारखा. तपश्चर्येत मग्न असलेला. गाडी थांबवून त्या स्वच्छ</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">नितळ</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">अस्पर्शित
बर्फावर जाउन नाचावं असं तिला वाटलं. रस्त्यावरचा चिखल त्याच्यावर टाकून त्याला
गलिच्छ करावं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">,
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">अस्पृश्य करावं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">त्याची तपश्चर्या मोडून टाकावी</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">!<span lang="HI"> स्टीयारिंगव्हील वरची तिची मुठ आवळली गेली. तेवढ्यात अचानक डाव्या
बाजूच्या झाडीतून एक हरीण उधळीत रस्त्यावर आलं आणि तिच्या गाडीला धडकून समोरच
पडलं. तिची गाडी आधीच मुंगीसारखी चालत होती त्यामुळे त्या हरिणाच्या थोडी अलीकडेच तिला ती थांबवता आली. "ओ माय गॉड</span></span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">ओह
माय गॉड" करत ती सिटवरच बसून राहिली. काय करावे तिला सुचेना. हरीण तर समोर
तडफडत होते. ती गाडी वळवून तशीच पुढे जाऊ शकत होती. हिवाळा असल्यामुळे सहा वाजताच
अंधार पडत आला होता. आणि रस्ताही तसा निर्मनुष्यच होता. तसंच जाणं तिच्या
फायद्याचे होते. नाहीतरी रस्त्यावर अशी मरून पडलेली हरणं ती बरेचदा पाहत होतीच.
त्यात खर तर तिची काही चूक नव्हती. रस्ता वाहनांसाठी होता आणि असं अचानक
तिच्यासमोर येउन हरणानेच चूक केली होती. पण तरीही गाडीचा दरवाजा उघडून ती बाहेर
आली. गाडीच्या दिव्यांच्या उजेडात तडफडणाऱ्या हरणाजवळ जाउन बसली. भीतीने व्याकूळ
झालेले त्याचे डोळे तिच्याकडे पाहत होते. त्या डोळ्यां जागी तिला रामचे डोळे
दिसले. भीतीने व्याकूळ झालेले</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">शरीर गचके देत असलेले. एक क्षणभर राम आणि
हरीण तिला आलटून पालटून दिसायला लागले. तिच्या भरधाव वेगाने येणाऱ्या गाडीने रामला
धक्का दिला होता. एवढ्या उशिरा तो या झाडीत कोणत्या कामानिमित्त येईल</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">हरीण</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">,</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">राम</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">राम</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">हरीण!
तिच्या मन:चक्षु समोर ते एकापाठोपाठ एक यायला लागले. ती त्या दोघांकडेही कमालीच्या
तटस्थपणे पाहत होती. कधी हरणाचे पाय तर कधी रामचे हात! थोडय वेळाने ते चित्र स्थिर
झाल्यावर तिने हरणाला स्पर्श करायला हात पुढे केला तर तेवढ्यातही ते अंग आकसून
घ्यायला लागले. तिने हात मागे घेतला.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">काय विचार चालला असेल त्याच्या मनात</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">हि
हरणं नेहमी अशी गाडीसमोरच रस्ता बदलायला का पळतात</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">तिच्या मनाला चुटपूट
लागून राहिली. कितीदा तरी सकाळी मेलेल्या हरिणांना रस्त्याकडेला पडलेले पाहताना</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">आपल्या
गाडीसमोर असे कधीही होऊ नये अशी प्रार्थना तिने केली होती. हरणांच्या जंगलावर
माणसांनी अतिक्रमण करून</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">,
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">हे रस्ते बनवले होते. पण हरणांना रहदारीचे नियम मात्र
शिकवायचे राहिले होते. गाड्यांच्या उजेडात हरणं अशी कावरीबावरी होऊन पळतात आणि
मरून जातात. या हरणांच्या जागेवर माणसेच असती तर</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">त्यानाही कुणीतरी उचलून
रस्त्याकडेला असंच टाकलं असतं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">सकाळी ऑफिसला जाताना लोक या हरिणांकडे
दुर्लक्ष करतात तसं त्यांच्याकडेही केलं असतं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">कुणी सांगावं! तिच्या
डोळ्यासमोर ती ऑफिसला जाताना</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">एक दोन माणसे रस्त्याकडेला मरून पडलीत आणि
लोक मात्र सकाळच्या गडबडीत</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">,
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">कॉफीच्या मगमधली कॉफी पिताना</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">गाडीत हसत कुणाशीतरी फोनवर बोलताहेत असं चित्र समोर दिसलं. अंगावर शहारा आला
तिच्या! हरणाने गचके द्यायचे थांबविले होते. त्याचे डोळे अजूनही तिच्यावर रोखले
होते. किती सुंदर</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">,
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">पाणीदार व्याकूळ डोळे होते ते! तिला रडू फुटलं. हरिणाच्या
पायाला धरून तिने त्याला रस्त्याकडेला सरकवलं. चांगलच जड होतं ते! उद्या परत याच
रस्त्यावरून ऑफिसला जाताना ते तिथे दिसेल का</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">तिच्या मनात आले.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">गरेज मध्ये गाडी लाऊन तिने आतला दरवाजा उघडला. छाती अजूनही
धडधडत होतीच. रस्त्यात जे काही झाले त्याच्यामुळे कि घरात काही होणार आहे या
धास्तीने</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">याचे उत्तर तीही नीट देऊ शकली नसती. घरात अंधार होता. रामची गाडी तर बाहेर
लावली होती! मग हा आहे कुठे</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">ती हॉल मध्ये आली. तो अंधारात तसाच
सोफ्यावर टीव्ही बघत बसला होता. पाय समोरच्या कॉफी टेबलवर. अंगावर लेदरचे जाकेट
तसेच. काळा</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">उंच</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">धिप्पाड!</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">आलीस</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">उशीर झाला तुला</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?"
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">टी व्ही वरची नजर न
हलवता त्याने विचारले.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">हो. रस्त्यात थोडा प्रॉब्लेम झाला." ओघवतं उत्तर देऊन ती बेडरूमकडे जायला
वळली.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">काय प्रोब्लेम झाला</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?"<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">अक्सिडेंट"</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">पुन्हा एकदा</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?"
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">तो चिडला. "</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">That’s it. </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">माझ्या इन्श्युरन्स मधून तुला मी काढून टाकणार आहे. तुझा तू इन्श्युरन्स घेऊन
टाक. तुझ्यामुळे माझं प्रिमिअम वर जातंय. साधी गाडी चालवायची अक्कल नाही.. किती
लागलं गाडीला</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?"
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">गाडीला काही नाही झालं." हरणाच्या आठवणीने दुख:द होऊन ती म्हणाली. मलाही
काही लागलं नाही असं जिभेवर आलेलं वाक्य तिने परतवून लावलं.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">मग त्यांच्या गाडीला काही लागलं का</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?" </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">खोचक आवाजात त्याने विचारलं.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">कुणाच्याच गाडीला काही झालं नाही." ती वर जायला निघाली. का कुणास ठाऊक
हरणाची गोष्ट तिला सांगावीशी वाटली नाही. कुठलंतरी अंतर्मनातलं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">हृदयाजवळचं
शल्य</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">कुणा परक्या माणसापासून लपवावं तसं तिने ते लपवून ठेवलं. </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">मग काय झाडाबिडावर आदळलीस का काय गाडी</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?" </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">संशयाने तिच्याकडे पाहत
तो म्हणाला.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">कुठं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">लक्ष कुठं होतं तुझं गाडी चालवताना</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">का रस्त्यावरून जॉगिंग ला
जाणार्या लोकांकडे पाहत होतीस</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?" </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">तो कडाडला</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">. <span lang="HI">तिने मागे वळून पाहत रागाचा एक कटाक्ष त्याच्याकडे टाकला.</span></span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">अशी डोळे फाडून काय बघतेस</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?" </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">एका ढांगेत तो तिच्याजवळ गेला.
तिच्या दंडात त्याची बोटे रुतली.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">रस्त्यावरून तो मेहता तर चालला नव्हता</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?" </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">तिने दंडाला हिसडा
दिला. बिचारा मेहता! त्याच्या नावाचा घरी सतत उद्धार चाललेला असे. बिचाऱ्याला
त्याची कल्पनाही नसेल. आपला शेजारी आपल्याबरोबर उगाचच आढमुठेपणाने का वागतो</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">याचा
तो विचार करत असेल घरात बसून</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">तिला हसू आलं. </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">हसतेस</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">मला हसतेस</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?
" </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">त्याने तिचा दंड पिरगाळला. तिने त्याच्याकडे पाहीलं.
एखाद्या हिंस्त्र श्वापदा सारखा तो तिच्याकडे पाहत होता. चेहऱ्याच्या मानाने आधीच
मोठे असलेले डोळे खोबणीतून बाहेर आले होते. तापलेल्या सळ्या तिने त्याच्या डोळ्यात
जाताना पहिल्या. खूप वर्षांपूर्वी संभाजी राजान्वरचे एक पुस्तक वाचताना</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">औरंगजेबाने
त्याच्या डोळ्यात घातलेल्या सळ्यांची तिला आठवण झाली. तेव्हाही ते वाचून ती शहारली
होती. आणि या सळयांतून तर ठिणग्या उडत होत्या. डोळ्यात जाताना सळ्यांतून ठिणग्या
उडतील</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">त्या ओलेपणाने "चर्र" आवाज होऊन त्या विझून तर जाणार नाहीत</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">डोळ्यांना
वेदना होत असतील का</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">बुबुळाला कुणी स्पर्श करून पाहिलं असेल का</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">त्या लालभडक डोळ्यांतून विस्तव आग ओकत होता.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">त्याला नेहमी आपल्या घरावरूनच वॉक घ्यायला कसं सुचतं ग</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?"<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">तो त्यांचा शेजारी होता. त्यांच्या घरावरून जाणार नाही तर
कुठून जाणार</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">ते त्याला जाऊन का नाही विचारत</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?" </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">हिसडा देऊन तिने हात
सोडवून घेतला आणि ती वर पळाली. तिची छाती जोराने वरखाली होत होती. आता पुढे काय
होईल सांगता येत नव्हते. मागच्या वेळी जेव्हा ती उलटून बोलली होती तेव्हा महाभारत
घडले होते.</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">वरच्या मजल्यावर जाउन बेडरूमचा दरवाजा तिने आतून लॉक करून
घेतला. दरवाजाला खालच्या बाजूने मोठी चीर पडली होती. एकदा ती रागाने अशीच दरवाजा
बंद करून बसली होती तेव्हा त्याने लाथा मारून मारून ती पाडली होती. क्षणभर बाहेर
कसलाच आवाज ऐकू आला नाही. आपण प्रत्युत्तर देऊनही तो गप्प बसलाय याचं तिला आश्चर्य
वाटायला लागलं. पण ती तर वादळा पूर्वीची शांतता होती. तिच्या तशा बोलण्याने बसलेला
धक्का पचवायलाहि त्याला काहि क्षण लागले. नंतर तो जिन्यावरून धाडधाड आवाज करत वर
आला. आधीच तो जेव्हा चाले तेव्हा दहा हत्ती चालल्यासारखा आवाज करे. आणि आज तर
त्यात संतापाची भर पडली होती. त्या धडधडीने तिचं हृदय आता छाती फोडून बाहेर येतेय
कि काय असं तिला वाटलं. ती पळत बाथरुममध्ये गेली आणि बाथरुमचे दारही तिने लाऊन
घेतले. एकाचवेळी दोन्ही दारं तो काही तोडू शकणार नव्हता. गरम पाण्याचा शॉवर तिने
सुरु केला. डोळे मिटून</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">,
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">कढत पाणी तोंडावरून ओघळू दिले. तापलेल्या तव्यावर थंड
पाण्याचा शिडकावा व्हावा तसं तिला झालं. शरीराच्या ताणलेल्या शिरा सैल झाल्या.
कितीतरी वेळ ती तशीच शॉवरखाली उभी राहिली. पाण्यात तिच्या डोळ्यातले अश्रू मिसळत
राहिले. तिने जीभ थोडी बाहेर काढून पाहीलं तर पाण्याला खारट चव आली होती. रात्री
नव्याने उमटलेले तिच्या उजव्या स्तनावरचे
नखांचे ओरखडे मग चरचरायला लागले. तिने त्याकडे दुर्लक्ष केले. तसंच पाणी
अंगावर निथळत राहू दिलं. बंद डोळ्यांनी ती त्या पाण्याखाली डुबून गेली. काळंशार
तळं होतं ते. अगदी कंपासाने काढलेल्या वर्तुळासारखं गोल! पाणी इतकं काळं कि जणू
काही कुणीतरी काळी शाई ओतली आहे. कडेनं दाट झाडी. तो त्या तळ्याच्या मध्यभागी
तरंगत होता. सगळं शांत</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">. <span lang="HI">पाण्यावर कसलेही तरंग नाहीत आणि अचानक पाणी
चोहो बाजूंनी उचललं जाऊ लागलं. भिन्न काळोख सरसावत त्याच्या दिशेने आला.
ज्वालामुखीच्या तोंडावर तो उचलला गेला. पाणी तांबडं लाल झालं. कितीतरी वेळ तो
त्याच्या तोंडावर जळत राहिला. अचानक तळयानं त्याला झपदिशी ओढून घेतलं. तो संघर्ष
करू लागला. भोवर्यातून सुटण्यासाठी तडफडू लागला. ती वरून पाहत राहिली. असुरी
आनंदाने तिच्या नाकपुड्या प्रसरण पावल्या. गोल गोल फिरून पाण्याने शेवटी त्याला गिळंकृत
केले.</span></span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;"><span lang="HI"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">सुरुवातीला बाथरुममध्ये आंघोळीला जाताना दरवाजा बंद करून
नकोस अस तो म्हणाला तेव्हा तिला काही कळलंच नव्हतं. "का</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?" </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">निष्पापपणे तिने विचारलं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">तर तो चावट हसून म्हणाला होता -
"म्हणजे मी कधीही आत येऊ शकतो तुला बघायला." किती लाजली होती ती! नवीनच
लग्न झालेलं. लग्नानंतर तो लगेचच तिला घेऊन अमेरिकेत आलेला. कुणाचा सासुरवास
नव्हता कि कसली भीड बाळगायची गरज नव्हती. घरात दोघांचेच राज्य. एकमेकांच्या
स्वभावाचाही अजून अंदाज यायचा होता. पण तो अशा रीतीने येईल याची तिने स्वप्नातही
कल्पना केली नव्हती. आयुष्य हे असंच फुलांच्या पायघड्यावरून चालल्यासारखं जाणार
असाच तिचा समज झाला होता. त्या दिवशी पर्यंत!</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">त्या दिवशी त्याला आवडणारे पॅनकेक नाश्त्याला देऊन ती
आंघोळीला गेली होती</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">,
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">तेव्हा अचानक झंझावाता सारखा तो आत आला आणि तिला शॉवर मधून
बाहेर ओढू लागला. </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">काय झालं</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">?"
</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">त्याच्या अवताराने घाबरून जाउन तिने विचारले. </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-bidi-language: HI;">चल तुला दाखवतो.." </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0in;">
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">"</span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: HI; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">अरे पण कपडे.." तिच्या बोलण्याकडे लक्ष न देता</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: HI; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">तो तिला तसाच डायनिंग टेबलापाशी घेऊन आला. दाराबाहेर पडता पडता तिने बाजूला
असलेला टॉवेल ओढला होता आणि त्यात ती आपली लाज झाकण्याचा कसाबसा प्रयत्न करत होती.</span></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: MR; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">क्रमशः</span></o:p></div>
रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-19235477610488403052013-05-26T17:03:00.003-04:002013-05-26T17:04:29.837-04:00आम्ही पुरुष माणसे <br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">लहान मोठी</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">जाड बारीक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">उंच बुटकी </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही माणसे विविध रंगाची आणि ढंगाची</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">वेगवेगळ्या शब्दांची आणि प्रतिक्रियांची</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही सभ्य</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">सुसंस्कृत</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.</span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"> आम्ही पंडित</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">रूढी</span><span lang="EN"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">परंपरेच्या</span><span lang="EN"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">पडद्याआडून बोलणारे आम्ही दांभिक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही</span><span lang="EN"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">उगवत्या सूर्याला नमस्कार करणारे</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">,<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">लवचिक मणक्यांचे</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">रंग बदलणारे सरडे</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही ताठ</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही मानी</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही बाणेदार </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">गरजेसाठी लाज आणि मानही कापून देणारे तालेवार.</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही सावध</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही शिकारी </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही दयनीय</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">स्त्री देहाचे पुजारी</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही जॉय राईड मध्ये दबा धरून बसलेले पारधी </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">द्रोपदीचे वस्त्रहरण करणारे दुशा:सन</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">. <o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही</span><span lang="EN"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">सुप्रसिद्ध</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही कुप्रसिद्ध.</span><span lang="EN"> </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0in;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">दुबळ्यांवर </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">वर्चस्व गाजवणारे आम्ही पुरुष सिद्ध</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही षड्रीपुच्या घाणीत लोळणारे किडे </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">विहिरीतलं बेडूक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">विश्वातला धुळीचा कण. </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही शीला कि जवानीचे भक्त </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">बदनाम मुन्नीवर आरोप करणारे संभावित </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही शूर</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही वीर </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही रेपिस्ट</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही सेक्सीस्ट </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">कोवळ्या मुलींचा शरीर भंग करणारे आम्ही सेडीस्ट</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही बघे</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही सुदैवी</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही प्रेक्षक </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">सद्सदविवेकबुद्धीला पोखरून काढणारे आम्ही तक्षक </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही सनातनी</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही पुरोगामी </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही फॅशीस्ट</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही रेसीस्ट </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही बहुरूपी आणि बुरखेदार</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">,<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">रेप</span><span lang="EN"> </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">होतानाचे चित्रण करणारे आम्ही पत्रकार</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही टणक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">पोलादी</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">गेंड्याच्या कातडीसारखे </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही रक्षक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही दक्षक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">स्त्रीवादी आणि स्त्री भक्षक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">तात्त्विक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">,</span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"> आम्ही </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">तार्किक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="HI" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">सात्विक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">स्त्रीला बुरख्याआड लपविणारे आम्ही धार्मिक</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही तेजस्वी</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही स्वयंभू</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">'</span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही कोण</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">?' </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">हा
प्रश्न स्वत:ला कधीही न पडणारे </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही सर्वज्ञात</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही सर्वश्रेष्ठ</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">, </span><span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही सर्वेश्वर </span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0in; mso-line-height-alt: 1.0pt;">
<span lang="MR" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">आम्ही पुरुष माणसे</span><span lang="EN" style="font-family: CDAC-GISTYogesh;">.<span style="font-size: 5pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-83558094100839247112012-12-29T15:29:00.002-05:002012-12-29T15:29:18.886-05:00'गिनिपिग' in Menakaमेनकाच्या २०१२ च्या दिवाळी अंकात माझी 'गिनिपिग' नावाची कथा प्रसिध्द झाली आहे. इच्छुक वाचकांनी ती जरूर वाचावी आणि जमल्यास अभिप्राय द्यावा. धन्यवाद.<br />
रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-18782798833028304782012-04-19T12:32:00.001-04:002012-08-12T17:03:34.539-04:00विरंगुळा(मेनकाच्या जून 2012 अंकातून साभार)<br />
<br />
श्री <br />
भाग १ <br />
<br />
"काय करतीयेस" पलीकडून त्याने विचारलं. <br />
"हं!" तिने निश्वास टाकला. "म्हटलं सकाळपासून कसा फोन आला नाही. बिझी होतास का?" <br />
"बिझी नव्हतो. असाच कुणाचातरी विचार करत होतो." <br />
ती गप्प बसली. "कुणाचा" असं विचारलं तर तो काय बोलणार हे तिला पक्कं माहित होतं. <br />
"कुणाचा असं नाही विचारणार?" त्याने तिकडून विचारलंच. <br />
"नाही. मी तसलं काही विचारणार नाही. आणि तुही असलं फालतू काही विचारायचं बंद कर." तिने रागाने फोन आपटला. <br />
<br />
अमेरिकेत आल्यापासून दररोज सकाळी तिला फोन करायचा हे त्याचं ठरलेलं होतं. सुहासची आणि तिची ओळख जुनी असली तरी तो तिचा खास मित्र वगैरे नव्हता. कॉलेजमध्ये असताना तिच्या ग्रुप मध्ये असायचा एवढंच. दिसायलाही बेताचाच. काळा, स्थूल, नीटनेटक्या चेहऱ्याचा. एकदम कुणी प्रेमात पडावं असा नक्कीच नाही. गेल्या वर्षी फेसबुकमूळे नव्याने ओळख वाढली होती. तेव्हा तो भारतातच होता. अमेरिकेत येण्यासाठी त्याचा प्रयत्न चालला होता. ती उत्साहाने तिचे, तिच्या नवर्याचे आणि मुलांचे फोटो फेसबुकवर टाकायची. त्याच्याकडून लगेचच फीड बॅक मिळायचा. हा ड्रेस चांगला दिसतोय, साडीत सुंदर दिसतेयस किंवा अजूनहि काहीच बदल झाला नाही तुझ्यात असे कॉमेंट्स पाठवायचा. कधी कधी तोही त्याच्या मित्रांबरोबर गोव्याला वगैरे गेलेले फोटो टाकायचा. पण त्याने त्याच्या कुटुंबाचे फोटो कधी अपलोड केले नाहीत. तिनेही कधी विचारलं नाही. विचारावं असंही कधी वाटलं नाही.<br />
<br />
फेसबुकमुळे तिच्या कॉलेजमधले कितीतरी मित्र मंडळ तिला ऑनलाईन भेटलं होतं. वीस वर्षापूर्वीच्या बऱ्याचशा मित्र मैत्रिणी तर तिला ओळखताही आल्या नव्हत्या, एवढ्या बदलल्या होत्या. बारीक, सडसडीत मुलींच्या आता केस पिकलेल्या, स्थूल बायका झाल्या होत्या. तोंडावर बावरलेले भाव असलेल्या अशक्त मुलांचे, आता ढेरीवाले सभ्य गृहस्थ झाले होते. बदलला नव्हता तो फक्त हाच. म्हणजे त्याला ओळखायला तिला काही अडचण आली नव्हती.<br />
<br />
त्याचं अमेरिकेत येण्याचं नक्की झाल्यावर "कधी बोस्टनला आलास कि माझ्या घरी नक्की ये" असं तिने आवर्जून त्याला सांगितलं होतं. त्यात जुन्या मित्राला भेटण्याचा आनंद तर होताच पण ती आणि तिचे आदर्श, सुखी कुटुंब त्याला दाखविण्याचा मोहहि तिला झाला होता.<br />
<br />
ती बोलून तर बसली होती पण तो लगेचच येईल असं काही तिला वाटलं नव्हतं. कॅलिफोर्नियात आल्यानंतर पहिला लाँग विकएंड बघून त्याने बोस्टन चे तिकीट बुक केले तेव्हा तिला आश्चर्य वाटलं. एअरपोर्टवर त्याला पिकअप करायला तिचं सगळं कुटुंब गेलं होतं. फोटोत त्याच्यात इतका बदल झालेला दिसत नव्हता, पण प्रत्यक्षात तिला त्याला ओळखायला काही सेकंद लागले. त्याचा स्थूलपणा गेला होता. गोलमटोल चेहरा आता आकर्षक दिसत होता. अर्ध्या बाहीच्या टी शर्ट मधून त्याचे पिळदार हात दिसत होते. स्वारी जिम मध्ये जात असणार, तिने ताडले. नवऱ्याशी त्याची ओळख करून देताना तिला संकोचल्यासाखे झाले. पण तिच्या नवऱ्याला त्यात काहीही गैर वाटलेले दिसत नव्हते. बायकोचा जुना कॉलेज मधला मित्र आहे, प्रथमच अमेरिकेत आलाय, तेव्हा त्याला बोस्टन दाखवायचं कामही नवऱ्याने उत्साहाने केलं होतं. तिच्या दोन्ही मुलांनी त्याला काका म्हणून त्याच्याशी जवळीक साधली होती. त्यांच्या पाहुणचाराची परतफेड तोही त्यांना, तिच्या कॉलेज मधल्या गोष्टी सांगून करत होता. मुलांची चांगली करमणूक होत होती आणि तिला याच्या एवढ्या सगळ्या गोष्टी लक्षात कशा आहेत याचं आश्चर्य वाटत होतं. जाताना त्याने तिच्या १२ वर्षांच्या ओमला मार्केट मध्ये आलेला नवीन ipad-२ घेऊन दिला त्यावर काय बोलावे तिला कळेना. नवर्यानेही टोमणा मारलाच, तुझा मित्र काही तुझ्यासारखा कंजूस दिसत नाही म्हणून! <br />
<br />
एकंदर त्याला इम्प्रेस करण्याचा तिचा प्लॅन त्याने उधळून लावला होता. उलट तोच तिच्या घरातल्या सगळ्यांना आणि खुद्द तिलाही इम्प्रेस करून गेला होता. आता परत त्याचा फोन आला कि नक्की त्याला रागवायचे असं तिने मनाशी ठरवले. त्यासाठी तिला जास्त वेळ काही वाट पहावी लागली नाही. दुसऱ्या दिवशी ती ऑफिसमध्ये पोहचण्याआधीच त्याचा फोन आला. "आता मी गाडी चालवतेय. मला नंतर फोन कर." तिने त्याला थोड्या अधिकारानेच सांगितलं.<br />
<br />
ऑफिसमध्ये गेल्यावर थोड्या वेळाने तिने त्याला फोन लावला. <br />
<br />
"मग पोहचलास का व्यवस्थित?" तिने विचारलं.<br />
"हो. सात आठ तास लागले पण झोपून गेल्यामुळे एवढ काही वाटले नाही. आणि का गं, तुझ्याकडे ब्ल्यू टूथ नाही का?" त्याने पुढे विचारलं.<br />
"नाही. का?"<br />
"नाही अमेरिकेत सगळ्यांकडे असतो म्हणून म्हटलं! " <br />
"असं काही नाही" जरा रागातच ती म्हणाली. "माझ्याकडे iPhone ही नाही आणि टॅबलेट ही तूच घेऊन दिलीस. आणि बाय द वे, मला तुझ्याशी त्याबद्दल बोलायचे आहे. ओम ला टॅबलेट घेऊन द्यायची तुला काय गरज होती?"<br />
थोडा वेळ तिकडून तो काहीच बोलला नाही. तिच्या रागाचा स्वर त्याने ओळखला.<br />
"काही नाही, घेऊन द्यावासा वाटला." <br />
"का?"<br />
"सगळ्याच गोष्टींना कारण पाहिजे का?"<br />
"ऑफकोर्स."<br />
"कारण काही नाही. इतक्या वर्षांनी तुला भेटलो आणि तुझ्या मुलाला मला काहीतरी घेऊन द्यावेसे वाटले यात चूक झाली का?" थोड्या वाढत्या आवाजातच त्याने विचारले.<br />
"अर्थातच. ते तू काय घेऊन दिलेस त्यावर अवलंबून आहे. एखादी छोटीशी गोष्ट घेतली असती तर मी काही म्हणाले असते का?"<br />
"बरं बाई. चूक झाली माझी. आता माफ करशील? आणि ते ब्ल्यू टूथ बद्दल ही म्हणालो कारण त्याच्यामुळे तुला कार मध्ये हँड्स फ्री बोलता येईल म्हणून. खरच तो तू घ्यायला पाहिजेस." <br />
"मी कारमध्ये जास्त बोलतच नाही आणि मला नाही वाटत मला त्याची गरज आहे म्हणून." आवाज जरा खाली घेत पण तरीही निर्धारान ती म्हणाली. "बरं चल आता. तुझं ऑफिस अजून सुरु व्हायचं असेल पण माझं ऑलरेडी झालंय." म्हणत तिने फोन ठेऊन दिला.<br />
<br />
नंतर दररोज त्याचा फोन येऊ लागला. तो हुशार तर होताच पण त्याची स्मरण शक्तीही खुप चांगली होती. तो कॉलेजमध्ये घडलेल्या सगळ्या घटनांबद्दल अगदी तपशीलवार बोले. इंटर कॉलेजच्या डान्स कॉम्पिटीशन मध्ये तिच्या ग्रुपने पहिला नंबर पटकावला होता. तो त्या डान्स मध्ये नव्हताही, पण त्याचा कोरियोग्राफर कोण होता, तिने कोणता ड्रेस घातला होता हे सगळं त्याला तिच्यापेक्षा जास्त आठवत होतं. का फक्त तिच्या बद्दलच्या घटनांचीच त्याला ठळक आठवण होती कुणास ठाऊक? पण तिने त्याची पर्वा केली नाही. त्यांचे बोलणे सहसा अमेरिकेतले आयुष्य, कॉलेज मधल्या गमती जमती यापुरतेच मर्यादित असे, पण कधीकधी तो तिला समजेल असं सूचक काहीतरी बोलून जाई आणि मग तिचं ओरडणं खाई. <br />
<br />
भाग 2 <br />
<br />
असा एखादा महिना गेला असेल आणि एक दिवस तिच्या नवऱ्याने तिच्या हातात एक पाकीट दिले. पत्र सुहासकडून होते. तिने उघडून पाहिले आणि तिला गोड धक्का बसला. आत मोरपिसाचे चित्र असलेल्या कागदावर एक कविता प्रिंट केली होती. कविता वाचताना तिच्या लक्षात आलं कि ती तिचीच कविता होती. कॉलेजमध्ये असताना कधी तरी केलेली. त्याच्या खाली त्याने त्या कवितेचं विडंबन ही केले होते. आणि पत्राच्या शेवटी "वाढदिवसाच्या हार्दिक शुभेच्छा!" असं लिहिलं होतं. तिचा वाढदिवस दोन दिवसांवर आलाय हे तिच्याही लक्षात नव्हतं.<br />
<br />
"ओ माय गॉड!" हसत ती उद्गारली<br />
"काय झालं?" बाकीची पत्रे चाळता चाळता तिच्या नवऱ्याने विचारलं.<br />
"हे बघ." तिने कागद त्याच्या हातात दिला. त्याने ती कविता मोठ्याने वाचली. "कुणाची कविता ही?" हसत त्याने विचारले.<br />
"माझीच. मी बहुतेक कॉलेजच्या वार्षिक मासिकात दिली होती एका वर्षी. त्याने कुठून उपलब्ध केली कुणास ठाऊक?" ती अजूनही त्या कागदाकडेच बघत होती. "हाऊ नाईस ऑफ हीम. माझ्याही लक्षात नव्हता माझा बर्थ डे!" ती पुटपुटली.<br />
"चांगलाच मित्र दिसतोय तुझा. कॉलेजमध्ये तुझ्यावर क्रश वगैरे नव्हता ना?" तिचा नवरा गमतीने म्हणाला. <br />
"मला नाही वाटत. दुसऱ्या वर्षात असताना, आमची एक जुनिअर त्याला आवडायची. पण ती होती मुस्लीम म्हणून त्याने विचारायचं कधी धाडस केलं नाही. मला वाटत त्या वयातली मैत्रीच अशी असते. आता आपण करायचं म्हटलं तरी असे मित्र मिळत नाहीत." थोडसे भारावून जाऊन ती म्हणाली. <br />
<br />
दुसऱ्या दिवशी सकाळी सकाळी त्याचा फोन आला. तिला गिफ्ट मिळालं का हा त्याचा पहिला प्रश्न होता.<br />
"हो मिळालं. अँड थँक्स फॉर दॅट. इट वॉज द नाईसेष्ट गिफ्ट आय हॅव रिसीव्हड सो फार." प्रामाणिकपणे तिने सांगितलं.<br />
"मला वाटलंच तुला खूप आवडेल ते. तुला आठवतं आपण एकदा कॉलेजमध्ये तुझा बर्थडे कसा साजरा केलेला?" उत्सुकतेने त्याने विचारलं.<br />
"माझ्या बर्थडे च्या निमित्ताने तुम्ही बियर प्यायली होती. आठवतंय ना! आणि आम्हा मुलींना तुम्हा लोकांना झिंगलेल्या अवस्थेत तुमच्या होस्टेल वर सोडून यावं लागलं होतं. त्यानंतर आमच्या रेक्टरचं आम्हाला किती बोलणं ऐकावं लागलं माहित आहे का तुला?" लटक्या रागाने तिने म्हटले. त्यावर दोघांनाही हसू आले.<br />
"काय दिवस होते ना ते? आता किती गोष्टी बदलल्यात. तू तेव्हा दिसायचीस तशी आता तुझी मुलगी दिसायला लागलीय. खूप गोड आहेत तुझी मुलं. खरं तर अजूनही माझा विश्वास बसत नाही कि तुला एवढी मोठी मुलं आहेत! कॉलेज संपल्यानंतर लगेचच लग्न केलंस का?" बहुतेक कॉलेज ते लग्नापर्यंतचा इतिहास त्याला सांगायचा राहिला होता. मग तिने कॉलेज सोडल्यापासून काय झाले, त्याचा सगळ्याचा पाढा वाचला. <br />
"तेव्हा तू किती कविता करायचीस. तुझ्या लग्नानंतरच्या नवीन कविता पाठव ना?"<br />
"मी कविता करणं कधीच सोडून दिलेय." हसत ती म्हणाली.<br />
"का?" आश्चर्याने त्याने विचारलं.<br />
"एकदा संसाराच्या जाळ्यात अडकलं की कुठची कविता आणि कुठचं काय. तुलाही माहीत असेलच ना? पण तू मला तुझ्याबद्दल काहीच सांगत नाहीस? माझ्याकडून मात्र सगळं काढून घेतोस. माझ्या घरी होतास तेव्हाही तू तो विषय टाळलास" खोटं खोटं रागावून तिने विचारलं.<br />
"माझ्याबद्दल काही सांगण्यासारख नाही आहे तर मी काय सांगू? आणि तुझ्याबद्दल ऐकायलाच मला जास्त मजा वाटते." थोड्या आगाऊपणे तो म्हणाला. <br />
"तुझं लग्न झालंय का ते तरी सांग?" <br />
"नाही झालं. लग्नासाठी तुला शोधत होतो पण तूच गायब झालीस, मग कुणाशी करणार लग्न?" खटयाळपणे तो म्हणाला.<br />
"तुझ्याशी काही बोलण्यातच अर्थ नाही." ती वैतागली.<br />
"आणि मी कधीपासून तुला विचारायचं म्हणतोय, त्या दिवशी तु पटकन बाजूला का झालीस?"<br />
"कधी?"<br />
"तुझ्या घरी, तु टी व्ही बघत असताना, मी तुझ्या खांद्याला धरले तेव्हा?"<br />
तिचे कान तापले. "तुला माहीत आहे मी का बाजूला झाले ते." कशीबशी ती म्हणाली.<br />
"माझ्या तरी मनात काही नव्हते बाबा." तिला चिडवत तो म्हणाला.<br />
तिला तो प्रसंग आठवला. टी व्ही पाहण्यात ती एवढी गर्क होती की सुहासने पाठीमागून येऊन तिच्या खांद्यावर कधी हात ठेवला हेही तिला कळलं नव्हतं. नंतर "एवढं काय पाहतेस?" म्हणत त्याने तिला सहजच जवळ ओढलं होतं. आपली कशीबशी सुटका करून घेत तिने त्याला त्या सिनेमाची स्टोरी सांगण्याचा प्रयत्न केला होता. पण तेव्हाही तो कसा मिस्कीलपणे हसत तिच्याकडे पाहत होता, हे तिला आठवलं.<br />
"आता तू तुझ्याबद्दल सगळं सांगितल्या शिवाय मी काहीही बोलणार नाही." इरेला पेटून ती म्हणाली.<br />
<br />
त्या दिवशी ती घरी आली तेव्हा तिला खूप विचित्र वाटत होतं. तो प्रसंग घडून बरेच दिवस झाले होते, पण एक मित्र म्हणून आपल्याबद्दल वाटणाऱ्या आपुलकीनेच तो तसं वागला असेल असं समजून, आत्तापर्यंत तिने त्यावर जास्त विचार केला नव्हता. पण आज त्याच्याशी बोलण्यानंतर मात्र तिला वेगळंच काहीतरी वाटू लागलं आणि तिच्या पोटात खड्डा पडला. ऑफिस मधेही दिवसभर ती त्या संभाषणाचाच विचार करत होती. तो नक्कीच फ्लर्ट करत होता आणि तिला त्याचा रागही येत नव्हता. कॉलेजमधल्या सुहासमध्ये आणि या सुहास मध्ये किती फरक झालाय असं तिला वाटलं. एकेकाळचा अबोल, स्वतःतच रमणारा तो आता चांगलाच बोलघेवडा झाला होता, आत्मविश्वासाने झळकत होता. याचं लग्न तरी झालंय का? झालं नसेल तर का केलं नसेल? आणि त्यात एवढं लपवण्यासारखं काय आहे? तिच्या मनात विचार चालले होते. आपल्याबद्दलच्या भावना त्याने कॉलेजमधेही कधी उघड दर्शवल्या नव्हत्या. आणि इथे आल्यापासून त्याच्या मनात काय आहे हे लपवण्याचा औपचारिकपणाही तो पाळत नव्हता. एवढा धीट हा कधी झाला? <br />
<br />
दुसऱ्या दिवशी पुन्हा त्याचा फोन आला. तिने फोन उचलला पण ती काही बोलली नाही.<br />
"आहेस का?" त्याने विचारले. तिने फोन नुसताच कानाला लावून ठेवला होता.<br />
"बोलणार नाहीस का?" तिकडून विचारलं.<br />
ती गप्प. तोही थोडावेळ काही बोलला नाही.<br />
"हे बघ मी आता फक्त दहा पर्यंत काऊनट करणार आहे. तोपर्यंत तु बोलली नाहीस तर फोन ठेऊन देईन" घोगऱ्या आवाजात तो म्हणाला.<br />
पुढचे दहा सेकंद तो नंबर मोजत होता आणि इकडे तिचं हृदय जोरजोराने धडधडत होतं. काहीतरी अगम्य, अनोखं तिच्याबाबतीत घडत होतं. <br />
<br />
भाग 3<br />
<br />
त्या रात्री तिला खूप वेळ झोप लागली नाही. नवऱ्याला मिठी मारून, विचार करत ती तशीच पडून राहिली. तो अंक मोजत होता तेव्हाची अगतिक शांतता, फोनवरून येणारा त्याच्या श्वासांचा आवाज, पुढे काय होणार आहे, आपण बोलणार आहोत का नाही, याचा विचार करून तिच्या मनाची झालेली घालमेल. सगळं ती पुन्हा पुन्हा आठवत राहिली. <br />
<br />
दुसऱ्या दिवशी त्याचा फोन आला. <br />
"काल काय झालेलं?" उत्तेजित स्वरात त्याने विचारलं.<br />
"कुठे काय? काही नाही." स्वतःला सावरत तिने म्हटलं.<br />
"मग गप्प होतीस." तो पुटपुटला.<br />
"काल मला रात्रभर झोप लागली नाही." <br />
"का? कुणाचा विचार करत होतीस?" हा फिरून परत त्याच विषयावर कसा येतो याचं तिला हसू आलं.<br />
"दुसऱ्या कुणाचा?" ती म्हणाली. तिकडून थोडा वेळ उत्तर आलं नाही. <br />
"माझी स्वप्नंही पाहायला लागलीस का?" अंतराळातून आल्यासारखा त्याचा आवाज आला. ती काही बोलली नाही.<br />
"काय काय पाहतेस स्वप्नात?" त्याने विचारलं.<br />
"ते मी तुला का सांगावं?" तीही थोडी धीट होऊन बोलली.<br />
"तू जर मला सांगितलस तर मीही तुला सांगेन."<br />
"काय?"<br />
"हेच, की मी स्वप्नात काय पाहतो."<br />
"नाही नको. काहीही बोलतोस तु!" म्हणत तिने फोन ठेऊन दिला.<br />
<br />
नंतरचे दोन दिवस तिने त्याचा फोन उचलला नाही. त्याने बरेचदा प्रयत्न केला. फोन आला की तिच्या छातीत धडधडायला लागे. दोन तीनदा हात फोनकडे गेलाही पण उचलायचं धाडस झालं नाही.<br />
शेवटी त्याने याहू वर "फोन का उचलत नाहीस?" म्हणून इंस्टंट मेसेज पाठवला, <br />
काहीतरी विचार करून पुढचा फोन तिने उचलला.<br />
"सुहास, आपलं हे असं बोलणं योग्य आहे का?" चाचरत ती म्हणाली.<br />
"असं म्हणजे कसं?" त्याने जरा रागानेच विचारलं.<br />
"I am married!" ती कुजबुजली.<br />
"I know... So what?"<br />
"असं वागून नवऱ्याशी प्रतारणा केल्यासारखं नाही का होत?" त्याच्या बोलण्याचं तिला विशेष वाटलं. <br />
"कोणत्या जमान्यातल्या गोष्टी करतेस तु? असं काय केलंस तु म्हणून तुला तसं वाटावं. तु काहीही वावगं करत नाहीस. "<br />
ती गप्प बसली. तिच्या मनाला पटेना.<br />
"तुला माझ्याशी बोलायला आवडतं ना?"<br />
"हो" आज्ञाधारकपणे ती म्हणाली.<br />
"आपण बोलण्या व्यतिरिक्त काही करू शकतो का एवढ्या लांबून?"<br />
"नाही.."<br />
"मग झालं तर! मलातरी त्यात काहीही आक्षेपार्ह दिसत नाही." तो म्हणाला. <br />
"तुला कसं आक्षेपार्ह वाटेल? तू आहेस बॅचलर." त्राग्याने ती म्हणाली<br />
"आणि... तुला कसं माहित मी बॅचलर आहे ते?" तो परत तिची चेष्टा करू लागला. <br />
"Can you just tell me the truth?" ती ओरडली. <br />
"तुला माझी खरी स्टोरी हवीय ना? मी सांगेन, पण एका अटीवर." तो म्हणाला. <br />
"कोणती अट?" <br />
"तुला माझ्याशी बोलावे लागेल." <br />
"ते तर मी बोलतेच आहे." <br />
"असलं नाही.." त्याचा आवाज घोगरा झाला. <br />
"मग कसलं?" कंपित आवाजात तिने विचारलं. <br />
"तुला माहित आहे कसलं ते. मी तुला आई एम वर एक लिंक पाठवतोय, ती उघड." त्याने सांगितलं. तिच्या मशीन वर आई एम वर आलेल्या लिंक वर तिने क्लिक केले. वाचत असताना, भर दिवसा कुणीतरी सर्वांच्या समोर वस्त्रे फेडून टाकल्यासारखा तिचा चेहरा झाला. <br />
"How dare you?" थरथरत ती म्हणाली. काय बोलावे तिला सुचेना.<br />
"अगं अगं! एवढी रागावू नकोस. तुला नाही बोलायचं तर नको बोलूस. मी सहज चेष्टा करत होतो तुझी." अजीजीने तो म्हणाला. तिची अशी काही रिअॅक्शन येईल याची त्याला कल्पना नव्हती. आणि अमेरिकेतली एकुलती एक मैत्रीण त्याला गमवायची नव्हती.<br />
"असली चेष्टा?" तिने रागाने फोन बंद केला. हातातला फोन अजून तिने खालीही ठेवला नव्हता की परत फोनची रिंग वाजली. क्षणात तिने फोन कट केला. <br />
<br />
संध्याकाळी घरी येताना गाडीतही ती चरफडत होती. तिच्याशी तो असा कसा वागू शकतो याचंच तिला नवल वाटत होतं. तो जे काही तिला विचारत होतं, तसल्या गोष्टी या जगात अस्तित्वात आहेत, हे ही तिला माहित नव्हतं. फोन सेक्स! कुणाच्या डोक्यातून ही कल्पना निघाली असेल असं तिला वाटलं. आणि असल्या गोष्टी कुणाला माहित असतात? असले थेर करायचेच आहेत तर हा दुसरी कुणी का बघत नाही? आणि आपल्याला असलं काही विचारायचं यानं धाडस तरी कसं केलं? परत ती तडफडली. घरापासून जवळच असणाऱ्या रस्त्यावर तिने बाजूला गाडी लावली. तिच्या मुलीची स्कूल बस यायची वेळ झाली होती. रस्त्याकडेच्या पदपथावर अस्वस्थपणे येरझाऱ्या घालत ती स्वत:शीच बोलली, "हाऊ डेअर ही!".<br />
"एक्सक्यूज मी?" शेजारी तिच्यासारखीच, आपल्या मुलाची वाट पाहणाऱ्या एका चाईनीज गृहस्थाने तिच्याकडे वळून पाहिलं.<br />
"सॉरी." ती ओशाळली. <br />
बसमधून तिची मुलगी उतरली. केसांच्या झिपऱ्या गळ्यात आलेल्या, एवढ्या थंडीतही, फक्त पातळ जॅकेट घातलेल्या तिच्या मुलीने "मम्मी" म्हणून तिला मिठी मारली आणि एका क्षणात तिचा राग पळाला. तिच्या निष्पाप चेहऱ्याची पप्पी घेताना, तिला अतिशय शांत वाटलं. लहान असताना माणूस किती निष्पाप असतो, मोठा झाला कि नाही ते विचार त्याच्या मनात येतात.<br />
<br />
घरी आल्यानंतर नवऱ्याला याबाबत काही सांगावे का हा तिला प्रश्न पडला. सुहास हा तिचा मित्र, वरून घरी येऊन गेलेला. काही सांगितलं तर तिचा नवरा आयुष्यभर तिला ऐकवत राहील याची तिला खात्री होती. न सांगितलेलंच बरं. बऱ्याच विचारानंतर तिने निर्णय घेतला. पण तिला राहवेना. <br />
<br />
त्या रात्री जेवणानंतर डिशवॉशर लावत असताना सहज विचारल्यासारखे, तिने तिच्या नवऱ्याला विचारले, "तू कधी फोन सेक्स बद्दल ऐकलं आहेस कारे?"<br />
"का? आज अचानक काय विचारतेयस?" टी व्ही तून मान काढून, तिच्या नवऱ्याने तिच्याकडे पाहिलं.<br />
"काही नाही असंच. ऑफिस मधली लक्ष्मी आहे ना, ती बोलत होती काहीतरी." भांडी लावताना मग्न आहे असं दाखवत, तोंड लपवून ती म्हणाली.<br />
"काय तुम्ही बायका, ऑफिस मध्ये असल्या विषयावर बोलता तुम्ही?"<br />
"अरे, दुपारी बाहेर लंच ला गेलो तेव्हा बोलत होतो. पण सांग ना?"<br />
"ऐकण्यासारखं त्यात विशेष काय आहे? पेपर मध्ये, क्रेग्ज्सलिस्ट मध्ये तू त्याच्या जाहिराती बघत नाहीस का?"<br />
"नाही बाबा. मी तर कधी नाही पाहिल्या." अविश्वासाच्या आविर्भावाने तिने विचारलं.<br />
"पर्सनल्समध्ये बघ." त्याने परत चेहरा टी व्ही कडे वळवला.<br />
"पण मला हे कळत नाही, फोनवर काय करत असतील ते? I mean, सेक्स म्हटलं की शारीरिक संबध अशीच आत्तापर्यंत माझी कल्पना होती. हे काय नवीनच!" <br />
"नवीन कुठे आहे? पूर्वी काही प्लटॉनिक नाती नव्हती का? हे त्याचंच दुसरं व्हर्जन. पण तुला हे कशाला हवंय आत्ता?" तो वैतागला.<br />
"नाही, मी सहजच विचार करत होते, की अशा नात्याला मग आपण व्यभिचार म्हणू शकतो का?" तिने विचारलं.<br />
"हं." तोही थोडा वेळ विचारात गुंतला. "अवघड प्रश्न आहे. व्यभिचाराची शब्दसंग्रहातली व्याख्या मला माहित नाही, आणि कदाचित ते पाहणाऱ्याच्या दृष्टीकोनावरही अवलंबून असू शकते. पण माझ्यामते तरी ते व्याभिचारातच मोडेल." अपेक्षेने तिच्याकडे पाहात तो म्हणाला.<br />
"माझ्या मतेही." डिशवॉशर चालू करत ती उत्तरली.<br />
<br />
भाग 4<br />
<br />
दुसरा दिवस उजाडला. सकाळी लवकर उठून नेहमीसारखी तिने पोळी भाजी बनवली. सगळ्यांचे डबे भरले. मुलीला गडबडीत तयार करून बस मध्ये बसवून आली आणि ऑफिसमध्ये जायला निघणार तेवढ्यात तिच्या नवऱ्याने "संध्याकाळी ओम ला लवकर पिकअप करायला तुला जमेल का?" असं विचारलं. मग लवकर पिकअप कशासाठी करायचं ,किती वाजता करायचं, शाळेतून करायचं का डे केअर मधून, हे विचारण्यात पंधरा मिनिटं गेली. ह्याला रात्री सांगता येत नाही का? ती वैतागली. तिथून एकदाची ती रस्त्याला लागली तर गाडी मुख्य रस्त्याला लागल्या लागल्या समोर ट्रॅफिक दिसलं. पूर्वी ती ट्रफिक मध्ये अडकली की सुहासला फोन लावायची. तेव्हा वेळ कसा निघून जायचा हेही तिला कळत नसे. आता ती नुसतीच बसून होती. रेडीओवरचे सगळे चॅनल्स ऐकून, कुठल्यातरी रॉक चॅनल वर ती स्थगित झाली होती. त्या दिवशी ऑफिसमध्ये गेल्या गेल्या मॅनेजरने तिच्याकडे पाहिलं. ती चरफडली.<br />
<br />
सकाळची महत्वाची कामे आटोपल्या नंतर तिने घड्याळात पाहिलं. अकरा वाजून गेले होते तरी त्याचा फोन आला नव्हता. बरं झालं, आपण चांगली त्याची खरडपट्टी काढली ते! ती योग्यच वागली होती, याबद्दल तिला शंका नव्हती. पण तरीही फिरून फिरून तिचे डोळे मोबाईल कडे वळत होते. समजा जर त्याने फोन केलाच तर काय बोलायचे याचा ती विचार करत होती. परत फोन करू नकोस असं सांगावं की तसलं अर्वाच्य बोलणार नसशील तर बोलते असं सांगावं. पण आपण त्याच्याशी बोलणार तरी आहोत का? तिला प्रश्न पडला. कालचं त्याचं वागणं तिला अपमानास्पद वाटलं होतंच. पण ते माफ करण्याजोगं आहे का याचा ती आता विचार करू लागली. आणि तिला स्वतःचाच राग आला. का म्हणून आपण त्याच्या फोनची वाट पाहतोय? रागाने तिने फोन ऑफ करून ठेवला.<br />
<br />
संध्याकाळी मुलीला घेऊन ती घरी आली तेव्हा नवरा तिची वाटच बघत होता. त्याला पाहून ती प्रसन्नपणे हसली.<br />
"कुठे होतीस? आज ओमला पिक अप करायचं होतं ना तुला?" भसकन तिच्यावर ओरडत त्याने विचारलं.<br />
"ओह माय गॉड. मी विसरलेच" एक क्षणभर तिचं हृदय थांबल्याचा भास तिला झाला.<br />
"तू आणलंस ना त्याला?" गडबडीत तिने विचारलं.<br />
"हो मग काय. माझ्या मोबाईल वर त्यांनी कॅाल केला मग मला मिटिंग, मधेच सोडून यावं लागलं. मी तुला बऱ्याचदा फोन केला, पण तो सारखा व्हॉईस मेल मधे जात होता." वैतागून तो म्हणाला.<br />
"I am so sorry. मी मिटिंग मध्ये जाताना फोन बंद केलेला तो सुरु करायला विसरले बहुतेक." धांदात खोटं बोलत ती म्हणाली. मनातून तिला स्वतःची अतिशय लाज वाटत होती. कसं विसरलो आपण? ती चूटपुटली. <br />
<br />
सुहासचा विचार करायचा नाही असं ठरवून ती तिच्या आयुष्यात रुळायचा प्रयत्न करू लागली. नोकरी, घर, मुलं यांच्यात मन रमवायचा प्रयत्न करू लागली. पण शुक्रवार आला आणि पुन्हा तिला त्याची प्रकर्षाने आठवण झाली. शुक्रवारी बहुतेकदा तो दोनदा फोन करत असे. वीक एंड ची भरपाई म्हणून. पण शुक्रवारही आला आणि गेला. त्याने फोन केला नाही. घरी फोन करणे त्याने जवळ जवळ बंदच केले होते. ती त्याच्याशी ऑफिसमध्ये बोलते हे तिने अर्थातच नवऱ्याला सांगितले होते. त्यात लपवण्यासारखे काही आहे, असं आत्तापर्यंत तरी तिला वाटले नव्हते. <br />
<br />
तो विकएंड, घडलेल्या घटनांवर ती विचार करत होती. आणि तिला तिच्या वागण्यातच काही तथ्य नाही असं वाटू लागलं. त्याला आपल्या बद्दल नक्कीच आपुलकी वाटते. नाहीतर आपली एवढी जुनी कविता त्याने कशाला जपून ठेवली असती! आणि विडंबन करणं, हे त्याच्यासाठी काही सोपं काम नसावं, तरीही त्याने प्रयत्न केला. आपल्या वाढदिवसासाठी त्याला एवढं सगळं करायची काय गरज होती? राहता राहिली फोनवर घाणेरडं बोलण्याची गोष्ट. तो म्हणाला तशी, कदाचित तो फक्त आपली चेष्टाच करत असेल! आपण कशाला त्याच्या बद्दल एवढा राग धरायचा? उगाचच आपण नाही त्या गोष्टी मनात धरतो असं तिला वाटू लागलं. त्याच्या बरोबर फोनवर बोलणं हा तिच्या आयुष्यात आलेला नवा विरंगुळा होता. आणि पुढे कदाचित धोका असू शकतो, याची अंधुक जाणीव होऊनही तिने त्याच्याशी बोलण्याचा निर्णय घेतला. <br />
<br />
तिचा फोन आल्यावर तो एकदम खुश झाला. त्याने बाजी जिंकली होती. फोन वर "तसल्या" गोष्टी अजिबात करायच्या नाहीत अशी तिने त्याला तंबी दिली. त्यानेही ती बिनविरोध मानली. मग परत त्यांचे दररोज फोनवर संभाषण होऊ लागले. फोनवर लाडे लाडे बोलणं, रागावणं, रुसणं सुरु झालं. काहीच फरक झाला नव्हता. झाला असलाच तर आजकाल नवऱ्याला सगळंच सागायची गरज तिला वाटत नव्हती. सुहासवर पुढे तर तंबीचाही प्रभाव कमी व्हायला लागला. त्याचे तसे बोलणे हळूहळू पुन्हा सुरु झाले आणि नंतर वाढत गेले. पण तिलाही आता त्याचे काही वाटेनासे झाले. उलट तीही त्याला थोडीफार उत्तरं द्यायला शिकली होती. <br />
<br />
एक दिवस ती लंच करून येताना, बाहेरच एका झाडाखाली त्याच्याशी बोलत थांबली होती. वसंत ऋतू सुरु झाला होता. आल्हाददायक हवा सुटली होती. <br />
"किती मस्त हवा सुटली आहे इथं!" हवेत उडणारे केस, मान हलवून अजून उडवत ती म्हणाली.<br />
"मग काय करावसं वाटतंय तुला?" तो सूचकपणे म्हणाला.<br />
"काही नाही. आणि नुसतं वाटून उपयोग काय?"<br />
"का?"<br />
"इतक्या लांबून?" ती उगाचच म्हणाली.<br />
"हं. मग आपण असं करूया. तू आधी डोळे बंद कर."<br />
"केले."<br />
"असं समज की आपण दोघे एका बंद रूम मध्ये आहोत. मध्ये भलं मोठं बेड आहे. कुठेतरी निळसर दिवा जळतोय..." बोलता बोलता तो तिला एका वेगळ्या दुनियेत घेऊन गेला. बंद चौकटीतलं, डीम लाईट मधलं, हळुवार संगीतातलं. तिथे ती कुणाची बायको नव्हती, आई नव्हती, मुलगी नव्हती; फक्त एक स्त्री होती. आपल्या अंतरीच्या कामनांना न झिडकारणारी, शरीरातल्या फुलणाऱ्या अनु रेणूला साद देणारी एक प्रेमिका. त्याचा शब्द न शब्द तिच्या अंगावर रोमांच फुलवत होता. आगीची एक लहर तिच्या अंगभर शिरशिरत होती. आजूबाजूच्या दुनियेची तिला खबर नव्हती. तिच्यासाठी त्याचे ते हळुवार शब्द आणि आर्जवे याने आसमंत भरून गेला होता. त्याचं बोलणं संपलं तेव्हा ती घामाने थबथबली होती. हृदयाची ठकठक अजूनही मोठ्याने ऐकू येत होती. असल्या उत्कट भावना तिने पूर्वी कधीच अनुभवल्या नव्हत्या. लग्नाला चौदा वर्षे होऊनही आपल्याला पूर्वी असं कधीच कसं वाटलं नाही? ऑफिसमध्ये शिरताना ती विचार करत होती.<br />
<br />
"झालंय काय आज तुला?" त्या रात्री लाडात लपेटून घेत तिच्या नवऱ्याने तिला विचारले. "I never saw you like this.."<br />
"का तुला आवडलं नाही का?" <br />
"आवडलं? आमची स्वप्नपूर्ती झाली आज." खुशीने तो म्हणाला.<br />
<br />
<br />
भाग 5<br />
<br />
तिचं आणि सुहासचं असलं संभाषण हे दररोजचे रुटीन ठरले. तिचा लाजरेपणा हळूहळू कमी होत गेला आणि ती त्याच्या इतक्याच उत्कटतेने त्यातला आनंद उपभोगू लागली. सुखाचे एक नवीन दालन त्याने तिच्यासाठी उघडे करून दिले होते. आणि सुरुवातीला जरी ते मान्य करायला तिला बराच वेळ लागला तरी आता तिला त्यात विशेष काही वाटेनासे झाले. ह्याच्यामुळे उलट तिचे तिच्या नवऱ्या बरोबरचे संबंध सुधारले होते. इतक्या वर्षांच्या सहवासानंतर आलेला बेचवपणा, अळणीपणा संपला होता आणि एखाद्या नवदाम्पत्याच्या उत्साहाने त्यांच्या काम क्रीडा रंगत होत्या.<br />
<br />
पण सुहास म्हणजे अजूनही तिच्यासाठी एक कोडं होतं. त्याचं लग्न झालंय का हा प्रश्न तिने त्याला कितीदा विचारला होता. प्रत्येक वेळी चतुराईने त्याने उत्तर द्यायचं टाळलं होतं. त्याच्या आयुष्यातल्या या गोष्टी तिला चमत्कारिक वाटत होत्या. एवढा तो सिक्रेटीव्ह का आहे तिला कळत नव्हतं. बरं, त्याच्याशी कोणत्याही गंभीर विषयावर बोलायला जावे तर तो त्या विषयाला बगल देऊन कधी चावट बोलणे सुरु करेल, हे तिच्याही लक्षात येत नसे. <br />
"तू व्हर्जिन आहेस का?" एक दिवस तिने विचारले. तो प्रश्न विचारून त्याचं लग्न झालंय का याचा बहुतेक ती अंदाज घेत होती. <br />
तो हसायला लागला. "का?"<br />
"नाही तू बोलतोस तरी सगळं. म्हणून म्हटलं नुसतं बोलायलाच येतं की काही अनुभवही आहे." आगाऊपणे ती म्हणाली.<br />
"माझ्या फक्त बोलण्यानं तुझी ही अवस्था होतेय मग विचार कर मी काही केलं तर काय होईल?" तो म्हणाला. ती काही बोलली नाही.<br />
"तुला भेटायचे आहे का?" थोड्या वेळाने त्याने विचारले. ती दचकली. कितीतरी दिवसांपासून तिच्या मनात तो विचार येत होता. आणि तशी वेळ आली तर आपण काय करावे या मनोराज्यात तिने बराच वेळ घालवला होता. पण प्रत्यक्षात मात्र त्या प्रश्नाने तिच्या पायाखालची जमीन सरकली होती. <br />
"कशाला?" घुटमळत ती म्हणाली.<br />
"वडे खायला. असं काय विचारतेयस?" <br />
"मग तू तरी असले प्रश्न का विचारतोयस, जेव्हा तुला माहित आहे माझी परिस्थिती?" त्राग्याने ती म्हणाली.<br />
<br />
ही वेळ कधीतरी येणार हे तिला नक्की माहित होतं. पण त्याचं उत्तर तिलाही माहित नव्हतं. खरंच तिची काही करायची इच्छा होती का? होतीही आणि नव्हतीही. एकीकडे त्यातलं नाविन्य, एक्साइटमेंट, गूढता तिला आकर्षित करत होती तर दुसरीकडे कुटुंबाचे विचार मनात येत होते. एखाद्या स्वप्नासारख्या तरलपणे चाललेल्या प्रवासात आता काही खाचखळगे दिसायला लागले होते. आणि मनाने जरी सोयीनुसार, चाललेल्या कृत्यांचे समर्थन केले असले तरी तिच्या सद्सद्विवेक बुद्धीने ते कितपत समर्थनीय आहे असा तिला जाब विचारायला सुरुवात केली होती. त्यानंतर सुहासने बरेचदा तो प्रश्न तिला विचारला. पण त्यावर तिला कधीच ठोक उत्तर देता आले नाही.<br />
<br />
हा हा म्हणता एक वर्ष संपले आणि सुहासची भारतात जायची वेळ आली.<br />
<br />
त्याने तिकीट बोस्टन वरून बुक केले होते, आणि पुढच्या फ्लाईट मध्ये चार तासांचा अवधी होता. <br />
"बघ, एअर पोर्ट वर हिल्टन आहे, तिथे आपण थांबू शकतो." आदल्या दिवशीही तो म्हणाला होता. <br />
त्या दिवशी, मैत्रिणीकडे जाते असे सांगून, ती एकटीच एअरपोर्ट वर निघाली.<br />
ती काय करणार याची तिला खात्री नव्हती. जे होईल ते होवो, असंच तिने मनाला बजावलं होतं. उतावीळ हृदयाने ती त्याची वाट पाहत होती. सिक्युरिटी मधून तो बाहेर आल्या आल्या तिने पळत जाऊन त्याला मिठी मारली. त्या मिठीत कसली वासना नव्हती, होता तो फक्त जिव्हाळा! त्यानेही तिला उचलून घेत, स्वतःभोवती एक चक्कर मारली.<br />
"काय गं, नाही नाही म्हणता बरीच बोलायला शिकलीस तु?" तिला चिडवत तो म्हणाला.<br />
"माझं जाऊदे, कॉलेज झाल्यानंतर तु काय काय शिकलास ते मला सांग. असलं कुठे बोलायला शिकलास?" स्टारबक्स मधल्या कॉफीचे घुटके घेत तिने विचारलं. कॉफीवरच्या फेसाने तिच्या वरच्या ओठावर बारीकशी रेघ ओढली होती. हळुवारपणे ती त्याने स्वतःच्या ओठांनी टिपली. त्याचा प्रथमच झालेला तो स्पर्श! ती नखशिखांत थरारली. <br />
हसत ती थोडी बाजूला सरकली.<br />
"बघ म्हटलं ना मी? मी एवढंही जवळ आलेलं तुला सहन होत नाहीये." हसत तो म्हणाला.<br />
"असं काही समजू नकोस. असल्या गोष्टीनी लाजून जायला मी काही कॉलेज मधली अनुनभवी मुलगी नाहीये." ती चिडली. हा समजतो काय स्वतःला?<br />
"मग हिल्टन मध्ये यायला एवढी का घाबरतेस?" त्याने आपलं कार्ड टाकलं.<br />
"जसं तु तुझ्या आयुष्याबद्दल बोलायला घाबरतोस?" तिनेही त्याच्या मर्मावर बोट ठेवले.<br />
त्याच्या चेहऱ्यावरचे हसू मावळले. कॉफी चमच्याने ढवळत तो खाली पाहू लागला.<br />
"आता तरी सांग?" हळुवारपणे ती म्हणाली.<br />
"त्यात काही सांगण्यासारखे नाही. लग्न झाले आणि दोन दिवसात घटस्फोटही झाला." खांदे उडवत तो म्हणाला. "Things happen sometimes." <br />
त्याच्या त्या मोघम उत्तराने तिचे समाधान होणार नव्हते. खोदून खोदून तिने त्याला इत्यंभूत माहिती विचारली.<br />
आई वडिलांनी ठरवून दिलेल्या मुलीशी त्याचे लग्न झाले होते. मुलगी अतिशय देखणी, सालस आणि त्याच्या सारखीच आय. टी. मध्ये काम करणारी होती. तो खूप खुश होता. भविष्याची रंगीत स्वप्ने बघत होता. पण लग्न झाल्याच्या दुसऱ्या दिवशीच, त्याच्या बायकोने, तिच्या प्रियकराबद्दल त्याला माहिती दिली. "घरच्यांनी जबरदस्तीने लग्न लाऊन दिले, पण मी त्याच्याशिवाय जगू शकत नाही." असं म्हणून रडून रडून तिने त्याचा खांदा ओला केला होता. आपल्या सगळ्या स्वप्नांचा चक्काचूर झालेला असताना, त्याने हिमतीने तिच्या घरच्यांचे मन वळवले आणि मोठ्या मनाने तिला घटस्फोट देऊन, तिचे तिच्या प्रियकराशी लग्न लाऊन दिले होते. नंतर त्याच्या घरच्यांनी बऱ्याच मुली बघितल्या, पण घटस्फोटीत मुलाला मनासारखी मुलगी मिळणे जरा अवघडच होते. नंतर त्याचीही लग्न करायची इच्छा उडून गेली आणि मला लग्नच करायचे नाही असे घरच्यांना सांगून, लग्न या प्रकारातूनच त्याने अंग काढून घेतले.<br />
"आणि तुही लगेचच लग्न करून मोकळी झालीस. नाहीतर तुझ्याशीच केलं असतं." तिला गंभीर झालेली बघून तो म्हणाला. <br />
"बघ अजूनही ऑफर खुली आहे. नंतर पस्तावशील." मिस्कीलपणे तो पुढे म्हणाला. वातावरणातला गंभीरपणा घालवण्याचा त्याचा प्रयत्न चाललाय हे तिने ताडले.<br />
"म्हणजे यु आर स्टील अ व्हर्जिन." कसं पकडलं या आवेशात तिने विचारलं.<br />
"तु म्हणजे ना! कोणत्या जमान्यात राहतेस? No, I am not a virgin." आश्वासकपूर्वक तो म्हणाला.<br />
"मग जायचं?"<br />
"कुठे?"<br />
"हिल्टन मध्ये. सिद्धच करून दाखवतो तुला." डोळे मिचकावत तो म्हणाला.<br />
ती काही बोलली नाही. त्याचंही काही चुकीचं नव्हतं. इतक्या दिवसांच्या फोनवरल्या संभाषणाची, त्या समागमाने पूर्ती होणार होती. कल्पनेनं तिचं शरीर उसळून उठलं. का नाही? एकाच दिवसाचा तर प्रश्न आहे? एवढं काय बिघडणार आहे? तिच्या मनातलं वादळ तो वाचत होता. इतक्या दिवसांचं बोलणं, त्यामुळे अपेक्षा वाढलेल्या. त्या पूर्ण झाल्या नाहीत तर? आत्तापर्यंत जपलेल्या या आठवणींच काय होईल? अपेक्षाभंगाने नंतर कडवट बनलेल्या त्यांच्या मैत्रीची कल्पना करून,तिचे तोंड कडू झाले. <br />
"त्यापेक्षा आपण जर आत्ताच निरोप घेतला तर?" जड अंत:करणाने ती म्हणाली "कमीत कमी आपण एकत्र घालवलेल्या क्षणांची तरी चांगली आठवण राहील. उगाच कशाला चांगल्या गोष्टीत मिठाचा खडा टाकायचा?" ती समजुतीने म्हणाली. तो नुसता तिच्याकडे पाहत होता.<br />
"माणसाच्या मनाला विरंगुळा हवा असतो. कशासाठी? मनाला समाधान देण्यासाठी, मन व्यस्त ठेवण्यासाठी. समजा, आपण झालेल्या गोष्टीकडे एक विरंगुळा म्हणून बघितले तर काय होईल?तुला कल्पनाही करवणार नाही एवढं माझं आयुष्य तु बदलवून टाकलं आहेस. तुझ्याशी बोलणं, भांडणं, रुसणं हा माझ्यासाठी एक विरंगुळा होता. त्याच्या फक्त आणि फक्त गोड आठवणी माझ्या मनात आहेत. मग त्यात समाधान मानायचे की आणखी काही अपेक्षा करून विरंगुळ्याचं दु:खात रुपांतर करून घ्यायचं? तूच सांग काय करायचं?"<br />
तो उठला. तीही पटकन उठली. दोघांचेही डोळे पाणावले होते. दीर्घ आलिंगनात त्याने तिला ओढून घेतले. <br />
त्याला जायला अजून थोडा वेळ बाकी होता. तो त्यांनी असाच एअर पोर्ट मध्ये हिंडण्यात घालवला. नुकत्याच पंख फुटलेल्या पक्षासारखा वेळही कसा भुरकन निघून गेला. त्याने तिला काही गोष्टी भेट म्हणून दिल्या आणि तिला त्याच्यासाठी आपण काहीच आणले नाही याची रुखरुख वाटून राहिली.<br />
"बाय द वे, तसलं बोलायला कुठे शिकलास, हे अजून तु मला सांगितलंच नाहीस?" सिक्युरिटीच्या लाईन मध्ये तो उभा असताना तिने विचारलं.<br />
तो हसला. गूढपणे. <br />
"ते पुढच्या वेळेसाठी. पण तेव्हा माझं फक्त फोनवर भागणार नाही हं." तो म्हणाला. <br />
लाईन मध्ये तो हळू हळू पुढे सरकत होता, आणि त्याच्याकडे पाहताना, वर्षभरातल्या सगळ्या गप्पा, गोष्टी तिच्या डोळ्या समोरून जात होत्या. तो दिसेनासा झाला तरी, त्या जागेवर ती थिजल्यासारखी उभी होती. त्याची पाठमोरी मूर्ती अजून तिच्या डोळ्यासमोर तरळत होती. 'पुढच्या वेळेसाठी" ती स्वतःशीच पुटपुटली. उत्कंठतेनं!<br />
<br />रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-11036153272987948742012-04-02T10:55:00.000-04:002012-04-02T10:55:00.601-04:00शरीराची किंमत<br />
मरून जावंसं वाटतंय.<br />शून्यात पाहत मी म्हणाले.<br />आयुष्याचा कंटाळा आलाय;<br />शरीराचाही वैताग आलाय.<br />"हं", थोड्या वेळाने ते हुंकारले.<br />या शरीराची किंमत तुम्हाला माहित आहे?<br />नाही, आणि पर्वाही नाही; माझं उद्दाम उत्तर.<br />हे पायच घ्या:<br />त्याच्या जोरावर तुम्ही चालता पाळता.<br />कुणाला पाय विकत घ्यायचे असतील,<br />तर किती किंमत मोजावी लागेल?<br />वेडा कि खुळा हा डॉक्टर!<br />मला जगायची पर्वा नाही,<br />आणि याला माझ्या पायाची चिंता?<br />हृदय बिघडलं तर?<br />बरं होईल. सुटेन मी. माझा निश्वास.<br />नवीन तर मिळणारच नाही,<br />पण जुनंच कितीला पडेल?<br />कितीतरी कोटींना? माझा प्रश्न.<br />शक्य आहे. ते ही उपलब्ध असेल तर!<br />आंधळ्याना डोळे मिळाले तर जग कसं दिसेल?<br />जसं आपले डोळे गेल्यावर आपल्याला दिसेल! विलक्षण!<br />उपहास.<br />म्हणून तुम्ही डोळे फोडाल का?<br />काहीतरीच काय? दुखेल ना!<br />दुखायची एवढी भीती;<br />आत्ता तर मरायला निघाला होतात.<br />दुखणं सहन होत नाही म्हणून तर मरायचं.<br />कसलं दुखणं?<br />मनाचं, हृदयाचं.<br />शस्त्रक्रियेनं बरं न होणारं.<br />त्या दुखण्याची किमत शरीरापेक्षा मोठी?<br />कदाचित असेलही...<br />मन कुठं वसतं?<br />हृदयात...? कि मेंदूत...? माझा स्वतःलाच प्रश्न.<br />हृदय तर मांसाचा गोळा;<br />मेंदूतच असावं: माझा तर्क.<br />मग आपण हृदय दुखतं असं का म्हणतो?<br />कुणास ठाऊक.<br />तर तुमचा मेंदू दुखतोय: त्यांचा निष्कर्ष.<br />छे! छे! ते बरोबर वाटत नाही.<br />माझं मनच दुखतंय, मग ते कुठे का असेना.<br />ठीक आहे.<br />आता मला हे सांगा:<br />हे हृदय नसेल तर तुम्ही जगाल का?<br />नाही.<br />मेंदू काढून टाकला तर?<br />काहीतरीच काय...<br />आणि हे मन मुरगळून टाकलं तर?<br />हो...कदाचित...<br />मग या मनाच्या दुखण्याची किमत शरीरापेक्षा मोठी?<br />कसं शक्य आहे ते!<br />
<br />
रुपालीरुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-16182990590916657042011-11-11T15:18:00.001-05:002011-11-11T15:41:00.388-05:00मुलाखत - उमेश कुलकर्णी<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-BUxC0KkPg4c/Tr2EAFLd2bI/AAAAAAAAErQ/16NQzzyPppc/s1600/umesh.bmp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" nda="true" src="http://2.bp.blogspot.com/-BUxC0KkPg4c/Tr2EAFLd2bI/AAAAAAAAErQ/16NQzzyPppc/s1600/umesh.bmp" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><strong><em><span lang="MR">वळू</span>, <span lang="MR">विहीर</span><span style="mso-bidi-font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR">सारखे</span><span style="mso-bidi-font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR">चित्रपट निर्माण</span><span style="mso-bidi-font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR">करून मराठी सिनेमाचे नाव राष्ट्रीय आणि आंतरराष्ट्रीय पातळीवर</span><span style="mso-bidi-font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR">पोहचवणारे</span><span style="mso-bidi-font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR">मराठीतले एक उभरते दिग्दर्शक</span>, <span lang="MR">उमेश कुलकर्णी. त्यांची चित्रपट निर्मितीची प्रक्रिया</span>,<span style="mso-bidi-font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR">त्यासाठी</span><span style="mso-bidi-font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR">करावा</span><span style="mso-bidi-font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR">लागणारा</span><span style="mso-bidi-font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR">संघर्ष आणि त्यातून घडणारे आत्मनिरीक्षण. या सगळ्याबद्दल, </span></em></strong></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><strong><em><span lang="MR">आमच्या मराठी मंडळाच्या हितगुज दिवाळी अंकासाठी, </span></em></strong></span><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><strong><em><span lang="MR">फोनवर त्यांच्याशी साधलेला</span><span style="mso-bidi-font-family: CDAC-GISTYogesh;"> </span><span lang="MR">संवाद.</span></em></strong></span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>दिग्दर्शक होण्याचा विचार सर्वात प्रथम कधी मनात आला? </strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">शाळा कॉलेज मध्ये मला अनेक वेगवेगळ्या विषयांमध्ये इंटरेस्ट होता. नाटक, कोरीयाग्राफी, आर्किटेक्चर, गणित यामध्ये काहीतरी करायचे होते. हे सगळे करत असताना, मराठीतले महत्वाचे दिग्दर्शक सुमित्रा भावे आणि सुनील सुखटणकर यांच्याशी माझी ओळख झाली आणि त्यांनी मला त्यांच्या 'दोघी' चित्रपटासाठी सहाय्यक दिग्दर्शक म्हणून बोलावले. त्या चित्रपटाच्या प्रोसेस मध्ये मी शेवटपर्यंत इनव्हॉल्व होतो. त्यानंतर काही documentaries वर सहाय्यक दिग्दर्शक म्हणून काम केले. तो सगळा अनुभव खूप challenging वाटला. चित्रपट ही किती अवघड गोष्ट आहे आणि त्यात संगीत, कोरीयाग्राफी, भाषा या सगळ्यांच्या मिश्रणातून काहीतरी अद्भुत निर्माण होतंय असं वाटलं. त्यानंतर CA, LAW करायचे सोडून, सुखटणकरांनी सुचविल्याप्रमाणे मी FTII मध्ये अॅडमिशन घेतली. तिथे जगभरातले महत्वाचे दिग्दर्शक कळाले, त्यांच्या फिल्म्स पाहता आल्या, त्यांनी या माध्यमाचा कशा प्रकारे उपयोग करून घेतला या गोष्टी शिकता आल्या. काही स्वत:च्या गोष्टीही करता आल्या. त्यात असं लक्षात आलं की आपण जे करू पाहतोय ते लोकांपर्यंत पोहोचतंय. मग त्यानंतर आमची स्वतःची निर्मिती असलेला 'वळू' चित्रपट आम्ही निर्माण केला.</span><br />
<br />
<strong><span style="font-family: inherit;">फिल्म अँड टेलिव्हिजन इन्स्टीटयूट मध्ये शिक्षण घेताना कोणत्या filmmakers चे आदर्श तुमच्या डोळ्यासमोर होते? </span></strong><br />
<span style="font-family: inherit;">तशी खूप नावं घेता येतील. त्यातही सांगायचे झालेच तर आब्बास किरोस्तामी, फेडरिको फेलिनी, याशचीरो वोसी, भारतातले सत्यजित रे, रित्विक घटक, गुरुदत्त, केरळमधले अरविंदन यांच्या फिल्म्स पाहता आल्या आणि त्यांचा अभ्यास करता आला.</span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>वळू चित्रपट कसा मिळाला? तो करण्यासाठी आर्थिक साहाय्य मिळवताना कोणत्या अडचणी आल्या? </strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">FTII मधून बाहेर आल्यानंतर काही documentaries वर काम करत होतो. ते करताना मी आणि माझा मित्र गिरीश कुलकर्णी यांनी ठरवले की आपली स्वत:ची फिल्म केली पाहिजे. FTII मध्ये 'गिरणी' नावाच्या माझ्या शोर्ट फिल्म ला राष्ट्रीय पुरस्कार मिळाला होता. तेव्हा वाटले की वळूसाठी आम्हाला सहज प्रोड्यूसर मिळेल. मग आम्ही एक स्क्रिप्ट लिहिली आणि वेगवेगळ्या निर्मात्यांकडे जायला लागलो. तेव्हा असं लक्षात आलं की लोकांना जे चित्रपट आधी गाजलेले आहेत, त्याच पद्धतीचे चित्रपट बनवण्यामध्ये इंटरेस्ट आहे. आणि आमच्या चित्रपटाचा नायक एक बैल होता, त्यामुळे लोकांच्या लक्षात येत नव्हते की ही कोणत्या प्रकारची फिल्म आहे. फिल्मचे बजेटही जास्त होते आणि आम्हाला कोणतीही compromise करायची नव्हती. तेव्हा दीड वर्षांच्या प्रयत्नांनंतर, आम्हाला हवी तशी फिल्म काढण्यासाठी आम्ही स्वत:च निर्माते व्हायचे ठरविले. मी, गिरीश, प्रशांत पेठे, गणपत कोठारी आणि नितीन वैद्य आम्ही सगळ्यांनी मिळून कर्ज काढून पैसे जमा केले आणि पहिली निर्मिती केली.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>वळू चित्रपट दिग्दर्शित करतानाच्या काही आठवणी? </strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">३० दिवस वळूचे शुटींग चालू होते. प्रत्येक दिवस हा वेगवेगळ्या अनुभवाचा होता. प्रत्येक दिवसाचं शुटींग म्हणजे एखादे लग्न manage करण्याएव्हढं काम होते. म्हणजे आम्ही ३० दिवसात, ३० लग्नं manage केली असे म्हटले तरी चालेल. सगळे कलाकार म्हणजे अतुल कुलकर्णी, डॉ. मोहन आगाशे, भारती आचरेकर, दिलीप प्रभावळकर, आमचा सिनेमॅटोग्राफर सुधीर पनसाळे आमच्या पाठीशी खंबीरपणे उभे राहिले. त्यांच्या सहकार्यानेच आम्ही वळू पूर्ण करू शकलो. </span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>वळू चित्रपट एवढा यशस्वी झाल्यानंतर विहिरची निर्मिती करणे सोपे गेले का? त्याला AB कॉर्प सारख्या कंपनीकडून साहाय्य कसे मिळवले? </strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">त्याचा फायदा अर्थातच झाला. वळूनंतर खूप निर्मात्यांनी आम्हाला संपर्क केला. त्याचवेळी जया बच्चन यांचा पण एकदा फोन आला. त्यात वळूचे यश हा भाग होताच आणि त्याचबरोबर त्या माझ्या फिल्म इन्स्टीटयूट मधल्या सिनियर आहेत तिथली आमची ओळख होती. तिथे त्यांना माझी 'गिरणी' फिल्म आवडली होती, तेव्हा त्यांनी बरोबर काम करण्याची इच्छा प्रदर्शित केली होती. विहिरची गोष्ट त्यांना आवडली आणि त्यांनी त्याची निर्मिती करण्यासाठी पैसे दिले.</span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>विहीरला व्यावसायिक यश कितपत मिळाले? </strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">पुण्यात आणि काही शहरांत तो रिलीज झाला. पुण्यात तो ३ महिने चालला होता. एखादा चित्रपट किती लोकांपर्यंत पोहचतो आणि किती खोलपर्यंत पोहचतो या दोन्ही गोष्टी माझ्यामते चित्रपटाचे यश सांगतात. अनेक तरुण मंडळीनी विहीर पाहून चांगल्या प्रतिक्रिया दिल्या. तसेच आंतरराष्ट्रीय स्तरावर, बर्लिन महोत्सवात ही तो दाखवला गेला. ३५ वर्षापूर्वी दाखविलेल्या 'सामना' या चित्रपटानंतर त्या महोत्सवात दाखविलेला हा दुसरा मराठी चित्रपट आहे. त्याचबरोबर भारतातल्या आणि जगभरातल्या, अनेक मोठ्या चित्रपटमहोत्सवात देखील हा चित्रपट दाखविला गेला. कुठल्याही चित्रपटाचा स्वत:चा असा एक प्रेक्षकवर्ग असतो तो विहिरला नक्कीच मिळाला.</span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>देऊळ चित्रपटाबद्दल काही माहिती सांगाल का?</strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">देऊळ पूर्ण करण्याच्या मार्गावर आहोत. तो या month end पर्यंत पूर्ण होणार आहे. त्यावर आम्ही ३ वर्षे काम करतो आहे. आत्ता भारतातल्या खेड्यांमध्ये जी तरुण मुले आहेत, त्यांना शहरामधला जो झगमगाट आहे, तो TV आणि mobile मार्फत त्यांच्यापर्यंत पोहचतो आहे. पण त्यासारखे आयुष्य जगण्याचे त्यांच्याजवळ resources नाहीत. त्याबद्दल आकर्षण तर आहे, पण ते मिळवण्यासाठी काही मार्ग नाही. खेड्यातच नव्हे तर शहरातही तुम्ही जगता त्यापेक्षा काहीतरी वेगळे जगण्याची फूस लावली जाते. तर अशी ही आजच्या जगण्याची गोष्ट आहे आणि ती अतिशय हलक्याफुलक्या ढंगाने मांडण्याचा प्रयत्न केला आहे. त्यात बरेचसे ज्येष्ठ कलाकार आहेत जसे की नाना पाटेकर, दिलीप प्रभावळकर, डॉ. मोहन आगाशे, किशोर कदम आणि तो ४ नोव्हेंबर ला रिलीज होतोय. </span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>फिचर फिल्म्स केल्यानंतर 'थ्री ऑफ अस', गारुड सारखे लघुचित्रपट करण्यापाठीमागे काय हेतू होता?</strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">लघुचित्रपट हा चित्रपट सिनेमाचा एक वेगळा 'form' आहे आणि तो तितकाच सशक्त आणि challenging आहे. कमी कालावधीत एखादी गोष्ट मांडणे ही जास्त अवघड गोष्ट असते. अनेक गोष्टी अशा असतात की त्या जर छोट्या वेळामध्ये सांगितल्या तर जास्त प्रभावीपणे सांगता येतात. चित्रपट निर्मितीसाठी लोक जेव्हा पैसे देतात, तेव्हा ते पैसे त्यांना परत मिळवून द्यायची जबाबदारी तुमच्यावर येते. पण शोर्ट फिल्म्स मध्ये आर्थिक गणित नावाची गोष्ट खूप मोठ्या प्रमाणावर जमलेली नसते म्हणून वेगवेगळ्या पद्धतीचे experiments करता येतात. </span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>तुम्ही वळू, विहीर सारख्या चित्रपटांना कलात्मक की व्यावसायिक चित्रपट म्हणाल?</strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">असे कुठल्याही पद्धतीचे tags आम्ही लावत नाही आणि दुसऱ्यांनीही ते लाऊ नयेत अशी आमची विनंती असते. कलात्मक किंवा व्यावसायिक असे काही नसते. आमच्या दृष्टीने फक्त एक चांगला चित्रपट बनविण्याचा आणि तो प्रेक्षकांपर्यंत पोहचविण्याचा आमचा प्रयत्न असतो.</span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>कोणता चित्रपट दिग्दर्शित करायचं हे कसे ठरवता? कोणत्या प्रकारचे विषय आपणाला आकर्षित करतात? </strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">काही वेळा असं होतं की एखादी कल्पना मनात येते आणि काही वर्षानंतर ती मनामध्ये आकार घ्यायला लागते. हे होत असताना आम्ही डोळसपणे अनेक लोकांना भेटत असतो, अनेक situations मधून जात असतो. काही गोष्टी खोलवर मनात रुजतात, त्याचं हळूहळू एखादं रूप तयार होतं. माझे मित्र गिरीश कुलकर्णी हे पटकथा आणि संवाद लिहतात. आम्हाला एखादी फिल्म करावीशी वाटली की आम्ही त्याच्याबद्दल बोलत राहतो. मग २-३ वर्षांनी त्याचं एक स्क्रिप्ट तयार होतं. अशी ती प्रोसेस आहे. आम्ही जाणूनबुजून एखाद्या विषयावर चित्रपट करायचे असे ठरवत नाही.</span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>चित्रपट क्षेत्रात येण्यापूर्वी आणि आता यशस्वी झाल्यानंतर आपल्या आयुष्यात काही फरक झाला आहे का? </strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">मला स्वत:ला यश अपयश असे tags आवडत नाहीत. यश ही खूप फसवी गोष्ट आहे. आम्ही जे मांडू पाहतोय ते जास्तीत जास्त प्रभावीपणे कसे मांडता येईल. चित्रपट माध्यम वेगवेगळ्या पद्धतीने कसे explore करता येईल. आणि हे करत असताना माणूस म्हणूस स्वत:चा शोध कसा घेता येईल. हा आमचा मूळ उद्देश आहे. हे काम एका चित्रपटाने संपणारे नाही. तो प्रवास हाच आमचा आनंदाचा भाग आहे. त्याच्या शोधासाठीच आम्ही हे सगळं करतोय. त्यात यशाने खूप फरक पडत नाही. झालाच तर वळूसारखा चित्रपट जेव्हा चालतो, तेव्हा पुढच्या चित्रपटांच्या निर्मितीसाठी मदत होते इतकाच. </span><br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><strong>आपल्या भविष्यातील प्रोजेक्ट्स बद्दल काही माहिती सांगाल का? </strong></span><br />
<span style="font-family: inherit;">आम्ही एका नवीन चित्रपटाची निर्मिती करतो आहोत, ज्याचं नाव 'मसाला' असं आहे. त्याचे आम्ही creative producer आहोत. गिरीश कुलकर्णीनी तो चित्रपट लिहिला आहे आणि संदेश कुलकर्णी तो दिग्दर्शित करणार आहेत.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span><br />
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span><br />
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span><br />
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span><br />
<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"></span>रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-50932585163800403302011-10-31T13:32:00.001-04:002011-11-11T15:55:27.889-05:00मृगजळ<span style="font-family: inherit;"> लाल रंगाची मारुती रस्त्यावरून चालली होती. संध्याकाळची वेळ होती. आजीच्या बाजूची खिडकी उघडी होती. बाहेरच्या थंडगार वाऱ्याबरोबर संधिप्रकाशाची रुपेरी किरणं, तिच्या रुपेरी केसांशी खेळत होती. एखाद्या लहान मुलीसारखी ती खिडकीवर हात ठेऊन बाहेर टकमक बघत होती. तिच्या चेहऱ्यावरचा बालिश आनंद न्याहाळत, शेजारी तिची नात स्नेहा बसली होती. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">"हे तुझ्या आजीचं माहेर." स्नेहाच्या आईने स्नेहाची तंद्री भंग केली. गाडी एका गावावरून चालली होती.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"You mean my great grandmother's" झोपण्यासाठी मिटलेले डोळे उघडून स्नेहाची सात वर्षांची मुलगी, आस्था उद्गारली. तिला बहुतेक आजीचं मराठी कळलं हे दर्शवायचं असावं. गाडीत पाठीमागे चौघीही दाटीवाटी करून बसल्या होत्या. आस्थाला तिच्या आजीने मांडीवर घेतले होते आणि स्नेहा तिच्या आजीजवळ बसली होती. त्या घरातल्या चार पिढ्या त्या गाडीत पाठीमागच्या सीटवर सामावल्या होत्या.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"> आज सकाळी जेव्हा आजीला पाहायला म्हणून स्नेहा निघाली, तेव्हा तिला घेऊनच ती परतेल याची तिला यत्किंचितही कल्पना नव्हती. मागच्या दोन्ही भारत भेटीत तिला आजीकडे जायला मिळालं नव्हतं. त्यामुळे या वेळी जायला एक आठवडाच राहिला असताना, वेळात वेळ काढून ती चालली होती. जाताना तिच्या डोळ्यासमोर गोरीपान, उंच, भलंमोठ्ठं कुंकू लावलेली आजीची मूर्ती होती. तशी सगळ्यांनी तिला कल्पना देऊन ठेवली होती पण प्रत्यक्षात आजीला पाहिल्यावर तिला रडू फुटलं. अंधार्या खोलीतून छोटीशी, अशक्त, सुरुकुतलेल्या शरीराची आजी बाहेर आली आणि मध्ये किती काळ गेला असेल याची स्नेहाला जाणीव झाली. तसा पाच-सहा वर्षांचा काळ खूप नव्हता. पण त्या कालावधीत झालेल्या घटनांनी आजीच्या तब्येतीवर चांगलाच टोल घेतला होता. आपल्याला कोण भेटायला आलं म्हणून आजीनं तिच्याकडे कुतूहलानं पाहिलं. सगळ्यांना वाटलं की ती कदाचित स्नेहाला ओळखेल. पहिली नात म्हणून स्नेहा सगळ्यांचीच खूप लाडकी होती. पण एखाद्या अनोळखी माणसाकडे पाहावं तसं आजीनं तिच्याकडे पाहिलं. तिचं कृश शरीर मिठीत घेताना स्नेहाला असंख्य यातना झाल्या. हीच आजी: आपली काळजी करणारी, पोट भरले तरी प्रेमाने खाऊ घालणारी, रस्त्यात वेडंवाकडं पळाल्यावर धोपटणारी, शनिवारी कोणतेही महत्वाचे काम न करणारी, आपल्याला मारलं की आईला तंबी देणारी! तिच्या कितीतरी आठवणी स्नेहाच्या मनात दाटून आल्या.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"> मग तिनं आजीशी एकतर्फी खूप गोष्टी गेल्या. लहान मुलाच्या उत्सुक नजरेनं आजीनं त्या सगळ्या ऐकल्या. पण निघायची वेळ झाली आणि तिला सोडून जाणे स्नेहाच्या जीवावर आलं. आता पुन्हा आजी भेटेल का या विचारानं तिला कसनुसं झालं. "आई, प्लीज तिला आपल्याबरोबर घेऊन जाऊया ना?" तिनं आईला विनंती केली. तिची आईही सर्व्हिस करणारी. घरी नेऊन आजीचे हाल होतील ही तिला काळजी. तिच्यासाठी दिवसभर घरी कोण थांबणार? इथं at least मामी असते तिची काळजी घेणारी. पण शेवटी स्नेहानं तिला तयार केलंच. आजी केवढी खुश झाली! लहानपणी एस. टी. त बसून जायचं म्हटल्यावर स्नेहाला जेवढी मजा वाटायची अगदी तसेच भाव आजीच्या चेहऱ्यावरही होते.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"> आजीचे केस तिच्या खूपच डोळ्यावर येत आहेत हे पाहून स्नेहाने ते पुढे होऊन मागे सारले. आजीने तिच्याकडे आस्थेनं बघितलं आणि पुन्हा बाहेर नजर वळवली. बाहेर तिला कसलीतरी खुण पटल्यासारखी झाली. गाडी तिच्या शाळेजवळून चालली होती. आज दुपारीच तर तिने रामुशी भांडणे केली होती. आणि चिडून जाऊन रामूनं, रस्त्यावरचा दगड फेकून तिच्या डोक्यात मारला होता. भळाभळा रक्त वाहायला लागलं होतं म्हणून शिक्षकांनी तिला, तिच्या मोठ्या बहिणीबरोबर घरी पाठवले होते. वडील शेतातून घरी येण्याआधी ती घाबरून कोपऱ्यात बसली होती. बाबांना कळलं तर मार मिळणार याची तिला खात्री होती. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">"मी नाही रामूची खोडी काढली. त्यानंच माझा खोडरबर चोरला होता." अचानक स्नेहाकडे पाहत ती म्हणाली. आजीला एकदम काय झाले हे स्नेहाला कळेना. तिच्या चेहऱ्यावरचे घाबरलेले भाव पाहून तिला एकदम भडभडून आलं. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">"कोण रामू आजी? काय केलं त्यानं?" आजीला जवळ घेत तिनं विचारलं. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">"त्यानं माझ्या डोक्याला मारलं." डोक्याकडे हात नेऊन आजीने तक्रार केली.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"हो हो. तो रामू आहेच तसा खोडकर" </span><br />
<span style="font-family: inherit;">"तू बाबांना सांगणार नाही ना?”</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"अ हं. बिलकुल नाही" आजीच्या कृश हातांचा विळखा तिच्या गळ्याभोवती पडला. डोळ्यातलं पाणी तिने आजीच्याच साडीला पुसले. लगेचच लहान मुलीसारखं समाधानानं हसत आजीने तिच्या खांद्यावर विश्वासाने मान टाकली.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"> लहानपणी उन्हाळ्याच्या सुट्टीत कधी आजोबा तर कधी आजी त्यांना आजोळी घेऊन जायला येत असत. तेव्हा ती आजीच्या खांद्यावर मान टाकून अशीच झोपली असेल गाडीत! आई बाबा रागवले की आजीच्या कुशीत जाऊन लपायची तिला सवय. त्या कुशीतली ती मायेची ऊब, अगदी मागच्या भेटी पर्यंतही तशीच होती. तिच्या काळजीने वेडी होणारी आजी तिला आठवली. एकदा चुकून तिच्याकडून, बोगद्यातल्या सापाला दगड लागला, असं तिच्या घोळक्यातलं कुणीतरी म्हणालं, म्हणून आजीने किती अकांडतांडव केला होता. तिथं खरंच साप होता की नव्हता हेही तिने पाहिलं नव्हतं. पण त्याची माफी मागायला सांगून आणि तोंडाने 'आस्तिक मुनीची शपथ' असा सतत जप करायला लाऊन तिने तिला पूर्ण घाबरवून टाकलं होतं. तो संपूर्ण उन्हाळा, कुठेतरी तो साप दगा धरून बसलाय या धास्तीत स्नेहाने घरात बसून काढला. अजूनही तिच्या मनातली ती सापाची भीती गेली नव्हती. आजीची कृपा!</span><br />
<span style="font-family: inherit;"> तिने आजीकडे पाहिलं. शांतपणे ती तिच्या खांद्यावर विसावली होती. सुरकुतलेल्या चेहऱ्यावर तिचं भलं मोठ्ठं गोंदण उठून दिसत होतं. तोंडात मोजकेच दात बाकी होते, त्यामुळे गाल खोबणीत गेले होते. तिचा कृश, जाळ्या जाळ्यांचा हात तिने हातात घेतला. नवव्या वर्षी लग्न करून आजी घरात आली होती. तेव्हापासून आत्तापर्यंतच्या सत्तर वर्षात आजीनं काय काय पाहिलं असेल, सोसलं असेल? तिच्या मनात आलं. आणि आत्ता त्याची तिला कसलीच आठवण नव्हती. एक आख्खं आयुष्य, त्याच्यामध्ये घडलेल्या असंख्य घटना, संवाद, हजारो माणसे सगळं आता तिच्या दृष्टीने शून्यवत होतं.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"आई, कसं गं हे आजीचं झालं? तिला काहीच समजत नाही का?" न राहवून तिने आईला विचारलं.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"गप रडू नको. म्हातारपणी असं व्हायचंच."</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"असलं काही पाहिलं की जगण्यात काही अर्थच वाटत नाही."</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"असलं काही बोलू नये. चांगला नवरा आहे, दोन मुलं आहेत. चांगला संसार करायचा." आई कशीतरी तिची समजूत काढत होती.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"मलाही नवरा आहे." त्यांचं बोलणं ऐकत असलेल्या आजीनं, अचानक स्नेहाच्या खांद्यावरची मान उचलून सांगितलं.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"हो का?" तिच्या आकस्मित बोलण्यावर स्नेहाला काय म्हणावे ते सुचेना.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"हो. ते कराडला असतात. शाळेवर शिक्षक आहेत. मला दर महिन्याला पैसे पाठवून देतात." </span><br />
<span style="font-family: inherit;">कुतूहलानं स्नेहाच्या चेहऱ्यावरचे भाव न्याहाळत ती म्हणाली. स्नेहाचा तिच्या बोलण्यावर विश्वास बसतोय की नाही याचा ती अंदाज घेत होती. ऐंशीतली तिची आजी! तिच्या सुरकुतलेल्या चेहऱ्यावरच्या, निस्तेज डोळ्यामधली ती आर्जव स्नेहाचं काळीज चिरून गेली.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"हो? किती पैसे पाठवतात?" आवंढा गिळून तिने विचारलं.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">आजीच्या चेहऱ्यावर गोंधळलेले भाव उमटले. खूप वेळ तिने विचार केला.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"शंभर." शेवटी ती उत्तरली.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"> पहिला मुलगा झाल्यानंतर एक दोन वर्षांसाठी आजोबा कराडला सर्व्हिसला जात होते हे स्नेहाला माहित होते. पण आजी त्याबद्दल बोलत होती की आता दर महिन्याला आजोबांची पेन्शन तिला मिळत असे त्याबद्दल हे स्नेहाला कळलं नाही. लग्न झाल्यावर सुरुवातीला आजोबा म्हणे आजीला खांद्यावर घेऊन फिरवत असत. हे खरं की खोटं कुणास ठाऊक. नऊ वर्षांचीच होती ती! माहेरी आजी अतिशय लाडात वाढलेली. घरी दोघी बहिणीच, त्यांना भाऊ नव्हता. घरचीच गाईगुरे त्यामुळे दुधदुभतं भरपूर. वडिलांनी कधी कसला लाड पुरवला नाही असं झालं नाही. पण सासरी ती एकत्र कुटुंबात येऊन पडली. सुरुवातीला तिला खूप त्रास झाला. दिराने एकदा तिच्यावर हातही उगारला होता, तेव्हा ती सहा महिने माहेरी जाऊन राहिली होती. पण आजोबा शेवटपर्यंत कसे तिला न्यायला आले नाहीत ही गोष्ट पोटतिडकीने तिने आत्तापर्यंत सगळ्या नातवंडाना सांगितली होती. पण नंतर आपोआपच तिला घराची ओढ वाटू लागली आणि तिच्या वडिलांनी तिला घरी आणून सोडले. नंतर सासू-सासरे, दीर, नणंद यांच्या मर्जीनुसार वागायची सवय जडली. लहान वयातच मुले व्हायला सुरुवात झाली. सगळं तरुणपण मुलांना जन्म देण्यात आणि त्यांच दुखणंखुपणं काढण्यात गेलं. मुलांच्या शिक्षणासाठी दागिने मोडून लंकेची पार्वती झाली. नंतर तीच मुलं मोठी होऊन सुना घेऊन आली. पण सासूपण भोगायचे सोडून, शिकल्यासवरलेल्या सुनांकडून तिला ऐकून घ्यायची पाळी आली. सुना आल्यानंतर, आता सुखाचे चार घास मिळतील असं तिला वाटलं असेल का? या आयुष्याच्या रहाटगाडग्यातून कधी तिची सुटका झाली असेल का? स्नेहाच्या मनात विचार येऊ लागले.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">आस्थाने थोडी चुळबूळ केली.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"ही तुझी मुलगी का?" तिच्याकडे पाहत आजीने विचारलं.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"हो"</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"मलाही एक मुलगी आहे.”</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"हो? काय नाव तिचं?" स्नेहानं विचारलं.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">“मीना." स्नेहानं चमकून आईकडे पाहिलं. स्नेहाच्या आईचंच नाव मीना होतं. आई, आस्था बरोबर शांतपणे झोपली होती. स्वतःचे नाव आजीच्या तोंडून ऐकून आईला बरं वाटलं असतं! पण आजीला मीना तिच्याबरोबर गाडीत आहे याची काही जाणीव नव्हती. तिच्या मनातली मीना केवढी असेल असं स्नेहाला वाटलं. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">"मग कुठाय मीना आता?" तिनं विचारलं.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"ती शाळेत जाते. शंकराच्या देवळाजवळ ती शाळा आहे ना, तिथं जाते ती." पापणीही न हलवता आजीने सांगितलं.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">"किती मुलं आहेत तुला?" स्नेहाला उगाचच कुतूहल वाटलं. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">"तीन." </span><br />
<span style="font-family: inherit;"> आजीला एकूण आठ मुलं झालेली. त्यातली तीन बाळपणातच वारलेली. पण आत्ता तिला त्यातली फक्त तीनच आठवत होती. अधून मधून स्नेहा तिच्या तोंडावरून हात फिरवत होती. आस्थाच्या तोंडावरून फिरवावा तसा! आपल्यावर एवढं प्रेम करणारं अचानक कोण आलंय म्हणून आजी तिच्याकडे कुतूहलाने बघत होती. सुखावत होती. </span><br />
<span style="font-family: inherit;">"माझा एक मुलगा साताऱ्यात दुकान चालवतो." आता ती बबन मामाबद्दल बोलत होती. तीन वर्षापूर्वी स्नेहाचे आजोबा वृद्धत्वाने गेले आणि त्यानंतर दोनच महिन्यात accident मध्ये बबन मामाचा देहांत झाला होता. त्या धक्क्यानंच आजीची ही अवस्था झाली होती. तिला वर्तमान, भूत, भविष्य काळाची कसली जाणीवच राहिली नव्हती. टाईम मशीन मध्ये बसल्यासारखं आजीचं मन वेगवेगळ्या कालखंडात वावरत होतं. तिच्या आयुष्यातल्या घटना एखाद्या मृगजळा सारख्या तिच्या मेंदूत हुलकावण्या देत होत्या. आजीची बुद्धी गेलीय असं सगळे म्हणत होते. पण स्नेहाला माहीत होतं. अल्झायमर या रोगाबद्दल अमेरिकेत तिनं कितीतरी ऐकलं होतं. पण तो कुणाला झालेला ती प्रथमच पाहत होती. त्याच्याबद्दल अमेरिकेत किती जागृती निर्माण केलीय! पण इथे भारतात म्हातारपणी असं व्हायचं असं लोक गृहीतच धरतात. हात नसला, दृष्टी नसली तरी जगणं ती समजू शकत होती. पण स्मरणशक्तीच नसेल तर! तिने आस्थाकडे पाहिलं. ती आहे, आई आहे, नवरा आहे म्हणून तिच्या जगण्याला अर्थ आहे. त्यांचं अस्तित्व हीच तिची ओळख आहे. कुणी विचारलं तू कोण आहेस म्हणून तर आस्थाची आई, आईची मुलगी आणि नवऱ्याची बायको म्हणूनच तिनं स्वत:ची ओळख करून दिली असती. पण ती त्यांनाच विसरली तर? मागच्या सगळ्या आठवणीच विसरली तर? किती पोकळी जाणवेल तिच्या मनात? सगळेच परके! पण सगळे परके आहेत हे कळायला आधी स्वत:ची ओळखही राहायला हवी ना? कसं वाटत असेल आता आजीला? तिच्या मनात काय विचार चालले असतील?</span><br />
<span style="font-family: inherit;"> घरी पोहचल्यानंतर शून्यमनस्कपणे आजीला तिने घरात आणले. दुसऱ्या दिवशी दुकानात जाऊन आजीसाठी तिने दोन-तीन चांगल्या साड्या घेतल्या. घरी आल्यावर लगेचच आजीला तिने एक साडी नेसायला लावली. आजीचा चेहरा खुलला. किती वर्षांनी तिला नवीन साडी मिळाली असेल देव जाणे! आजीची आठवण म्हणून तिनं सगळ्या फॅमिलीचा एक फोटो घ्यायचं ठरवलं. तिला मध्यभागी बसवून सगळे तिच्याभोवती उभे राहिले. त्या फोटोतही आजीने तिचा हात पकडला होता. नंतर डिजिटल कॅमेऱ्यात तो फोटो पाहताना तिला कसंतरीच झालं. आजी कॅमेऱ्या कडे बघत नव्हती. कुठेतरी शून्यात, पैलतीरी तिची नजर लागली होती. जणू तिला या सगळ्याशी काही घेणंदेणं नव्हतं. स्नेहाला स्वत:चाच राग आला. तिला वाटलं की हे सगळं ती स्वत:साठीच करतेय. काय करायचा आहे तो फोटो आजीला? फोटोतली ती क्षीण, अशक्त आजी! आजीची असली आठवण हवीय तिला? पण तो फोटो डिलीट करायचं धाडस तिला झालं नाही. </span><br />
<span style="font-family: inherit;"> त्यानंतरचे चार दिवस खूप घाईत गेले. अमेरिकेला जाण्या आधीची शॉपिंग, मित्र-मैत्रिणींना भेटणं यात आजीसाठी तिला मनासारखा वेळ देता नाही आला. तरीही तिची तिने बरीच सेवा केली. आजीही लहान मुलासारखी तिलाच चिकटून असे. तिच्याकडूनच जेवण घेई. आता आजीनं तिला मीना म्हणायला सुरुवात केली होती. घरातल्या सगळ्यांनाच आश्चर्य वाटलं. दिवसभर जेव्हा स्नेहा बाहेर असे, तेव्हा आजी सगळ्यांना, माझी मुलगी मीना मला हे आणणार आहे, इथे घेऊन जाणार आहे, ती माझ्यासाठी ते करेल, अशा गोष्टी करत असे. घरातल्या सगळ्यांनी स्नेहाची टिंगल करायला सुरुवात केली होती.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"> शेवटी ती वेळ आली. ती गेल्यानंतर आजीचं काय होणार याची तिला काळजी वाटू लागली. तिला ते नक्की परत पाठवतील. तिथे तिचा लाड कोण करेल? तिची लहान मुलासारखी एवढी काळजी कोण करेल? आजीला तिचा चांगलाच लळा लागला होता. ऐअर पोर्टवर नेणारी गाडी दारात आली. सगळेजण तिला सोडायला बाहेर आले. तिनं आजीला घट्ट मिठी मारली. ही कदाचित शेवटचीच! तिने आजीला स्वत:ची काळजी घ्यायला सांगितली. त्याचं नंतर तिलाच हसू आलं. आजीला काहीतरी चांगलं होत नाही याची चाहूल लागली होती. घाबरलेल्या सशासारखी ती तिच्याकडे पाहू लागली. स्नेहाने तिच्या तोंडावरून हात फिरवला. तो स्पर्श एखाद्या पाडसाला करावा तसा! आणि ती आजीची नजर विस्मयाची, आदराची, उपकाराची! आयुष्यभर सगळ्यांना भरभरून देऊन, आता रिकामी झालेली आजी; याचकाच्या नजरेनं तिच्याकडे बघत होती. </span><br />
<span style="font-family: inherit;"> ती अमेरिकेत पोहचल्यानंतर तिला कळलं की ती गेल्यानंतर आजी घरात आत यायलाच तयार नव्हती. माझी मुलगी मीना मला न्यायला येणार आहे असं म्हणत ती बाहेरच बसून होती बराच वेळ. आणि दुसऱ्याच दिवशी त्यांनी तिला तिच्या घरी पाठवून दिलं होतं. तिथे ती घरभर फिरत तिला शोधत असेल का? का लगेच विसरली असेल, बाकी सगळं विसरली तसं? स्नेहाला हुंदका फुटला. “आजी, आयुष्यभर मृगजळाच्या मागे लागून तुझ्या हाती काहीच लागलं नाही. आता माझी पाळी.” स्वत:शीच ती म्हणाली.</span>रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-29152660391461827802011-10-08T19:43:00.004-04:002012-03-18T14:28:13.060-04:00मनातलं द्वंद्वउदास सैरभैर मनाला सावरायला, गवतात जरा जाऊन बसले.<br />
कशा प्रकारची माणसं भेटतात, त्याचा विचार करत राहिले. ||<br />
समोर छोटंसं तळ होतं, कानात गुलजारचं गाणं होतं.<br />
मनात द्वन्द्व सुरु होतं, खूप चांगलं असणं काही बरं नव्हतं. ||<br />
मागून इवलेशे दोन कान झाडीतून डोकावत होते.<br />
माझी शांती भंगू नये म्हणून शांतपणे ऐकत होते. ||<br />
त्यांच्या सारखे सगळेच लोक असते तर?<br />
नको तिथे हक्काने लुडबुडणारे नसते तर? ||<br />
काहीना सवय असते, धांदात खोटं बोलायची <br />
काही काम न करता, खूप काही दाखवायची. ||<br />
काहीमध्ये कौशल्य असते, काम करून घेण्याचं.<br />
गोड बोलून दुसऱ्यांना मनासारखं वागायला लावायचं. ||<br />
काही लोक नुसतेच पाहतात, किनाऱ्यावरून अंदाज घेतात.<br />
योग्य वेळ येताच, आपलं सगळं साधवून घेतात. ||<br />
आणि काही माझ्यासारखे, काम करून निव्वळ मरतात.<br />
आणि नंतर त्याच्या श्रेयासाठी खुळचट भांडत बसतात. ||<br />
विश्वास कुणावर ठेवावा, याचाच डोक्यात गोंधळ उडतो.<br />
आपलं आपलं ज्याला म्हणावं, त्यांच्याकडूनच भ्रमनिरास होतो. ||<br />
खरंच! खोटं न बोलणं एवढं अवघड आहे का?<br />
परिस्थितीचा फायदा न घेता जगणं अगदीच अशक्य आहे का? ||<br />
तूच सांग मला त्या लपलेल्या हरिणा? <br />
काय बरोबर आणि काय चुकीचं?<br />
माझं सरळ वागणं की त्यांचं समजून अज्ञान पांघरणं? ||रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-76958362654514595812011-09-16T14:50:00.002-04:002011-09-16T14:52:48.452-04:00Enjoy! I am there too. Fugadi ghalatana.<br />
<br />
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=VGVkGSQ9kFY&feature=share">MKM Ganapati Visarjan Miravanuk 2011</a>रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-67354861454178069732011-08-28T22:16:00.001-04:002011-08-28T22:18:08.876-04:00Niagara Falls from Skylon Tower Canada<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-TlK9cchv-MM/TlruxAFGjKI/AAAAAAAAEHw/M3vChprS_rs/s1600/IMG_3421.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" qaa="true" src="http://1.bp.blogspot.com/-TlK9cchv-MM/TlruxAFGjKI/AAAAAAAAEHw/M3vChprS_rs/s320/IMG_3421.JPG" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-IuS7J0M_8yQ/Tlruyg6kOhI/AAAAAAAAEIE/kIXQe2o3X_s/s1600/IMG_3426.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" qaa="true" src="http://3.bp.blogspot.com/-IuS7J0M_8yQ/Tlruyg6kOhI/AAAAAAAAEIE/kIXQe2o3X_s/s320/IMG_3426.JPG" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-9uoUqR1l16s/TlruzrqbIII/AAAAAAAAEIQ/7uNR0-fNEdk/s1600/IMG_3429.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" qaa="true" src="http://1.bp.blogspot.com/-9uoUqR1l16s/TlruzrqbIII/AAAAAAAAEIQ/7uNR0-fNEdk/s320/IMG_3429.JPG" width="320" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-d_2ovGqGkOg/Tlruz6BFFPI/AAAAAAAAEIU/DI3Z59CpFHE/s1600/IMG_3430.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" qaa="true" src="http://2.bp.blogspot.com/-d_2ovGqGkOg/Tlruz6BFFPI/AAAAAAAAEIU/DI3Z59CpFHE/s320/IMG_3430.JPG" width="320" /></a></div>रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-16195635013780498202011-08-09T16:17:00.005-04:002011-10-31T13:36:15.126-04:00भ्रष्टाचार लहानपणीची एक गोष्ट आठवली. उन्हाळ्याच्या सुट्टीत, झोपण्याआधी माझ्या आजोबांना, आम्ही ७-८ नातवंडे गोष्टीसाठी आग्रह धरत असू. नेहमी ते चांगली गोष्ट सांगत. पण कधी त्यांना कंटाळा आला असेल तेव्हा त्यांची गोष्ट अशी चालू होत असे. <br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
"एकऽऽऽ होता राजा. काय होता?" <br />
"राजाऽऽऽ" आम्ही पिलावळ ओरडत असू. <br />
"मगऽऽऽऽऽ एक होता?" <br />
"राजाऽऽऽ" <br />
"आणि ऽऽऽऽऽऽऽ एक होता राजा" <br />
मग आम्ही नातवंडे चिडत असू. पण ती गोष्ट कधीच संपत नसे. फिरून फिरून ती पून्हा "एक होता राजा" वरच येत असे. 'अण्णा हजारे ऑगस्ट मध्ये पून्हा उपोषण सुरु करणार' ही बातमी वाचून मला ही गोष्ट आठवली. या भ्रष्टाचाराचंही तसंच नाही का? तो सुरू तर होतो, पण त्याचा शेवट कधी दिसेल कुणास ठाऊक? कसाही असला तरी भ्रष्टाचार जगाला नवीन नाही. लालच हा मनुष्याच्या स्वभावाचाच एक भाग आहे. आदिमानवाने ही कशाच्यातरी स्वरूपात, कुणालातरी लाच दिलीच असेल. <br />
जगभरात आपल्याला त्याची कितीतरी उदाहरणे सापडतात. अमेरिकेत Watergate scandal पायी प्रेसिडेंट Nixon ना राजीनामा द्यावा लागला होता. बोफोर्स प्रकरणामध्ये राजीव गांधींचे नाव गुंतले गेले होते. सुरेश कलमाडींना Commonwealth Games च्या अफरातफरीमध्ये जेल मध्ये सुद्धा टाकलंय. अफगाणिस्तान मधले सरकार तर एवढं भ्रष्ट आहे की त्याची वर्तमानपत्रात दररोज नवीन बातमी असते. Rupert Murdoch सारख्या powerful माणसाच्या अनेक कंपन्यांनी, त्यांच्या भ्रष्ट कार्यशैलीने, अगदी ब्रिटनच्या पंतप्रधानांपासून रॉयल कुटुंबालाही धाकात ठेवले होते. याच ब्रिटिशांनी, तेव्हाच्या भारतातल्या छोट्या मोठ्या राजांना लालच दाखवूनच भारतावर कब्जा केला होता. आज आपल्याला त्यांच्यापासून स्वातंत्र्य मिळालंय पण भ्रष्टाचारापासून कुठे मिळालंय? उलट स्वातंत्र्यानंतर भ्रष्टाचार वाढतच चाललाय! <br />
जन लोकपाल विधेयकामुळे IAC (India Against Corruption) च्या नेत्यांना, भ्रष्टाचारासाठी कुणावरही, अगदी पंतप्रधानांवरही कारवाई करण्याचा अधिकार मिळू शकतो. गेले ४२ वर्षे त्या विधेयकाला राज्यसभेत मान्यता मिळाली नाही, याचा अर्थ इतकी वर्षे आपल्याकडे राज्यसभेत निम्म्यापेक्षा जास्त नेते भ्रष्ट आहेत असा आपण घ्यायचा का? विचार करण्यासारखी गोष्ट आहे.<br />
बारावीनंतर कॉलेज अॅडमिशनसाठी domicile certificate घेताना किती नाकीनऊ येते हे आपल्याला माहीत आहे. अगदी जन्म, मृत्यूचा दाखला घेतानाही तुम्हाला लाच द्यावी लागते. या भ्रष्टाचारामुळे कितीतरी NRI लोकांना भारतात परत जाण्याची इच्छा होत नाही. त्याच्या विरुद्ध बंड करण्याची हीच वेळ योग्य नाही का? जेव्हा जगभर सोशल मेडिया द्वारे अन्यायाविरुद्ध उठाव होत आहेत, ज्याच्यामुळे तरुण वर्गाला पटकन त्यांचे मत मांडण्यास, संघटना स्थापन करण्यास वाव मिळत आहे. त्या औद्योगिक क्रांती (Technological Revolution) च्या युगाचे आपण सर्वजण साक्षीदार आहोत. अण्णा हजारेंनी पूर्वीही उपोषणे केली होती, पण एप्रिल मधल्या त्यांच्या उपोषणाला, जसा संपूर्ण भारतातून प्रतिसाद मिळाला होता तसा पूर्वी नव्हता मिळाला. Facebook मुळे निमिषार्धात हजारो लोकांचा पाठिंबा त्यांना मिळाला होता.<br />
एवढं सगळं झालं तरी, जन लोकपाल विधेयक भक्कम करण्याकरता, अण्णा हजारेंच्या नेतृत्वाखाली जमलेले समाजसेवक आणि सरकार यांच्यामध्ये जूनमध्ये झालेली चर्चा यशस्वी झाली नाही. तेव्हा अण्णा हजारेंनी ऑगष्ट मध्ये पुन्हा उपोषण करण्याचे जाहीर केले आहे. बघूया त्याचे काय होते ते? भ्रष्टाचाराचे निर्मुलन करणे इतके सोपे नाही. इंग्रजांना देशाबाहेर काढण्यास जवळजवळ १०० वर्षे लागली. ते तरी परकीय होते. हा भ्रष्टाचार आपल्यातलाच आहे. ती माणसाचीच एक प्रवृत्ती आहे, एक विकार आहे. त्याचे पूर्णत: निर्मुलन करणे शक्य नाही, पण ते नियंत्रणात आणणे गरजेचे आहे. भारतात नसबंदी, पोलिओच्या मोहिमा जशा देशभर राबवल्या जातात, तसेच काहीसे भ्रष्टाचाराबाबतही सरकारने करायला हवे. जेव्हा गावा गावात भ्रष्टाचाराचे दुष्परिणाम आणि तो आढळल्यास होणार्या शिक्षेची जाहिरात होईल तेव्हा सर्वसामान्य नागरिकही जागृत होईल. टि. व्ही वर शाहरुख खान, अमिताभ बच्चन येऊन त्याच्याबद्दल सांगू लागतील तेव्हा त्यांचे अनुयायीही त्याचे अनुकरण करतील. भ्रष्ट लोकांना, बाबा रामदेव म्हणतात तसे एकदम फाशी देणे शक्य नाही, पण अण्णा हजारेंनी , दारुड्या लोकांना अद्दल घडविण्यास राळेगण सिद्धीत केले, तसे भर रस्त्यावर खांबाला बांधून ठेवायला काय हरकत आहे? कदाचित शिक्षेपेक्षा, भर समाजात झालेल्या त्या अपमानाने लोकांवर थोडा वाचक बसेल!<br />
थोडक्यात लाच देणे घेणे ही सहज सोपी गोष्ट नसून तो एक गुन्हा आहे; हेच सामान्य माणसाच्या मनावर बिंबायला हवे. आपल्या दुर्दैवाने, गणपतीने जसा, पृथ्वीला फेरा घालण्याऐवजी, स्वतःच्या आईवडीलांना फेरा घालून पैज जिंकली होती, तसा काही शोर्टकट आपल्याजवळ नाही. पण अण्णांची लढाई अगदी गणपती येण्याच्या तोंडावर सुरु होतेय, तेव्हा बघूया विघ्नहर्ता गणपती काही मदत करतोय का?<br />
पण त्यांच्या प्रयत्नांना यश मिळाले आणि रस्त्यावर पोलिसाने पकडल्यावर १०० रुपयात काम नाही झाले म्हणून तुम्हीच तक्रार करू नका म्हणजे झाले!रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-43507558875835885502011-03-30T16:37:00.001-04:002011-03-30T16:38:53.152-04:00पप्पांचे मोर!मोरपिसांचा गुच्छ घेऊन तुम्ही आलात<br />
मी अत्यानंदाने ओरडले<br />
'पहाटे सहा वाजता यावे लागेल, तुलाही पाहायची असतील तर!' तुम्ही म्हणालात.<br />
मग मोरांच्या झुंडी कशा आल्या,<br />
आणि पिसारा फुलवून तुमच्यासमोर ते नाचू कसे लागले:<br />
याच वर्णन तुम्ही केलंत.<br />
'उद्या नक्कीच' पिसांकडे झेपावत मी म्हणाले.<br />
हे कितीतरी दिवस चाललं<br />
पण तो उद्या कधीच नाही उजाडला...<br />
आणि आता तुम्हीच नाही राहिलात<br />
मोर पाहायला घेऊन जायला.<br />
<br />
त्यावेळी जर मी आले असते तर!<br />
तुमच्यासोबत काही क्षण घालवले असते तर!<br />
त्या अविस्मरणीय आठवणींना मुकल्याचे दु:ख<br />
माझ्या इवल्याश्या शरीरात मावेनासे झाले<br />
आता ते मोर मला पाहायचेच होते,<br />
तो रस्ता मला तुडवायचाच होता.<br />
ज्या मोरांना त्या डोळ्यांनी बेभान होऊन पहिले<br />
त्या मोरांना माझ्या डोळ्यात कायमचे कोरून ठेवायचेच होते.<br />
मग आम्ही निघालो.<br />
संध्याकाळच्या सहा वाजता.<br />
कुणी म्हणाले मोर तेव्हाही येतात.<br />
सगळा ओढा पालथा घातला.<br />
तुमच्यासारखाच मोरही आमच्यावर रुसून बसला होता.<br />
मग दूरवर कुठेतरी मोराचा डौलदार तुरा दिसला<br />
आणि आम्ही पळालो<br />
काट्याकुट्यातून, चिखलातून.<br />
सगळे बेभान होऊन. <br />
मोर मोर..पप्पांचे मोर!<br />
शरीरातला कण न कण गात होता.<br />
वरून दिव्य संधिप्रकाश पाझरत होता.<br />
सारा आसमंत आमच्याबरोबर जणू तेच म्हणत होता.<br />
आणि अचानक तो मोर आमच्या डोळ्यासमोरच अदृश्य झाला.<br />
तुमच्यासारखाच!<br />
खूप रडू आलं.<br />
मोर न पाहता जायचं जीवावर आलं.<br />
पण सगळ्याच गोष्टी मनासारख्या होत नाहीत <br />
हे नुकतंच कुठं शिकलो होतो.<br />
रडत रडत परतीच्या वाटेवर लागलो होतो.<br />
आणि त्याच वेळी आमच्या समोरून <br />
डौलात एक मोर आणि मोरणी येत होती.<br />
पप्पा, तुम्हीच तर ती पाठवली नव्हती?<br />
पुनर्जन्मावर माझाही विश्वास बसलाय आता,<br />
त्या मोरांना बघायला जायचं,<br />
कधीच चुकवणार नाही मी आता.रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-20652093230616192902011-03-10T17:37:00.004-05:002011-08-17T15:51:35.657-04:00फेसबुक गेल्या वर्षीची गोष्ट. फेसबुकने त्यांच्या प्रायव्हसी settings मध्ये काही बदल केला होता, त्याची बातमी रेडिओवर लागली होती. फेसबुक बघितले तर ऑर्कुट, माय स्पेस, ट्विटर सारख्या शेकडो सोशल नेटवर्किंग साईट मधली एक वेबसाईट; त्याच्या एवढ्या छोट्या बदलाची राष्ट्रीय बातमी झालेली पाहून मला आश्चर्य वाटले. म्हटलं बघूया अमेरिकेचं हे नवीन फॅड काय आहे ते! <br />
अकाउंट उघडल्यावर मला एखाद्या नवीन दुनियेत गेल्यासारखे वाटले. धबधब्याखाली उभं राहिल्यावर, चारी बाजूंनी पाण्याचे सपकारे बसावेत; तश्या चहूबाजूंनी मित्र-मैत्रिणींच्या requests आल्या होत्या. मला अगदी ओल्ड फ़ॅशन्ड असल्यासारखे वाटले. आमची एन्ट्री खूपच उशीरा झालेली दिसत होती. मग जुने हायस्कूल, कॉलेज मधले सखे सोबती, त्यांचे एकेकाळी नाक पुसणारे भाऊ बहीण, आयुष्यात कधीही संबंध न ठेवलेले पाहूणे अशा कितीतरी लोकांच्या मैत्रीच्या requests मी स्वीकारल्या. सुरुवात तर चांगली झाली होती. दररोज ऑफिसमध्ये गेल्यावर, प्रथम फेसबुक वर मी हजेरी लावू लागले. माझ्या मैत्रिणींचे 'आज खूप कंटाळा आलाय' किंवा मित्रांचे 'Sixty six चा पार्किंग लॉट झाला होता आज. वाट लागली माझी.' अशासारख्या वाक्यांनी माझी करमणूक झाली. भरपूर लोकांचे फोटो पाहायला मिळाले. माझेही काही जुने शाळेतले, दोन वेण्या घातलेले, बावरलेले फोटो लोकांनी लावले. फोटो एका क्षणात १००-२०० लोकांपर्यंत पोहचत होते मग का नाही लावायचे? यु ट्यूब वरचे share केलेले मजेदार व्हिडीओज पहिले. कोण कशाचा फॅन आहे ते कळलं. दोन तीन महिने खूप मजा आली. पण हळूहळू उत्साह कमी होत गेला. नव्या नवलाईचे दिवस संपले आणि पुढे काय असं वाटू लागलं. ट्विटर जेव्हा सुरु झाले होते, तेव्हाही मला हाच प्रश्न पडला होता. १४० शब्दात माणूस, लोकांनी फ़ॉलो करण्यासारखे काय लिहू शकतो? ब्लॉग ला फ़ॉलो करणं मी समजू शकते, पण एखाद्याची दैनंदिनी जाणण्यात काय मजा आहे? कविता वाचून पोट भरणार्या? मला, चारोळीवर पोट भरणे कठीण वाटत होते! असो. <br />
तर फेसबुकची सुरुवात कॉलेजच्या मुलांसाठी झाली. त्यांना फेसबुक वर भरपूर मित्र करता आले, अभ्यासक्रमाची, परीक्षांची महत्वाची माहिती मिळत गेली, नवीन गोष्टी कळत गेल्या. मग युनिव्हर्सिटींनी सुद्धा फेसबुकवर स्वतःची अकाउंट्स उघडली. आणि त्याचा फायदा सगळ्यांनाच झाला. पण कधी नव्हे तो होणारा हिमवर्षाव कौतुकाने पाहायला जावे, आणि पाहता पाहता त्याचे घोंघावणार्याा वादळात रुपांतर व्हावे; तसे काहीसे फेसबुकचे झाले. सगळ्यांनाच फेसबुकवर जायचे होते. हा हा म्हणता ५०० मिलिअन लोकांनी फेसबुकवर अकाउंट्स उघडली. त्यापाठोपाठ जाहिरातदार, नवीन अपायकारक applications, spammers यांनी ही आपलं ठाण मांडलं. लोकंही उभे आडवे कुणालाही मित्र करून घेत होते. एखाद्याचे ३०० मित्र खरंच असू शकतात का? आणि असले तरी, आपल्या मुलाबाळांचे फोटो share करण्याइतपत सगळ्यांशी घनदाट दोस्ती असू शकते का? हा खरंच विचार करण्यासारखा प्रश्न आहे. ३०० पैकी एक किंवा दोनच लोक वाईट मनोवृत्तीचे असतील तरी त्याचे काय वाईट परिणाम होऊ शकतात याची आपण कल्पना करू शकतो. तुम्ही स्वतःच्या इच्छेने जर तुमची दैनंदिनी इंटरनेटवर टाकत असाल, तर एखाद्या चोराला तुम्ही सुट्टीवर असताना घर साफ करून जायला किती वेळ लागणार आहे? 'My poor boy is home alone' हे फेसबुकवर टाकलेलं एक वाक्य, तुमची अख्खी गोष्टच लोकांना सांगत नाही का? <br />
तरी बरं, फेसबुकवर काय लिहायचे आणि काय नाही हे आपल्या हातात आहे! पण ज्या गोष्टी आपल्या आवाक्यातच नाहीत त्याबाबत आपण काय करणार? फेसबुकची privacy policy खूप गोंधळात टाकणारी गोष्ट आहे. तुम्ही अकाउंट उघडल्यावर एकदम पब्लिक होऊन जाते. नंतर privacy settings सापडेपर्यंत आणि कळेपर्यंत, फेसबुकच्या FarmVille सारख्या App नी तुमची माहिती अगोदरच जाहिरातदारांना विकली नसेल कशावरून? तसा आरोपही त्यांच्यावर झाला होता. आता परवाच फेसबुकने एक वादग्रस्त घोषणा केली. तुम्ही एखाद्या गोष्टीवर लिहिलेला अभिप्राय, तुमचं मत, ते तुमच्या परवानगी शिवाय त्या गोष्टीची जाहिरात म्हणून प्रकाशित करणार आहेत. आता हे किती लोकांना आवडेल कुणास ठाऊक? <br />
समाजशास्त्रीय दृष्टिकोनातून विचार केला, तर फेसबुकमुळे काय बदल झालाय? माणूस हा कळप करून राहणारा प्राणी, मग तो virtual का असेना! काही लोकांना आत्मविश्वास वाढविण्यासाठी त्याचा फायदा झाला असेल; तर त्यामुळे काही माणसे एककल्लीही बनू शकतात. पण त्याच्यामुळे लोकांना एकमेकांना भेटण्याची गरज कमी होईल असे मला तरी वाटत नाही. उलट सध्या जगातल्या घडामोडी पाहता, फेसबुक, ट्विटर या माध्यमातून एक नवीन क्रांती घडून येत आहे. तरुण टुनिशियन, मोहम्मद बौझीझी ने पोलिसांच्या अत्याचाराने वैतागून आत्महत्या केली. त्याच्यामुळे पेटून जाऊन कार्यकर्त्यांनी फेसबुक आणि ट्विटर वरून जनतेला उठावासाठी आवाहन केले आणि त्याचा शेवट टुनिशियाचं सरकार बरखास्त करण्यात झाला. 'The Indispensable Man', होस्नी मुबारक सारख्या इजिप्तच्या 'फेअरो' विरुद्ध लोकांनी फेसबुकद्वारे उठाव करून त्यांना राजीनामा द्यायला भाग पाडले. सोशल नेटवर्किंग साईट्स मध्ये किती ताकद आहे आणि त्याचा उपयोग विधायक कामासाठीही कसा होऊ शकतो हेच त्याद्वारे सिद्ध झाले. <br />
वाईट वृत्तींवर, चांगल्या वृत्तींनी मिळवलेला विजय साजरा करण्यासाठी आपण होळी साजरी करतो. टुनिशिया आणि इजिप्त मधली बातमी वाचून मला वाटलं, की फेसबुकनेही नाही का नरसिंहासारखा अवतार घेऊन, पूर्वी कधीही न वापरलेल्या शस्त्राने, युक्तीने, आणि अवताराने वाईट वृत्तींचा नाश करायला मदत केली? जय हो फेसबुक!रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-89006734089569649662011-01-21T11:54:00.001-05:002011-01-21T11:54:53.246-05:00The Good and The Great! परवा मला माझ्या एका मित्राचा इमेल आला. त्याने लिहिले होते - "तुझे काय चाललेय? इकडे आम्ही ओबामा बरोबर वेळ घालवतोय." त्यावेळी मी ते हसून घालवले. पण नंतर मनात विचार आला. हा माझा मित्र सातार्यात राहणारा. अमेरिकेचा राष्ट्रपती, कुठेतरी दिल्लीत आलाय, तरीही हा त्याच्या भेटीत किती सहभागी आहे. भारतातल्या सगळ्यांना तसंच वाटत असेल यात मला शंका नव्हती. २००० मध्ये झालेल्या प्रेसिडेंट क्लिंटनच्या भेटीची मी साक्षीदार होते. म्हणजे मी क्लिंटनला भेटायला वगैरे गेले नव्हते (ना ही मला कुणी त्याना भेटायचे आमंत्रण दिले होते.); पण मलाही असंच वाटत होतं की जणू काही ते मलाच भेटायला आलेत. दररोज संध्याकाळी टीव्ही पुढे क्लिंटन फॅमिलीच्या प्रत्येक क्षणा न क्षणाची बातमी पाहायला मी आवर्जून बसत होते. घरात क्लिंटन, त्याची मुलगी चेलसी, तिचे कपडे, केस, रंग याच्यावर जोरदार चर्चा घडत होती. घरातच काय, सगळ्या गावातही तीच चर्चा सुरु होती. जणू काही क्लिंटन साहेब दिल्लीत नाही, तर आमच्या गावातच आलेत. एवढी उत्सुकता! एवढ कौतुक! असं काय या अध्यक्षांच्या बाबतीत आहे की सगळा देश उत्साहित व्हावा! मी विचारात पडले.<br />
दीडशे वर्षे गोर्या लोकांच्या वर्चस्वाखाली राहून, आपोआपच त्यांना खुश ठेवायची कला तर आपल्या अंगात भिनली नाही? गोरा साहेब आला, की सगळा कामधंदा सोडून, साहेबाच्या पुढेमागे करायची ही वृत्ती, आपली परंपरागत देन तर नव्हे! क्लिंटनच्या बाबतीत कदाचित ते खर तरी ठरू शकतं, पण ओबामाच्या बाबतीत तर ते ही खर नाही. मग असं वाटतं की गोर्या साहेबामुळे नव्हे, तर ते ज्या देशाचे प्रतिनिधित्व करत आहेत, त्या देशासाठी आपला सगळा देश वेडा होत असेल! पण तसं असेल तर, पाकिस्तानचे मुशर्रफ जेव्हा भारत भेटीला आले तेव्हा आपण त्यांचे एवढे स्वागत करायची काय गरज होती? विचार केल्यानंतर माझ्या लक्षात आलं की त्यापाठीमागे एकच पटण्यासारखे कारण असू शकतं. "अतिथी देवो भव" ची आपली संस्कृती! आपल्या अंगावरचे कवच, हीच एकमेव शक्ती, अर्जुनाविरुद्ध युद्ध जिंकायला आपल्याजवळ उरली आहे, हे माहीत असतानाही, स्वतःच्या शरीराची त्वचा काढून देणार्या दानशूर कर्णासारखे आपले पूर्वज! दारात आलेल्या ब्राह्मणाला दिलेला शब्द मोडायचा कसा म्हणून त्याचे तिसरे पाऊल झेलायला, आपलं मस्तक अर्पण करून पाताळात जाणारा बळी राजा! आणि द्धुतात आपले राज्य आणि बायकोही पणाला लावणार्या धर्मराजाचा शब्द मानणारे पांडव! आपली पुराणे या आणि अशाच गोष्टीनी भरलेली आहेत. आपले नशीब बलवत्तर म्हणून आपण लोकशाहीत जन्माला आलो. नाहीतर पाकिस्तानने, आपलं काश्मीर द्धुतात नाहीतर दानात नक्कीच जिंकलं असतं. तात्पर्य काय, की पाहुण्यांना भगवान मानून, त्यांना खुश कसे ठेवायचे, हे आपल्यापेक्षा जास्त कुणाला कळणार आहे? <br />
मग आपण त्यांच्यासाठी काय करावे? पाहुण्यांना ताजमहाल पाहायचा असतो, गांधीजींच्या समाधीला भेट द्यायची असते, उद्योजकांना भेटायचे असते, शाळा-कॉलेजात जायचे असते. यासाठी लागणार्या संरक्षणासाठी करोडो रुपये खर्च होत असतील. ओबामा, क्लिंटन साठी आपण ताजमहाल आरामात एक दिवस बंद ठेवतो. अमेरिकेच्या अध्यक्षांना भारतात येऊन नाचायची भारी हौस! क्लिंटन आले, तेव्हा त्यांच्यासाठी, जयपूरच्या शेजारचे एक आख्खे गाव तयार ठेवले होते. गावातल्या बायका, ते येण्याआधी म्हणे तोंडावरचा पदरही काढायला तयार नव्हत्या. पण प्रेसिडेंट क्लिंटनने त्यांच्याबरोबर डान्स केल्यावर, त्यांच्याशी हस्तांदोलन करण्यासाठी त्यांची चढाओढ लागली होती. आता ओबामा दाम्पत्याने ही एका शाळेत जाऊन मुलांबरोबर कंबर हलवली होती. दोन्ही अमेरिकन अध्यक्षांच्या भेटीत प्रेक्षणीय स्थळे बघण्यापासून ते नाचण्यापर्यंत खूप साम्य होते. भारताच्या उज्ज्वल परंपरेचा, पाहुणचाराचा आणि प्रेमाचा त्यांनी पुरेपूर आस्वाद घेतला होता. <br />
पण २००९ मधली पंतप्रधान मनमोहन सिंग यांची US भेट मला आठवली. CNN वर मनमोहन सिंग यांच्या ऐवजी, स्टेट डिनर ला कुणाला आमंत्रित केले आहे आणि त्यांनी कोणत्या डिझायनरचा पोशाख घातला आहे, यावरच जास्त चर्चा चालली होती. टि व्हि वर ना मनमोहन सिंग यांच्या कार्यक्रमाची चर्चा होत होती, ना सिंग पतीपत्नींनी एखाद्या प्रेक्षणीय स्थळाला भेट दिली होती आणि ना ही ते कुठल्यातरी बॉल मध्ये जाऊन नाचले होते. पण जर त्यांनी नायगर्याला किंवा लिंकन मेमोरिअल ला भेट दिली असती, तर अमेरिकेने तो बाकीच्या लोकांसाठी बंद ठेवला असता का? बातम्यांमध्ये त्याचा सविस्तर वृत्तांत दिला असता का? मला आपलं सहजच वाटलं. भारतीय पंतप्रधानांच्या भेटीने, अमेरिकन जनता कोणत्याही प्रकारे उत्साहित, उत्तेजित झाली नव्हती, याचे माझ्या भारतीय मनाला वाईट वाटणे साहजिकच होते. But then maybe that's the difference between the Great and the Good. पण तरीही मला वाटते की अमेरिकेने, ईकॉनॉमी सुधारण्यासाठी आपल्या पंतप्रधानांचा सल्ला घेण्याबरोबरच काही पाहुणचाराचे धडेही घेण्यास हरकत नाही!'रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-39109297644841763012010-10-02T20:55:00.000-04:002010-10-02T20:55:37.846-04:00रेड डायमंड श्री <br />
१५ जून १९९९, हा दिवस रामचंद्र काकडे अका रामभाऊ, त्याच्या आयुष्यात कधीही विसरणार नाही. कुठल्यातरी दूरवरच्या देशातल्या माणसांच्या आयुष्यात अद्भुत घटना घडलेल्या त्याने वाचल्या होत्या. पण कधीतरी त्याच्याही आयुष्यात अस काही घडेल, हे त्याच्या स्वप्नातही आलं नव्हतं. तो त्या लाल दगडाकडे बघत होता. तो दगड आता त्याचे आयुष्य पालटवणार होता. <br />
कितीतरी पिढ्यापासून तो त्याच्या घरात होता. रामभाऊचा खापरपणजा, गणपत काकडे खूप गरिबीत दिवस काढत होता. राहायला पडायला आलेलं वडलोपार्जित जुनं घर होत, आणि ती दोघेही नवराबायको पाटलाच्या शेतात कामाला जायची. पाटलाची दोनशे एक एकर शेती कृष्णेच्या काठावर पसरली होती, आणि गावातली सुमारे नव्वद टक्के लोकं, त्याच्या शेतावर मजुरी करायला जायची. पण त्या सगळ्यांचं नशीब एवढ चांगलं कुठल! रामभाऊचा खापरपणजा, त्याच्या सहा वर्षाच्या मुलाला घेऊन, उन्हाळ्यात कृष्णेवर पोहायला जायचा. एक दिवस कृष्णेत आंघोळ करत असताना, त्या मुलाला एक लाल गारगोटीसारखा मुठीएवढा दगड दिसला. उन्हात चकाकला तो! त्यानं तो खेळायला म्हणून घरी आणला; आणि खेळून कुठेतरी फेकून दिला. त्यानंतर त्याच्या आईने 'विचित्र दगड दिसतोय' म्हणून देव्हाऱ्यात ठेऊन दिला. कधीतरी एकदा त्याच्यावर हळदीकुंकू पडलं आणि त्याचा देव झाला. देवघरात नित्यनेमाने त्याची पूजा होऊ लागली. <br />
पण त्यानंतर त्यांची परिस्थिती आकस्मितपणे सुधारली. गणपत काकडेची आत्या मेली. तिला मुलबाळ नव्हतं. मरताना तिने तिच्या नावावरची दोन एकर जमीन गणपत काकडेला भेट म्हणून दिली. हे त्या अनोख्या दगडामुळे घडलं असच सगळ्यांना वाटलं; आणि दगडावरची त्यांची श्रद्धा आणखीनच वाढली. मजुरी करायचं थांबवून गणपत काकडेनं स्वतःची जमीन कसायला सुरुवात केली. रामभाऊच्या वडिलांपर्यंत, त्या दोन एकराची वीस एकर जमीन झाली होती. रामभाऊ बी ए करून पासपोर्ट कार्यालयात कर्मचारी म्हणून लागला होता. गावी वडिलांबरोबर त्याचा धाकटा भाऊ शेती बघत होता. मागच्या वर्षी वडील वारल्यानंतर त्यांनी जमिनीची वाटणी केली, पण रामभाऊचा भाऊच सगळी शेती कसत होता. वर्षाला घराकडून नेहमीसारखं धनधान्य आलं तरी रामभाऊला पुरेसं होतं. परतताना त्याने देवघरातले काही देव आणले आणि तो लाल दगड! त्याच्या भावाने काही आक्षेप घेतला नाही. वीस एकर जमीन कसायला त्याने बरेचसे मजूर ठेवले होते; आणि गावात सरपंच बनून तो रुबाबदार वावरत होता. त्याला कसली त्या दगडाची पर्वा! तर असा तो दगड रामभाऊच्या घरात आला होता. <br />
आज सकाळपर्यंत त्याला कसलीही कल्पना नव्हती. नेहमीसारखाच दिवस उजाडला होता. नेहमीसारखंच उरकून साडेनऊच्या दरम्यान कार्यालयात जाण्यासाठी निघायचा त्याचा बेत होता. तेवढ्यात नऊच्या सुमारास शेजारच्या शेखसाहेबांचा, साउथ आफ्रिकेत असणारा त्यांचा मोठा भाऊ त्यांना भेटायला आला. त्यांना बाहेरच्या कॉटवर बसवून, आत जाऊन ते चहा सांगून आले. दरवाजातून समोरचं देवघर स्पष्ट दिसत होते. आफ्रिकेतल्या गप्पा सांगता सांगता शेखासाहेबांच्या भावाचे तिकडे लक्ष गेले. देवघरात तो लाल दगड कसला? त्यांनी विचारले. <br />
'काही नाही. साधा दगड आहे. आमच्या घरात बऱ्याच पिढ्यात त्याला आम्ही पुजतोय.' थोड्याशा शरमेनेच रामभाऊने उत्तर दिले. त्यावर उठून तो आत गेला आणि तो दगड हातात घेऊन त्याने निरखून पाहिला. सगळेजणंच त्याच्याकडे कुतूहलाने पाहत होते. एवढं काय हा निरखून पाहतोय? <br />
'मी हा थोड्या वेळासाठी घरी घेऊन जाऊ का? मला थोडं त्याचं निरीक्षण करायचंय' त्याने विनंती केली. नंतर चहासाठीही न थांबता तो शेजारच्या घरी गेला. तो गेल्यानंतर शेखसाहेब, रामभाऊ आणि रामभाऊची पत्नी यांच्यामध्ये चर्चा सुरु झाली. काय दिसलं त्याला त्या दगडात रामभाऊला कळेना. <br />
'आफ्रिकेत तो डायमंड माईनमध्ये काम करतो' शेखसाहेबानी खुलासा केला. <br />
'डायमंड!' रामभाऊची पत्नी उद्गारली. <br />
'त्याला हिरा वाटला कि काय तो?' आश्चर्याने रामभाऊ बोलले. <br />
'काय माहित? पण असला तर तुमच नशीब फळफळलं बघा.' हसत शेखसाहेब म्हणाले.' दोन तीन लाख रुपये तर आरामात मिळतील.' <br />
'लाख रुपय?' आश्चर्याने तोंडावर हात मारत पत्नी म्हणाली. लाख काय पण कधी दहा हजार रुपये एकहाती बघायलाही तिला मिळाले नव्हते. लाखभर रुपये मिळाले तर त्यांच्या मुलाला एन्जिनिअरिन्गला पाठवायला मिळेल असं रामभाऊला वाटले. तो परत आला.<br />
'काय झालं?' श्वास रोखून धरत रामभाऊने विचारलं. तो कसंनुसं हसला. एवढी मोठी बातमी रामभाऊला सांगावी कशी या चिंतेने कि हा दगड माझ्या देवघरात का नाही या निराशेने हे त्यालाच माहीत. <br />
'रामभाऊ, हा काही साधा दगड नाही.' त्याने सुरुवात केली. रूममधल्या सगळ्यांनीच श्वास रोखून धरले होते. 'हा अतिशय दुर्मिळ असा लाल रंगाचा हिरा आहे.' <br />
'वाटलंच मला.' एकदाचा श्वास सोडत, पत्नीने दोन्ही हातांनी टाळी वाजवली. <br />
'तरी काय किमत असेल त्याची?' रामभाऊची वाचा बसलेली बघून शेखसाहेबानीच विचारले. <br />
'ते मी लगेच सांगू शकत नाही. त्याचा अजून बराचसा अभ्यास करावा लागेल. त्याची क्लॅरिटी, वजन सगळं मोजावं लागेल. नंतर मग त्याची किंमत आपल्याला कळेल.' तो जे बोलत होता, ते रामभाऊच्या डोक्यावरून जात होते. <br />
'पण तरी किती?' आपल्यापेक्षा, आपला शेजारी कितीने श्रीमंत होणार आहे; हे कळल्याशिवाय शेखासाहेबाना स्वस्थ बसवणार नव्हते. त्यांच्या भावाचे डोळे लकाकले. <br />
'दोन लाख, दहा लाख. किती?' शेखासाहेबांना ते नुसते शब्द विचारून धाप लागली होती. <br />
'त्याची लाखात नाही तर कितीतरी कोट्यात किमत होईल.' हसत त्यांचा भाऊ म्हणाला. <br />
रामभाऊ पटकन कॉटवर बसले. त्यांची बायको: हात तोंडावर, डोळे विस्फारलेले; मागे सारून तिने भिंतीचा आधार घेतला. शेखसाहेबांना कुठून भावाला घेऊन आलो असे झाले. पण आता पुढे काय? <br />
'मला ऑफिसमध्ये जायचंय' रामभाऊ म्हणाले. आता सगळेजण त्यांच्याकडे बघायला लागले. <br />
'आता तुम्हाला ऑफिसमध्ये जायची काय गरज?' वरवर हसत शेखसाहेब म्हणाले. 'बरं झालं मी भैयाला घेऊन आलो. नाहीतर तुम्हाला त्या हिऱ्याचा कधीच शोध लागला नसता.' तेवढ्यातल्या तेवढ्यात माझ्यामुळेच तुम्ही कोट्याधीश झालात हे त्यानं सुचवलं. <br />
दिवशी रजा टाकून ते ज्वेलरीवाल्याकडे गेले. त्याने तासभर तो दगड वेगवेगळ्या भिंगातून निरखून पाहिला. नंतर तो आत गेला. बाथरूम मध्ये जाऊन त्याने तोंडावर फसाफस पाणी मारले. तो जे पाहतोय त्याच्यावर त्याचा विश्वास बसत नव्हता. 'रेड डायमंड!' तो स्वतःशीच पुटपुटला. बाहेर हे दोघे चुळबुळत तसेच उभे होते. तो बाहेर आला. परत त्याने थोडं निरीक्षण केल्यासारखे केले आणि म्हणाला 'हा दगड हिरा आहे खरा. अतिशय दुर्मिळ असा हिरा. Red diamonds are very rare. या रफ हिऱ्याचं वजन २७९ कॅरेट भरतंय, पैलू पाडून झाल्यानंतर वजन थोडं कमी होईल. याची क्लॅरिटी ही खूपच चांगली आहे. खर सांगायचं झाल तर, आमचा हा ज्वेलरीचा धंदा पिढ्यानपिढ्याचा आहे तरी मला याची किंमत नाही करता येणार. असलं काही मी माझ्या आयुष्यात पहिलेलं नाही.' नंतर ते दोन तीन ज्वेलरीवाल्यांकडे गेले. सगळ्यांनी वेगवेगळ्या शब्दात तेच सांगितले. <br />
<span lang="MR">संध्याकाळी </span>ते घरी आले. वाटेत भैया म्हणत होता कि तो हिरा दिल्लीला जेमॉलॉजि लॅब मध्ये पाठवावा म्हणून. जेमॉलॉजि लॅबची सगळी माहिती त्याने रामभाऊला दिली. पण पाठवणार कसा? घरी येऊन त्याने तो परत देवघरात ठेऊन दिला. दोघेही नवराबायको आपल्याला किती पैसे मिळणार, आणि त्या पैशाचं काय करायचं याचा विचार करत, झोपण्याचा अयशस्वी प्रयत्न करत राहिले. सकाळ उजाडली. पहाटे पहाटे लागलेल्या झोपेतून कसंतरी उठत रामभाऊ बाथरूममध्ये गेले. पैसे मिळेपर्यंत नोकरी तर केलीच पाहिजे. तेवढ्यात दारावर टकटक झाली. दारात शेजारचे सूर्यवंशी साहेब सहपरिवार उपस्थित होते. <br />
'काय रामभाऊ, बरेच आतल्या गाठीचे निघालात राव.' खी खी हसत ते आत आले. <br />
'काय झालं?' भोळेपणाचा आव आणून रामभाऊने विचारले. <br />
'एवढा दुर्मिळ हिरा तुमच्या घरात लपवून ठेवलात, आणि काय झालं म्हणून विचारता?' ते तडक स्वयंपाकघरात गेले. मग त्यांनी तो हिरा चाचपून पहिला. खिडकीत नेऊन उजेडात धरून पहिला. नंतर त्यांच्या बायकोने आणि मुलांनी तसेच केले. <br />
'वा! दिसतो खरा खऱ्या डायमंड सारखा.' स्वतःची खात्री करून घेत ते म्हणाले. <br />
'मग काय चहापाणी वगैरे? अजून माझा ब्रशही व्हायचा आहे.' औपचारिकता म्हणून रामभाऊने विचारले.<br />
'नाही हो. आवराआवर करायची आहे.' म्हणत सूर्यवंशी साहेब चालते झाले. <br />
त्यांना दारात सोडून ते मागे फिरणार तेवढ्यात खालच्या मजल्यावरचे जोशीकाका जिन्यातूनच ओरडले. <br />
'रामभाऊ, काय नशीब घेऊन आलास रे! तुझ्या पूर्वजांची मात्र कमालच म्हंटली पाहिजे.' वर चढून येत ते म्हणाले. परत हिरा दाखवण्याचा प्रोग्रॅम झाला. जोशीकाकानंतर त्यांच्या मजल्यावरचे पाटीलसाहेब, घोरपडेसाहेब; खालच्या मजल्यावरचे मुलाणी सर, कुलकर्णी साहेब, नाईटगार्ड, कचरा नेणारा राम्या अशा सगळ्यांनी हजेरी लावली. सगळ्यांनी तो हिरा हातात घेऊन पाहिला. सगळ्यांनी हिरा सापडल्याची गोष्ट विचारली. शेखसाहेबांनी बातमी चांगलीच पसरवलेली दिसत होती. पत्नीचा त्रागा चालला होता. 'असं कसं सगळ्यांना हात लाऊन देता तुम्ही? काही झालं तरी कोट्यावधी रुपयांची प्रॉपर्टी आहे ती!' <br />
<span lang="MR">त्या</span>दिवशी ऑफिसला जायला उशीरच झाला. जाताना ते बायकोला 'दार लाऊन घे. कुणी आलं तर उघडू नकोस.' अशा हजार सूचना देऊन गेले. ऑफिसमध्ये दिवसभर कामात त्याचं लक्ष लागत नव्हते. शेवटी काहीतरी कारण सांगून ते तासभर आधीच निघाले. घरी येऊन पाहतात तर खोलीत दोन गृहस्थ आधीच येऊन बसले होते. हे कोण आता? रामभाऊच्या कपाळावर आट्या पडल्या. <br />
'नमस्कार! मी अतुल परांजपे. टाइम्स ऑफ इंडिया मध्ये पत्रकार आहे.' त्यातल्या एका इसमाने उठून आपली ओळख करून दिली. आयला वर्तमानपत्रापर्यंत बातमी गेली! या शेखसाहेबांना...त्याने मनातच अस्सल शिवी दिली. <br />
'नमस्कार.' वरवर हसून रामभाऊ म्हणाला. 'तुम्हाला कसं कळलं?' <br />
''मुलाणी सर आणि माझा भाऊ' शेजारच्या माणसाकडे बोट करत अतुल म्हणाला, 'एकाच शाळेत काम करतात.' <br />
'असं असं.' मग पुन्हा तो हिरा निरखून झालं. तो त्यांच्या घरात कसा आला ही गोष्ट पुन्हा ऐकवावी लागली. <br />
'Amazing! Amazing!' म्हणत ते निघून गेले.<br />
दुसऱ्या दिवशी वर्तमानपत्रात पहिल्या पानावर बातमी. '179 carat Red Diamond found in the City.' कुठे? आपल्या रामभाऊच्यात? शेजारपाजारचे कुजबुजले. १७९ कॅरेट वजनाचा? लोकांचा आपल्या कानावर विश्वासच बसेना. असा कुणाच्या घरात हिरा येतो काय? आणि तोही इतका दुर्मिळ! रामभाऊची असुरक्षिततेची भावना वाढली. कुठे ठेवावा हा हिरा? कुणी चोरला तर? पण एवढे लोक बघायला येतात, कुठे दडवूनही ठेवता येत नाही. पेपरात बातमी वाचून त्याचा धाकटा भाऊ, सह्पारीवारासह आला आणि आता आपण दोघे किती श्रीमंत होणार हे हजारदा बोलून 'यात माझाही वाट आहे' हे सूचित करत राहिला. <br />
हिरा बघायला दारासमोर रांग लागली. रामभाऊच्या पासपोर्ट ओफिसातलेही सगळे येऊन गेले. त्याचे साहेब आता त्याच्याशी जास्त सलगीने वागू लागले. 'रामभाऊ आमचा दोस्तच हो! दहा वर्षांची ओळख म्हणजे जिगरी दोस्त म्हणायला हरकत नाही.' त्या जिगरी दोस्ताला त्यांना कधी घरी बोलवून चहा वगेरे पाजायला झाला नव्हता. पण त्या किरकोळ गोष्टी! बाकीची वर्तमानपत्रं सुद्धा जागी झाली. आणि रामभाऊच्या घरात दररोज इन्टरव्ह्यू होऊ लागले.<br />
"कसा सापडला मग?"<br />
"काय करणार त्याचं आता?"<br />
"मी दिल्लीला जेमोलौजी इन्स्टिट्युटमध्ये घेऊन जाणार आहे. तिथं त्याचं पूर्णपणे परीक्षण होईल, आणि नंतर आम्ही त्याचं काय करायचं ते ठरवू". सगळ्या वर्तमानपत्रांना तो हेच उत्तर देत होता.<br />
त्यानंतर रात्री एकदा कुणी तरी खिडकी फोडून आत यायचा प्रयत्न केला. रामभाऊच्या पहिलवान भावावरच त्यानं उडी घेतली, आणि चांगला मार खाऊन तो पळाला. त्या प्रसंगानंतर तर रामभाऊनी अजून धास्ती घेतली. शेवटी स्वतःच्या शिलकीतले पाच हजार रुपये काढून तो आणि त्यांचा भाऊ दिल्लीला गेले. दिल्लीच्या जेमोलोजी इन्स्टिट्युटमध्ये त्यांच्या येण्याची बातमी आधीच पोहचली होती. त्यांनी हिऱ्याचं पूर्ण निरीक्षण करून तो अतिशय दुर्मिळ हिरा असून त्याची किंमत कुणीही करू शकणार नाही असा निष्कर्ष काढला. प्रत्यक्ष कोहिनूर हिऱ्यापेक्षा दुर्मिळ आणि मुळत:च तेजस्वी असा हा हिरा होता. हिऱ्याच्या अस्खलितपणाचं सर्टिफ़िकेट देताना त्यांनी हेही सुचविलं की तो दिल्लीच्या नॅशनल म्युझियममध्ये ठेवल्यास देशाची शान वाढेल. रामभाऊच्या भावाला हसावं की रडावं कळेना. असा कोण मूर्ख आहे, जो तो हिरा असाच देऊन टाकेल? <br />
'आपण परदेशात प्रयत्न करूया. कुणीतरी त्या हिऱ्याची किंमत आपल्याला देईलच.' तो म्हणाला. येताना रेल्वेच्या प्रवासात एकदाही पापणी न मिटता, जीवाच्या कराराने तो हिरा त्यांनी घरी आणला. घरात तो कुठे ठेवावा याची चर्चा झाली. बँकेत ठेवायचाही विचार झाला, पण हल्ली बैकेवर कोण विश्वास ठेवतो? त्यापेक्षा तो घरीच, डोळ्यासमोर राहिलेला बरा असं सगळ्याचं मत पडलं. रामभाऊचा भाऊ, त्या हिऱ्याचं रक्षण करण्याकरता त्यांच्याकडेच तळ ठोकून राहिला. कुठूनतरी एका मंत्र्याची ओळख काढून, त्यानं त्याला हिरा विकत घेण्यासाठी फोरेनात कुणी भेटलं तर बघा. तुमचं कमिशनही तुम्हाला देऊन टाकू अस सांगितलं होत. आता फक्त वाट पाहायचं काम होत. <br />
दररोज सकाळी ते दोघे भाऊ त्या हिऱ्यासाठी नवीन जागा शोधून काढू लागले. कधी कपाटात कपड्यांच्या घडीत, तर कधी पिठाच्या डब्यात. एकदा तर संडासातही, साबणासारखा तो ठेऊन दिला. आता संडासात कोण जाईल बघायला? पण तरीही ऑफिसमध्ये रामभाऊचे लक्ष लागेना. दररोज ऑफिसात जायला उशीर होऊ लागला, तिथे कामात हजार चुका होऊ लागल्या. त्याच्या नशिबाने, त्याचे साहेब त्याच्या चुकांकडे दुर्लक्ष करू लागले म्हणून बरं! काय थोडेच दिवस नोकरी करणार हा बेटा, कशाला उगाच त्रास द्या! अशी दयेची वृत्ती त्यांनी अंगिकारली होती. पण संध्याकाळी घरी जाताना, रामभाऊच्या मनात धाकधूक वाटू लागली. हिरा अजून तिथे असेल ना? कुणी चोरला तर नसेल? घरी आल्या आल्या, तो प्रथम हिरा जागेवर आहे का याची खात्री करून घेई. एकदा त्यांना सकाळी ठेवलेल्या जागी हिराच सापडेना. त्यांचा भाऊही सिगरेट आणायला खाली गेला होता. हिरा शोधण्यासाठी त्यांनी कपाटातली सगळी कपडे खाली फेकली, स्वयंपाकघरातले सगळे डबे खोलून पाहिलं; पिठाचा डब्बा तर खाली जमिनीवरच पालथा केला, बाथरूममधल्या सगळ्या गोष्टी इकडे तिकडे फेकल्या. पण हिरा कुठेच सापडेना. ओरडून आख्खं घर त्यांनी डोक्यावर घेतले. सिगारेट घेऊन परतलेल्या त्याच्या भावाला क्षणभर कळेनाच कि काय चाललय. सगळा प्रकार लक्षात आल्यावर, त्याने कॉटखाली शिरून आंब्याच्या परडीतून तो हिरा काढून दाखवला. तेव्हा कुठे रामभाऊला आठवले कि तिथेच त्याने हिरा ठेवला होता. त्याची स्वतःलाच लाज वाटली.<br />
महिना झाला तरी मंत्र्याकडून काही कळेना. भारतातून एकही ऑफर आली नव्हती. त्यात दिल्लीच्या lab मधला एक माणूस त्यांच्याच शहरात रहायला आला होता. दर दोन दिवसाला त्याची घरी एक फेरी होऊ लागली. आणि त्या हिऱ्याचं महत्व तो दोघा भावांना पटवून देऊ लागला. कुणीतरी आयडिया दिली, कि हिरा फोडून त्याचे तुकडे करून विकले तर? रामभाऊच्या भावाला ती आयडिया एकदम पटली.<br />
"आपण हिऱ्याचे दोन भाग करूया. एक भाग तुला आणि एक मला. मग मी बघतो काय करायचं माझ्या भागाचं ते" तो म्हणाला. चारपिढ्या, देवासारख पुजलेल्या त्या हिऱ्याचे तुकडे करणं, रामभाऊला पटेना. मग कडक शब्दात, "वाटणीत तो हिरा दगड समजुन तू मला देऊन टाकला होतास. तेव्हा कायद्यानं त्यात वाट मागायचा तुला काहीही अधिकार नाही. पण तरीही मी तुझा हक्क डावलत नाही. पण मी जो काही निर्णय घेईन तो तुला मान्य करावा लागेल". असं सांगून त्यानं त्याचं तोंड बंद करून टाकलं होत.<br />
आता निर्णय रामभाऊच्या हातात होता.<br />
त्याच्या भावाने त्या lab मधल्या माणसाला हिरा फोडण्याची गोष्ट सांगितली, तर त्याला चक्करच आली. "राष्ट्रीय संपत्ती आहे ती" त्वेषाने तो म्हणाला. दोन दिवसांनी हसत हसत मंत्र्याकडून त्याचा भाऊ बातमी घेऊन आला. "आठ मिलीयन डॉलर्स" ओरडून तो म्हणाला. रामभाऊही खुश झाला. त्याचं रुपयात रुपांतर करायला दोघांनाही जमेना. कुणीतरी सांगितलं की ते ३६ कोटीपर्यंत जातंय तर ऐकूनच त्यांना कसंनुस झालं. तो lab मधला माणूस पळत आला.<br />
"अरे गाढवांनो, त्याची किंमत ८ मिलीयन नाही तर ४००-५०० मिलीयन तरी मिळायचा हवीय." रागानं तो म्हणाला. 'आत्तापर्यंत आपला देशातले सगळ्यात चांगले दागिने, हिरे, रत्नं परकीयांनी चोरली. आता हे हि तुम्ही त्यांना कवडीमोलाने विका. <br />
'हे भोसडीच्या..' रामभाऊचा भाऊ गेन्ड्यासारखा त्याच्या अंगावर धावून गेला. दोघांमधले भांडण आवरायला शेजारी पाजारी जमा झाले आणि त्यांनी भांडण अजून वाढवलं. त्या सगळ्या दंग्यातून रामभाऊ बाजूला झाला आणि कपाटातला हिरा खिशात टाकून बाहेर निघून गेला. त्याच्या डोक्यात वादळ घोंघावत होत, आपला कोहिनूर ब्रिटिशांनी गडप केल्याचा इतिहास त्याला माहीत होता. आणि हा हिरा तर त्यापेक्षा मोलाचा, असा कसा तो, तो देशाबाहेर जाऊन देईल? त्याच्यासाठी आता ती राष्ट्रभक्तीची गोष्ट झाली होती. त्यानं निर्णय घेऊन टाकला. <br />
दुसऱ्या दिवशी तो ऑफिसातून आल्यावर, भाऊ आरडाओरडा करत होता. त्याच्या परस्पर तो हिरा रामभाऊन विकून टाकला असा त्याचा आरोप होता. यावर शांतपणे रामभाऊ म्हणाला, "विकला नाही, दिल्लीच्या म्युझियमला दान केला. आपल्या घराण्याचं नाव त्या हिऱ्याबरोबर तिथं कायमचं कोरलं जाईल". आणि त्यानं गादीवर अंग टाकलं. भाऊच्या शिव्या चालूच होत्या. पण बऱ्याच दिवसांनी रामभाऊला लगेचच शांत झोप लागली.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
समाप्तरुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-16891381291443825812010-03-02T09:53:00.000-05:002010-03-02T09:53:17.696-05:00श्री आणि गौरीचे किस्से - भाग 5 आई बाबा निघून गेल्यावर तो विचारात पडला. टी व्ही वर नऊच्या बातम्या लागल्या होत्या. ऑफिसमधून आल्यापासून कपडेही त्याने बदलले नव्हते. दरवाजा आतून हिने बंद करून घेतला की काय? बेडरूमचा दरवाजा हाताने हलकासा ढकलून त्याने पाहिलं. तो उघडाच होता. <br />
गौरी बेडवर पडून स्फुंदत होती. श्रीचा तिला खुप राग येत होता. त्याने हे एवढ्या पुढे जाउन दिलेच कसे? एवढ्या हौसेनं मांडलेल्या संसारची झालेली ही दशा बघून तिला जाम रडू येत होतं. श्री आत आलेला तिला कळलं, तिने अजुनच मोठ्याने रडायला सुरुवात केली. तिच्याकडे पूर्ण दुर्लक्श करून श्रीने कपाटातून पायजामा काढला आणि तो बाथरूममधे गेला. तो बाहेर येइपर्यंत तिचे रडणे बरेच कमी झाले होते. तो तिला समजावण्याचं काही बोलेल म्हणून तिने रडण्याचा आवाज अजूनच कमी केला. <br />
"ठिक आहे, उद्याच कोर्टात जाउन घटस्फोट घेउया." दारात घुटमळत तो म्हणाला. तिच्या रडण्याचा भोंगा अजूनच वाढला.<br />
फ़्रिजमधून बीयर ची बाटली काढून तो परत टि व्ही समोर येउन बसला. सोनीवर रिषी कपूर चा पिक्चर लागला होता. उशी पाठीला लावून तो सोफ्यावर रेलून बसला. सुरुवातीचा काही काळ तो आतली चाहूल घेत होता, पण नंतर तो ही पिक्चरमधे रमला. बारा वाजता पिक्चर संपला तरी गौरी बाहेर आली नाही. आता त्याला सासरेबुवांच्या शक्कलेवर शंका यायला लागली होती. खरंच घटस्फोट द्यावा लागतोय की काय? त्याला चिंता वाटायला लागली. <br />
तेवढ्यात बेडरूमचा दरवाजा उघडून गौरी बाहेर आली, आणि हॉलमधे कोपर्यात ठेवलेल्या लग्नाच्या भेटवस्तू तिने उघडायला सुरुवात केली. टि व्ही वर परत बातम्या सुरु झाल्या होत्या. तो गंभीरपणे बातम्या बघण्याचं नाटक करत, डोळ्याच्या कोपर्यातून तिच्याकडे पहात होता. हुंदके देत ती प्रत्येक वस्तूवरचं नाव बघत, आपल्या डाव्या किंवा उजव्या बाजूला ठेवत होती. काय करतेय ही? त्याला कळेना. शेवटी न राहवून त्याने विचारलेच.<br />
"काय करतेस?"<br />
"गिफ्ट्स सॉर्ट करतेय, दिसत नाही का?" दोन्ही डोळ्यातून पाण्याच्या धारा लागलेल्या पूसत ती म्हणाली.<br />
"आत्ता? रात्री बारा वाजता?" अचंब्याने त्याने विचारले.<br />
"हो. माझ्या लोकांकडून आलेल्या गोष्टी बाजूला काढून ठेवतेय. म्हणजे उद्या वेळ नको व्हायला. घटस्फोट पाहिजे ना तुला!" रडत, नव्या कोर्या रोबवर नाक शिंकरत ती म्हणाली. <br />
"मला पाहिजे?" सोफ्यावर उठून बसत तो अगदी किंचाळलाच.<br />
"मग कुणाला? तुच तर मघाशी बेडरूममधे म्हणालास तसं!" गच्च भरलेल्या डोळ्यांनी त्याच्याकडे पहात ती म्हणाली.<br />
"मी तसं म्हणालो कारण तु तसं आधी म्हणालीस म्हणून." चक्रावून तिच्याकडे पहात तो म्हणाला.<br />
"मी तसं म्हणाले म्हणून तु ही थोडंच तसं म्हटलं पाहीजेस!" लटक्या रागानं तिने सॉर्टिंग चालू ठेवले. <br />
आपण जिंकल्याची श्री ची आता खात्री पटली.जय हो ससूरजी! मनात त्याने सासर्यांना धन्यवाद दिले. <br />
"म्हणजे तू घटस्फोट मागितलेला चालतो, आणि मी मागितलेला चालत नाही." हसत तिच्याजवळ येत तो म्हनाला.<br />
"येस." ती म्हणाली. "मी आपली रागाने अशीच म्हणालेले. तू सीरियसली म्हणालास. कदाचीत हनिमूनमधेच माझा तूला कंटाळा यायला लागला असेल." कुठेतरी शून्यात बघत ती म्हणाली. त्याला भारी हसू आले. तिच्याजवळ जात त्याने तिचा चेहरा हातात घेतला. त्या छान मेक अप केलेल्या चेहर्याची आता वाट लागली होती. रडून रडून डोळे लाल झाले होते. शिंकरून शिंकरून नाक लाल झालं होतं. आणि डोळ्यातून दोन अश्रुंचे ओघळ अजुन वहात होते. त्याने तिच्या ओठांवर ओठ टेकवले आणि तिला मिठीत घेत तो तिच्या कनात हळूच पुटपुटला,<br />
"कशाचा कंटाळा यायला, त्याचा आधी भरपूर आस्वादतरी घ्यावा लागतो."<br />
"You sexist!" त्याला जोराने ढकलून ती बेडरूममधे धावत गेली.<br />
<br />
<br />
समाप्तरुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-26133869924796067632009-12-27T23:13:00.001-05:002011-05-05T14:19:58.263-04:00श्री आणि गौरीचे किस्से - भाग ४पण तिच्याकडे लक्ष द्यायला कुणाला वेळ नव्हता.<br />
"काय झाले?" बाबांनी त्याला विचारले.<br />
"काही नाही. It was nothing actually." एक हात मानेवर घासत खाली बघत तो म्हणाला. बाबा तरी उत्तराच्या अपेक्षेने त्याच्याकडे पहात राहिले.<br />
"मी चेष्टेत मुलींनी ऑफिसमधे काम न करता नुसते हसले तरी चालते असे म्हणालो, त्याचा तिला राग आलाय." एकदाचं त्याने बोलून टाकलं.<br />
"त्याच्यात एव्हढे चिडण्यासारखे काय आहे?" बाबा आईकडे बघत म्हणाले.<br />
"बाबा ताईला याच्यात भरपूर चिढण्यासारखे आहे. ती पक्की फ़ेमिनिस्ट आहे माहीत नाही का?"<br />
"काय जिजू संसाराची चांगली सुरुवात केलीय तुम्ही." परत त्याच्या पाठीवर थाप मारत बबलू म्हणाला. हा मेहूणा सारखा पाठीवर थापा काय मारतोय त्याला कळेना. <br />
"तु गप्प बस रे." आई बबलूवर ओरडली.<br />
"ठिक आहे. होईल ती उद्यापर्यंत नीट." खुर्चीवरून उठत बाबा म्हणाले.<br />
"चला आता. बराच उशीर झालाय." हे वाक्य त्यांच्या बायकोला उद्देशून होतं.<br />
सांगावे की नाही या विचारात श्री घोटाळला. सांगून त्यांना हार्ट अटॅक तर येणार नाही ना!<br />
"गोष्ट याच्याही पुढे गेलीय." हळूच तो म्हणाला.<br />
"काय झाले?" पून्हा बसत बाबा म्हणाले. <br />
"ती घटस्फोट हवाय म्हणतेय." श्रीने बाँम्ब टाकला. म्हणजे त्याला तरी तसं वाटले. तो सावधपणे त्या दोघांकडे बघू लागला. <br />
"खरं की काय!" शांतपणे बाबा म्हणाले.<br />
त्यांची प्रतिक्रिया ऐकून त्याला काय बोलावे ते कळेना. संसार सुरु व्हायच्या आधी त्यांची मुलगी घटस्फोट मागतेय याचं त्यांना काहीच वाटू नये? त्याला आश्चर्य वाटले. बबलू हसायला लागला.<br />
"देउन टाक मग." बाबा जराही विचलीत न होता म्हणाले. हार्ट अटॅक यायची पाळी आता त्याची होती. आपल्या बायकोसारखं तिचं सगळं कुटुंबच विचित्र दिसतंय! आवाक होउन तो बाबांकडे पहायला लागला.<br />
"असा बघू नकोस माझ्याकडे." हसत त्याच्या हातावर थोपटत ते म्हणाले. "खरचं सांगतोय मी." <br />
"उद्याच घटस्फोट घ्यायला जाउया म्हणून सांग तिला, मग बघ काय होतेय ते!" हसत ते म्हणाले.<br />
ओऽऽ आत्ता कुठे त्याला कळले!<br />
<br />
क्रमश:रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-606851447323033572009-10-11T22:36:00.002-04:002009-10-11T22:39:23.172-04:00श्री आणि गौरीचे किस्से - भाग 3<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"Surprise!" दारात गौरीचे आई, बाबा आणि तिचा भाऊ बबलू हातात जेवणाचे डब्बे घेऊन उभे होते. त्यांचे अत्यानंदाने उजळलेले चेहरे पाहून त्याने आवंढा गिळला. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"या या" तो मोठ्याने म्हणाला. दारात आई बाबांना बघून गौरी दचकली. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"आई बाबा, तुम्ही आज कसे" पटकन सोफ्यावरून उठत ती म्हणाली. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"अगं हे यायला नकोच म्हणत होते. पण मीच म्हटल की काल तुम्हाला यायला एवढा उशीर झालेला, आणि आज ऑफिसमधून येऊन तू कधी स्वयंपाक करणार म्हणून म्हटलं जेवणच घेऊन जावे." नवर्याची नजर टाळत तिची आई स्वयंपाकघरात गेली.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"अगं ताई, जेवणाचे नुसते निमीत्त आहे. इथे यायला ती कारणच शोधत होती." बबलूने खुलासा केला.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"आम्ही पिझ्झा मागवणारच होतो." आईच्या मागे जात ती म्हणाली. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"पिझ्झा काय खाताय." म्हणत गौरीच्या आईने डबे उघडायला सुरुवात केली. तिच्या आवडीचे बासुंदी आणि पुरीचे जेवण होते. "पण निघताना फोन तरी करायचास?" त्रासिक आवाजात तिने तक्रार केली. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"मी तेच म्हणत होतो आईला. तुमच्यात लुडबुड करायला कशाला जायचे म्हणून." बबलूने ओरडून तिला साथ दिली. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"मग काय जीजू कसा काय झाला हनिमून?" सोफ्यावर श्रीच्या शेजारी बसत त्याच्या पाठीवर थाप मारून त्याने विचारले. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"छान झाला." </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"काय काय केले मग तिथे?" खी खी हसत त्याने विचारले.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"बबलु आता चावटपणा बस झाला तुझा." त्याचे वडील त्याच्यावर ओरडले.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"त्यात चावट्पणा कसला? मी आपला इनोसंटली विचारत होतो." चेहर्यावर निरागस भाव आणून तो म्हणाला.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"माहीत आहे मला तुझा इनोसंटपणा."</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"> ताटे वाढली होती, म्हणून ते आत गेले. डायनिंग टेबलवर गौरीच्या शेजारी श्रीचे ताट आईने वाढले होते. तिच्याशेजारी श्री येऊन बसताच गौरी उठली. "बबल्या तू इथे बस रे." म्हणत बबलुला जागा करून देत ती बबलुच्या जागेवर जाऊन बसली. श्री चा चेहरा पडला. सासरच्यांपर्यंत ही गोष्ट जावू नये असं त्याला वाटत होते. पण आता त्याचा नाईलाज होता. बाबांनी काय झाले म्हणून आईकडे बघितले. त्यावर आईने नकारार्थी मान हलवत खांदे उडवले. सगळेजण मग शांतपणाने जेवायला लागले. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"मग कोण कोणते बिचेस पाहिले तिथे?" शांततेचा भंग करत बाबांनी विचारले.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"> "सगळे! बिचेस बघण्याशिवाय दुसरे केले काय तिथे!" डब्यातली पुरी आपल्या ताटावर आपटत गौरी म्हणाली. </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">गौरीच्या बोलण्याकडे पूर्ण दुर्लक्ष करून श्री उत्तरला.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"तीन चांगले बिचेस पाहिले. आणि क्रुजही घेतली एकदा." </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"> "How Romantic! मस्त मजा आली असेल ना!" बासुंदीवर ताव मारत बबलु म्हणाला. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"मग स्नॉर्क्लिन्ग करायला मिळाले का?" यावर श्रीचा घास घशात अडकला.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"झालं!" हवेत हात उडवत तो म्हणाला.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"काय झालं?"</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"स्नॉर्क्लिन्ग करायची खुप हौस होती, पण काही लोकांना बीचवर लोळण्यातून वेळ मिळाला तर ना!" श्रीकडे एकदाही न पहाता, जणू ती दुसर्याच कुणाबद्दल तरी बोलतेय अशा अविर्भावाने गौरी म्हणाली.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"ओह!" आत्ता बबलूची ट्युब पेटली.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"मग cruise कोणती घेतली?" विषय बदलण्याच्या हेतूने तो म्हणाला पण </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">गौरी काही तो विषय सोडायला तयार नव्हती.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"आमच्या हॉटेलमधल्या सगळ्यांनी स्नॉर्क्लिन्ग केले. आम्ही सोडून!" </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"मला तुला स्नॉर्क्लिन्ग ला न्यायला काही प्रॉब्लेम नव्हता. पण तुला त्यांनी घेतले असते तर ना!"</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"का नसते घेतले त्यांनी तिला?" आईने कुतुहलाने विचारले.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"तिला पोहायला कुठे येते?" श्री वैतागून म्हणाला. बबलू लागला </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">हसायला</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"पोहायचं कारण देऊ नकोस. हॉटेलमधली ती बाई गेली, तिलाही थोडं थोडंच पोहायला येत होते."</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"पण तुला तेवढेही येत नाही." हसत </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">श्री </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">म्हणाला. बबलूनेही त्याला साथ दिली. तिच्या रागाचा पारा चढला. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"बरं झालं मी गेले नाही ते. </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">नाहीतर </span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">तुझ्यासारख्या sexist माणसाबरोबर जाऊन मला आजन्म पश्चाताप झाला असता." रागाने ताटात हात धूवून, पाय आपटत ती किचनबाहेर गेली. ती गेल्यानंतर ते तिघेही आवाक होऊन श्रीकडे बघायला लागले. काय झाले हिला?</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"कधी या पोरीचा पोरकटपणा जाणार कुणास ठाऊक!" हताश स्वरात बाबा म्हणाले.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"जीजु best of luck आमच्या ताईबरोबर!" पून्हा त्याच्या पाठीवर थोपटत बबलू म्हणाला. विचारावे की नाही या विवंचनेत असणार्या गौरीच्या आईने शेवटी विचारलेच.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"Sexist म्हणजे काय हो?"<br />
<br />
क्रमश:<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"><br />
</span>रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-26003373395735865562009-09-27T23:30:00.005-04:002009-09-27T23:39:16.149-04:00श्री आणि गौरीचे किस्से - भाग २<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">दरवाजात हातात गुलाबाची फुले घेऊन श्री उभा होता. तिथेच त्याच्या गळ्यात तिने हात टाकले. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"काय झालं?" त्याने विचारले. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"काही नाही. तुला यायला इतका वेळ का लागला?" उसन्या रागाने तिने त्याच्या हातातून फुले काढून घेतली. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"अगं अगदी यायच्या वेळी मॅनेजरने थांबवलं. प्रॉडक्शनमधे काही इश्शु आला होता, थांबावं लागलं." तिच्यापाठी किचनमधे येत तो म्हणाला. कपाटातून एक काचेचं भांडं काढून तिने त्यात पाणी ओतले आणि देठांसहीत ती फुले त्यात ठेऊन दिली.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"मग फोन करायला काय झालेलं?" </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"अजुन उशीर लागला असता तर करणारच होतो." </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"म्हणून पुर्ण दिवसभर तु एकदाही फोन नाही केलास?" रागाने तिने विचारले.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"मला फोन करायला तु वेळच कुठे दिलास? तुझाच दर दहा मिनिटाला फोन येत होता!" हसत तो म्हणाला. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"म्हणजे तुला म्हणायचंय काय?" </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"आणि मला ऑफिसमधेही खुप काम होते." त्याने वाक्य पुर्ण केले. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"म्हणजे तुला म्हणायचंय काय?" तिने कमरेवर हात ठेवत परत विचारले. "मला ऑफिसमधे काम नव्हते?" </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"तुमची काय वेगळी गोष्ट आहे. मुलींनी काम नाही केले तरी चालते. नुसतं बघुन हसला</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">त</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"> तरी पुरेसे आहे." </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"Oh my god! How can you say that? I can't believe you just said that. " किंचाळून हातवारे करत ती म्हणाली. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"तुझे असे विचार आहेत हे जर मला आधी माहीत असतं तर मी तुझ्याशी कधीच लग्न केलं नसतं." चहा करायला काढलेलं पातेलं तिने परत ठेऊन दिलं. तिला एवढं चिढायला काय झालं त्याला कळेना. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"अगं मी जोक करत होतो. Of course I didn't mean that." </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"हा! सगळे असंच म्हणतात नंतर. अनावधानानं मनातले बोलून जातात आणि नंतर सारवासारवी करायला बघतात. I know your kind." तो किचनच्या दारात उभा होता, त्याला हाताने ढकलून ती हॉलमधे आली. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"What kind? Are you serious?" तो चक्रावून पहातच राहिला. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"You are sexist!" हवेत दोन्ही हात मारत ती म्हणाली. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"My god! चुकुन माझ्या तोंडातून ते वाक्य गेलं त्याचा एवढा विपर्यास करुन घेतेस!" </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"त्यासाठी अरेंज्ड मॅरेजला माझा विरोध होता. म्हटलं कसला नवरा मिळतोय कुणास ठाऊक? म्हणून लव्ह मॅरेज केलं तर तु असा निघालास. पक्कं फसवलस तु मला!" ती आपल्याच नादात बोलत होती. </span><br />
<div><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"गौरी अगं शांत हो! एवढं चिढायचं काही कारण नाही. तुला माहीत आहे मला तसं म्हणायचं नव्हतं." जवळ येवून त्याने तिच्या खांद्याला धरले. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"Don't touch me!" बिथरल्यासारखी ती त्याच्यापासुन बाजुला झाली.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"जितक्या लवकर जमेल तितक्या लवकर मला घटस्फोट हवाय."</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"घटस्फोट! आपलं आत्ता तर लग्न झालंय! आणि कोणत्या कारणासाठी?"</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"Sexism हे कारण तुला पुरेसे नाही वाटत?" त्याच्याकडे रागाचा कटाक्श टाकत ती म्हणाली.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">" अगं असं काय करतेस? आपण असं करुया. We'll sleep on this. आणि उद्या सकाळी शांतपणे याच्यावर विचार करुया. "</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"का? उद्या सकाळी तु बोललेलं बदलणार आहे का? उद्या सकाळी ही माझा निर्णय बदलणार नाही."</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"गौरी चाईल्डिशपणा आता सोडला पाहीजे तुला." त्याचा आवाज आता थोडा चढला होता.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"चाईल्डिश आणि मी? आणि स्त्री ला एक शो पीस मानणारा, ती पुरुषांच्या करमणूकीचं साधन आहे असं मानणारा तू चाईल्डिश नाहीस?" तिचा आरोप ऐकून तो आवाक होऊन तिच्याकडे पहातच राहीला. त्याला काय बोलावे हे ही कळेना. सकाळपासून हजारदा फोन करून सतावणारी ही आपलीच बायको का, हा प्रश्न त्याला पडला. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"> थोडावेळ दोघेही शांत राहीली. ती फुंदून सोफ्यावर जाऊन बसली. तो अजून किचनच्याच दरवाजात उभा होता. ती लहरी होती हे त्याला माहीत होतं. पण एवढ्या शुल्लक कारणासाठी ती घटस्फोटापर्यंत जाईल ही त्याने स्वप्नातही कल्पना केली नव्हती. लग्न म्हणजे बाहुला-बाहुलीचा खेळ वाटतो की काय हिला? ती त्याच्या कॉफीटेबलवर पाय ठेऊन सोफ्यात रुतुन बसली होती. समोर TV वर राजेश खन्नाचं रोमॅटिक गाणं लागलं होतं आणि ती दोघेही त्याकडे पहात निर्विकार्पणे बसली होती. ती बोलल्याशिवाय आता बोलायचे नाही हे त्यानं मनाशी ठरवून टाकले होते. तेवढ्यात दारावरची बेल वाजली. कोण आले असावे आता? तिने कुणाला बोलावलेय की काय? त्याने तिच्याकडे पाहिले. ती ठ्म्म होऊन बसली होती. उठून दरवाजा उघडावा की तसेच बसावे या विचारात तो असतानाच परत एकदा बेल वाजली. "What the heck!" म्हणत तो उठलाच.<br />
क्रमश:<br />
<br />
<br />
<br />
</span><span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"><br />
</span><br />
</div>रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-89347937487356814302009-09-24T22:53:00.008-04:002009-09-27T23:39:00.730-04:00श्री आणि गौरीचे किस्से - भाग १<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"> || श्री || </span><br />
<br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"> एका हाताने लॅपटॉपची मोठी बॅग पोटाशी घट्ट धरत अणि दुसर्या हाताने पर्स संभाळत गौरीने कसातरी दरवाजा उघडला. श्रीनं फ़्लॅट ठिकठाक ठेवला होता. तिचं सामान तिने हनिमुनला जाण्याआधीच शीफ़्ट केले होतं. काल रात्री घरी परतायला त्यांना दोन वाजले होते. प्रवासाच्या बॅगा अजुन हॉलमधेच होत्या. खुशीत तिनं सगळ्या घरातून एक चक्कर मारली. दोघांचा संसार आता खर्या अर्थाने सुरु होत आहे याची तिला जाणीव झाली. दोन्ही हातांनी दोन बॅगा उचलून, त्यांना फरफटत ओढत ती बेडरुममधे गेली. श्री घरी यायच्या आत तिला तयार व्हायचे होते. काय घालावे? तिथं पसरलेल्या चार-पाच बॅगामधून एक बॅग उघडून तिने अमेरिकेतून आणलेली नायटी काढली. ती नाईटी घेताना तिच्या मैत्रिणींनी तिची केलेली चेष्टा आठवून तिला खुदकन हसू आलं. श्रीला सरप्राईज ध्यायचा तिचा बेत होता. मोबाईलवर बटनं दाबत तिने त्याला कॉल लावला. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"हॅलो. मी बोलतेय." नाईटीवरून हात फ़िरवत ती म्हणाली. </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"बोल." </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"घरी कधी येतोयस?" </span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;">"अगं येतो म्हटलं ना? किती वेळा कॉल करशील?" हसत तो म्हणाला. आपली स्वत:ची बायको! त्याला भारी मज्जा वाटली. त्यालाही कधी एकदा घरी जातोय असं झालं होतं. पण आज त्याचे ग्रह तेवढे चांगले दिसत नव्हते. पी. सी. लॉक करुन तो निघणार, तेवढ्यात त्याच्या मॅनेजरने "प्रोडक्शन मधे एक ईशू आलाय तो पाहशील का? " असं विचारले. मॅनेजरला मनातनं शिव्या देत त्यानं कम्पुटर परत सुरु केला.</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"> गौरीनं संध्याकाळसाठी पिझ्झा ऑर्डर करायचं ठरवून, फ़्रेश होऊन तो नाईटी घातला. त्याच्यावरून रोब अडकवून ती त्याची वाट पहात सोफ्यावर बसली. बसताना आपल्या शरीरचे सगळे कर्व्हज आल्या आल्या त्याला दिसतील याची तिने काळजी घेतले होती. काहीतरी चाळा म्हणून तिने TV लावला. कुठलातरी बोरींग प्रोग्रॅम लागला होता. अजुन कसा हा आला नाही? परत एकदा फोन करायची उर्मी दाबून ती तसाच TV बघत बसली. त्याला फोन करायला काय होतेय? दिवसभर मीच फोन करतेय. तिलाही आता राग येऊ लागला होता. तिनं घड्याळात पाहिलं, साडेसात होत आले होते. अजुन श्रीचा पत्ता नव्हता. फोन सुध्धा केला नाही, काही झालं तर नसेल? तिच्या मनात शंका डोकावली. तिनं पटकन त्याचा नंबर डायल करायला सुरुवात केली. "ट्रिग ट्रिग" तेवढ्यात बेल वाजली. पळत जावून तिने दरवाजा उघडला. </span><br />
<br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"> क्रमश:<br />
</span><br />
<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; font-size: 13px; white-space: pre-wrap;"> </span>रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-6376846077167817542009-09-19T14:36:00.003-04:002011-08-17T15:52:09.835-04:00आम्ही अमेरिकावासी इतकी वर्षे अमेरिकेत रहायल्यानंतर आपण अमेरिकन झाल्याचं तिला वाटलं तर त्यात नवल कसलं! नाहीतरी भाजी खरेदी करण्यासाठी, रस्त्यावर भाजी विकत बसलेल्या लोकांना विसरुन, मोठ्या 'ग्रोसरी स्टोअर्स' मध्ये जायची तिला आत सवय झाली होती; फोडणीसाठी लागणार्या जिर्याला क्युमिन सीड्स म्हणायचं आता तिच्या जिभेवर बसलं होतं. एवढंच काय तर वाहतुकीसाठी कार सोडून दुसरे वहान असु शकते हे ही ती पूर्णपणे विसरली होती. वडील अतिशय कर्मठ असल्यानं, भारतात तिला कधी जीन्स ही घालायला मिळाली नव्हती; पण इथे 'उन्हाळ्यात तर मी जीन्स मी घालूच शकत नाही. किती उकडंत ना!' असं म्हणत कॉटनची हाफ पॅंट घालण्यापर्यंत तिची मजल गेली होती. जेवताना ताटात भाजी पोळी वरण भात या सगळ्या गोष्टी आता क्वचितच दिसू लागल्या होत्या. "आमच्या पिलाला अमेरिकन पदार्थच जास्त आवडतात, त्यामुळं आम्हीही तेच जास्त खातो" म्हणत ताटात पास्ता, सॅलेड सारखे पदार्थ पडत होते. दुकानात गेल्यानंतर भरमसाठ खरेदी करुन, त्या गोष्टी "आपल्याला आवडल्या नाहीत" या एकाच सबबीवर परत करणं हे सौभाग्य नसून तो आपला हक्कच आहे असं ती समजू लागली होती. अशा कितीतरी अमेरिकन लकबी तिनं आत्मसात केल्या होत्या. मग तिनं स्वत:ला अमेरिकन म्हणवून घेतलं म्हणून काय बिघडलं!<br />
सुरुवातीला ज्या गोष्टीसाठी तिला भारताची आठवण यायची त्याच गोष्टीसाठी आजकाल तिला अमेरिका आवडत होती. दोन-तीन वर्षांनी होणारी भारताची फेरी, तिचं भारताबद्दलचं प्रेम वाढवण्याऐवजी कमीच करत होती. कसलं ते पोल्युशन! दंगा, गोंधळ, बेशिस्तपणा आणि त्या उंचच उंच इमारती! तिला तर अगदी गुदमरून जायचं. रस्ता रिकामा असला तरी रिक्षावाल्याचा एक हात सतत हॉर्नवर! का तर म्हणे मधेच कुणी टपकु नये! त्याचंही बरोबरच आहे म्हणा, नाहीतर भारतात रस्त्यावर फक्त माणसंच असतील असं नाही. गाई गुरांनाही रस्ता ओलांडायचा असतोच की! पुण्यात तर रस्त्यावर एकाही बाईचं तुम्हाला तोंड बघायला मिळणार नाही! नाही हो, मनाई वगैरे काही नाही. पण रस्त्यावर पोल्युशनच इतकं आहे की त्यांना सगळं तोंड एखाद्या दरोडेखोरासारखं रुमालानं गुंडाळावं लागतं! कुणी परदेशी आला, तर इथे सगळे अतिरेकी बिनबोभाट रस्त्यावर काय हिंडताहेत असं वाटेल त्याला! त्यामुळं अमेरिकेतलं शिस्तशीर आयुष्य चांगलच मानवलं होतं तिला. मरणाची धावपळ नाही, बिनकामाचे हॉर्नस नाहीत; आणि दररोज दुप्पट वाढत जाणारी महागाई नाही.<br />
भारतातल्या महागाईबद्दल किती बोलावं तेवढं कमीच आहे! पाच सहा रुपयाला मिळणार्या वडापावची किंमत पन्नास साठ रुपये झाली होती. लार्ज (म्हणजे अमेरिकेतला स्मॉल) साईजचा पिझ्झा पाचशे रुपयाला! तिच्या पिलाच्या नाश्त्यासाठी सिरीयल आणायला ती आधुनिक मार्केट मधे गेली, आणि त्याची किंमत बघुन तिला शॉकच बसला. एवढ्याशा सिरीयल ला २०० रुपये! सिरीयल, पिझ्झा या गोष्टी इथं अन्न, वस्त्र, निवार्यासारख्या गरजेच्या झाल्या होत्या. त्यांची ती लक्झरी किंमत बघून तिला धक्काच बसला. कपड्यांच्या खरेदीसारखी, बायकांची अत्यंत आवडती गोष्टही आजकाल डोकेदुखीची झाली होती. अमेरिकेतल्या गोर्या मेमलाही लाजवतील, अशा तोकड्या टी-शर्टच्या किंमती मात्र लांबलचक होत्या. तिच्या पिलासाठी एखादा चांगला शरारा घेण्यासाठी ती पुण्यात लक्ष्मी रोडवर गेली, तर तो माणूस दोन हजाराखाली काही दाखवायलाच तयार नाही! "अहो हजारापर्यंतचे नाहीत का?" असं आवंढा गिळून तिने दुकानदाराला विचारलं; आणि ज्या वहिनीबरोबर ती शॉपिंगला आली होती, तिच्याकडे वळून ती म्हणाली, "एव्हडे महागडे घेऊन काय करायचं? बघितलं तर दोन-तीनदा घालेल ती तिथे!" <br />
दुकानातून निघताना त्याच वहिनीनं तिच्या मुलीसाठी जेव्हा साडेचार हजाराचा घागरा उचलला, तेव्हा तिचं तोंड बघण्यासारखं झालं होतं! भारतात आपल्यापेक्षा जास्त कमवायला लागलेत की काय? तिच्या मनात आलं. पण सेल आणि क्लिअरन्सची सवय झालेल्या तिच्या अमेरिकन मनाला रिटेल किंमत द्यायची सवय कुठे राहिली होती?<br />
<br />
एकदा तर गंमतच झाली. मराठी नाटकांच्या सीडीज आणायला ती एका दुकानात गेली. तिला हव्या त्या सीडीज मिळाल्याने खुश होउन, बिलाकडे न बघता तिनं त्या खरेदी करुन टाकल्या. आणि दुकानाच्या बाहेर पाऊल टाकताच तिच्या लक्षात आलं, की तिच्या बोसच्या डीव्हीडी प्लेअरवर या सीडीज चालणार ही नाहीत कदाचीत! ती पटकन दुकानात शिरली, आणि त्यांना तिनं तो प्रॉब्लम सांगितला.<br />
"मला डीव्हीडीज दाखवा बघू" ती म्हणाली. त्यांनी तिच्यासमोर चार-पाच डीव्हीडीज टाकल्या.<br />
"एव्हढ्याच!" <br />
"बाई, हे सीडीजचं दुकान आहे, डीव्हीडीचं नाही" पुढचा माणूस उर्मट्पणे म्हणाला. तिला त्यातली एकही पसंद पडली नाही. नकारार्थी मान हलवुन, "मला ह्या सीडीज रिटर्न करायच्या आहेत" असं तिनं त्यांना सांगितले.<br />
"आम्ही एकदा विकलेला माल परत घेत नाही" चेहर्यावरची रेषाही न हलवता त्यानं दुकानाबाहेर लावलेल्या पाटीकडे हात केला. पाटीवर दुकानाच्या भल्यामोठ्या नावाखाली बारीक अक्षरात ते वाक्य लिहलं होतं.<br />
"अहो, मी आत्ता दोन सेकंदापूर्वीच घेतल्यात ह्या. याला मी हातही नाही लावला. आणि तुम्हाला त्या माघारी घ्यायला काय प्रोब्लेम आहे?" तिला ते कळेना.<br />
"आमचा नियम आहे मॅडम" तो पून्हा निर्विकार चेहर्यानं म्हणाला.<br />
"पण माझ्याकडे बोसचा डीव्हीडी आहे आणि त्याच्यावर या नाही चालणार. मला या अमेरिकेला घेऊन जायच्यात" अमेरिकेचं नाव ऐकुन तरी तो नरम येईल म्हणून तिनं मुद्दाम सांगितलं.<br />
"तुम्ही अमेरिकेला घेऊन जा, नाहीतर फ़ॉरेनला घेऊन जा, सगळ्या डीव्हीडी प्लेअर वर या चालणार म्हणजे चालणार." अमेरिका फ़ॉरेनमधे नसून, जणू पलीकडच्या गल्लीतच असल्यासारखी तो म्हणाला.<br />
"तुम्हाला काही माहीताय का बोसच्या डीव्हीडी प्लेअरबद्दल? तो भारतात मिळतही नाही. मला माहीताय या नाही चालणार त्या!" ती वैतागून म्हणाली. त्यानं खांदे उडवले. तिला संताप आला. दिवसाढवळ्या ग्राहकांना लुबाडायचं चाललयं! अमेरिकेत वॉलमार्ट मधे 'वापरलेल्या' गोष्टीही तिने किती ताठ मानेने रिटर्न केल्या होत्या!<br />
"हा तर सरळसरळ अन्याय आहे! तुमच्या मॅनेजरला बोलवा बघु." तिनं मागणी केली. दुकानात काम करणारी दोन मुलं यावर खुऽऽ करुन हसली. त्या माणसालाही काय बोलावं ते कळेना. त्याच्या आख्ख्या कारकिर्दीत हा प्रश्न बहुतेक त्याला पहिल्यांदा विचारला गेला असावा.<br />
"मीच मॅनेजर आहे" तो म्हणाला.<br />
"मग मला मालकांना भेटायचंय." या गोष्टीचा आज निकाल लावायचाच असं तिनं ठरवलेलं.<br />
"तो ही मीच." तो निर्ल्लजपणे म्हणाला. परत ती दोन मुलं हसली.<br />
घरी येऊन तणतणत तिनं ही गोष्ट घरच्यांना सांगितली. पण त्यांनी तिलाच वेड्यात काढलं. "विकलेल्या गोष्टी परत घ्यायला लागल्यावर त्याचं दिवाळंच निघायचं!" तिच्या भावानं दुकानदाराची बाजु घेऊन तिची टर उडवली. "पण आमच्या अमेरिकेत तर.." हे तिचं वाक्य अर्ध्यावरच सोडत, आश्चर्यानं त्या लोकांकडे ती पहात राहीली. जर यांनाच काही वाटत नाही , तर दुकानदार कशाला त्याचे नियम बदलेल? अमेरिकेत या गोष्टी किती सहज, सोप्या वाटतात! <br />
त्यामुळं प्रत्येक वेळी भारताची फेरी झाल्यानंतर आपण पक्के अमेरिकन होत चालल्याची तिची जास्तीत जास्त खात्री पटत चालली होती. तिच्या नवर्याच्या मते ती जरा जास्तच अमेरिकन बनत चालली होती. जिथे गरज नव्हती तिथेही ती अमेरिकन पद्धतीनं विचार करत होती. त्याचं उदहरणच द्यायचं झालं तर; एक दिवस तिची चार वर्षांची मुलगी, जिला लाडाने ते 'पिलु' म्हणत, मॉंटेसरीतुन येताना एक स्पॅनेश बार्बी घेऊन आली.<br />
"कुणी दिली ही बाहुली तुला?" तिनं पिलाला विचारलं.<br />
"गॅब्रियलनं." ती लाजत म्हणाली.<br />
"and he said, I am his girlfriend." हाताला झाका देत लाजत डोळ्यांच्या कोपर्यातून इकडेतिकडे बघत तिनं सांगितलं. ही दोघेही नवराबायको हसायला लागली. इकडे पिलू सोफ्यावर "I am a girlfriend. I am a girlfriend." म्हणून नाचत होतं.<br />
"नक्की गर्लफ़्रेंड म्हणजे काय गं?" पोरीच्या मनात नक्की काय आहे हे काढण्यासाठी तिनं विचारलं.<br />
"म्हणजे...you know he is my boyfriend and I am his girlfriend." चार वर्षांच्या मुलीच्या बुद्धीनं तिनं उत्तर दिलं.<br />
"ठीक आहे. उद्या शाळेत गेल्यावर मी रिटर्न करुन टाकेन.' हसत ती नवर्याला म्हणाली.<br />
"No. I don't want to return it. He gave it to me. It's my present." पिलानं इवलासा चेहरा केला.<br />
"ठिक आहे ठेऊयात मग." तिचा नवरा म्हणाला.<br />
"असं कसं ठेऊयात?" अचानक गंभीर होत तिनं विचारलं. "आपण ठेऊन घेतल्यानंतर, त्या गोष्टीला मान्यता दिल्यासारखं होईल. पून्हा कधीतरी ते पार्टीसाठी, गॅब्रियलच्या गर्लफ्रेंडला घेऊन जायला आले, तर तु काय करशील?"<br />
"इतक्या लहान वयात तसं काही असेल इथे?" शंकीत नजरेनं नवर्यानं विचारलं.<br />
"आपल्याला काय माहीत? असेलही कदाचित."<br />
"नक्की काय झालं पिला सांगशील?" तिनं परत पिलाला विचारलं.<br />
“he said I like you and you are my girlfriend” नाचत ती म्हणाली.<br />
"सगळ्यांसमोर?"<br />
"No. Nobody was there. They were inside the classroom"<br />
"उद्या शाळेत गेल्यावर तिच्या टिचरला विचारतेच." तिचं डोकंच फिरलं. पोरीला सरळ सरळ एकट्या मुलाबरोबर बाहेर सोडतायत म्हणजे! लहान असली म्हणून काय झालं!<br />
दुसर्या दिवशी शाळेत गेल्यानंतर तिला कळलं की ते प्रपोजल वगैरे काही नव्हते. खेळण्यांच्या दुकानात गॅब्रियलनं वडिलांकडून हट्ट करून ती बाहुली पिलासाठी खरेदी केली होती. शाळेत गॅब्रियलला पिलु बरीच मदत करत असतं म्हणे! त्याच्या वडिलांनीही कौतुकाने ती घेऊन दिली. आणि इतर मुलांसमोर देऊन रडारडी नको म्हणून शिक्षिकेने त्यांना कॉरिडॉर मधे पाठवलं होतं. तिथे काय झाले ते कुणालाच माहीत नव्हतं. "तु उगाच बाऊ करतेस." म्हणत नवर्याने तो जोक सगळ्यांना सांगितला होता. पण त्याला काय माहित, आपलं पिलु कधी ना कधी डेटिंग करायला लागणार आहे, या विचाराने त्या रात्री तिला झोप लागली नव्हती.<br />
तशी ती स्वत:ला अमेरिकन मानत असल्याने, डेटिंगला तिचा उघड उघड विरोध नव्हता. "ड्रगच्या आहारी जाण्यापेक्षा एखाद्या मुलाबरोबर पिक्चरला गेली तर काय वाईट आहे" असं ती मैत्रिणींसमोर अगदी अमेरिकनांसारखं बोलायचीही. नाहीतरी खरे अमेरिकन्स आपला मुलगा सोळा वर्षांचा झाला तरी त्याला गर्लफ्रेंड नाही हे आनंदाने न घेता, काही प्रोब्लेम तर नाही पोरात, असाच विचार करतात. पण तिच्या मनात मात्र, "आईवडिलांच्या डोळ्यापुढे कुणा मुलाचा हात धरुन जायची हिंम्मतच कशी होते या सोळा-सतरा वर्षांच्या कार्ट्यांची?" असंच काहीतरी चाललेलं असायचं.<br />
एकदा तिच्या गोर्या सहकार्याने त्याच्या सहा वर्षाच्या गर्लफ़्रेंड बरोबर ब्रेकप झाल्यावर, दोन महिन्यात दुसर्या मुलीबरोबर डेटिंग सुरु केलं हे ऐकून "सहा वर्षाचा संबंध तुटल्यावर, सहा महिनेही डेटिंग सुरु करायला तुला वाट बघता नाही आली?" (मनात - लाज वाटत नाही?) असं सगळ्यांसमोर खडसावून विचारून, तिनं त्याला कावराबावरा करून टाकला होता. आणि त्याच सहकार्याला, त्याच्या जुन्या गर्लफ्रेंडची ओळख करून देताना, भेटल्यानंतर तिच्या ओठांचं चुंबन घेऊन 'हाय हनी' आणि निघताना परत तिच्या ओठांचं चुंबन घेऊन 'बाय हनी. आय लव्ह यु' म्हणताना तिने पाहीले होते. एवढं सगळ्या लोकांच्यात चुंबन घेऊन दर्शवलेलं प्रेम, दोन महिन्यात आटलं कसं तिला प्रश्न पडला. पण मग ती अपेक्षेनं तिच्या दुसर्या सहकार्याकडे बघायची. त्याची बायको त्याची हायस्कूल स्वीटहार्ट होती, आणि दहा वर्षाच्या लग्नानंतर आणि दोन मुलांनंतरही त्याचं लग्न टिकून होतं. ते दर वर्षी आठवडाभर कुठेतरी फिरायला जायचे. लग्नाची अनिव्हर्सरी, बायकोचा बर्थडे साजरा करायला तो नेहमी रजा टाकायचा. ऑफिसमधे नेहमी त्याच्या तोंडात त्याच्या बायकोचं आणि मुलांचं नाव असायचं. कधी कधी त्यांच्याबाबतीत तो जास्तच माहीती पुरवतो असं तिला वाटायचं. पण एकंदरीत हे अगदी आदर्श अमेरिकन जोडपं! असं तिला वाटायचं. पण त्यानेही एकदा तिचा भ्रमनिरास केला. त्याचं काय झालं, एकदा रेस्टॉरंट्मधे ते दुपारी जेवायला गेले होते. तिचा आदर्श सहकारी, ' त्यांच्या लग्नाचा वाढदिवस आलाय, तेव्हा बायकोला काहीतरी घेतलं पाहिजे' असं बोलत होता.<br />
“अरे शेजारीच व्हिक्टोरिया सिक्रेटचं दुकान आहे, तिथे जाऊन काहीतरी बघ.” आणखी एका सहकार्याने हसत सुचवलं.<br />
“हो, पण माझ्या बायकोला ते बसायला पाहिजे ना?” तिच्या आदर्श सहकार्याने जोक केला. नंतर तिच्याकडे पाहुन म्हणतो कसा,<br />
“नाहीतर आपण बीनाला ट्राय करायला लावू या”<br />
what the heck! <br />
तिचा चेहरा पाहून कुणी हसायचं धाडस केलं नाही.<br />
“yaa sure! if she is as petite as me!” असं ताडकन बोलून ती तिथून उठली.<br />
घरी येऊन तिनं नवर्याला हा किस्सा सांगितला, तर हसुन म्हणतो कसा, "सहज चेष्टेत बोलला असेल, एवढं मनाला लावून नाही घ्यायचं." अरे मनाला लावुन कसं नाही घ्यायचं? मी बाई आहे म्हणून काहीही बोलायचं म्हणजे? अमेरिकेत कुठल्यातरी शहरात, एका बाईने म्हणे "smash shack" टाकलं होतं. Smash shack म्हणजे "तोडफ़ोडीचं दुकान". तुम्ही त्या दुकानात जायचं आणि तुम्हाला जे काही तोडु वाटतय ते विकत घ्यायचं. सिरॅमिक प्लेट्स, वाईन ग्लासेस, काचेचे जग. थोडक्यात काचेचं काहीही. नंतर संरक्षक हेल्मेट घालून तोडफोडीसाठी खास तयार केलेल्या रुममधे जायचं; आणि तिथे भिंतीवर आपटुन तोडायचं जे काही तोडायचय ते. तुम्हाला हव्या तश्या काचेच्या गोष्टी मिळतील तिथे फोडायला. फोडण्याआधी ज्याच्या नावानं तुम्हाला त्या फोडायच्या आहेत त्याचं नावही लिहू शकता तुम्ही त्या प्लेटवर! भन्नाट कल्पना आहे नाही? फक्त अमेरिकन लोकांनाच असल्या कल्पना सुचु शकतात. आत्ता जर तिला त्या रुममधे जायला मिळालं तर तिने शंभरावर प्लेट्स सहज तोडल्या असत्या!<br />
मग तिच्या नवर्यानं तिला त्याच्या लेडी मॅनेजरच्या किस्स्याची आठवण करून दिली. तिनं म्हणे भर मिटींगमधे "माझ्या पार्श्वभागावर एक टॅट्यू आहे" असं जाहीर केलं होतं. शी! असलं कसं बोलू शकतात ते पब्लिकमधे! आणि तिला अजून मीटिंगमधे फटाक्यासारख्या उडणार्या 'फ..' शब्दाचीही नीट सवय झाली नव्हती! भारतात कुणी असं काही बोललं तर काय कहर उडेल असं तिला वाटलं.<br />
दुसर्या दिवशीही ऑफ़िसला जाताना ती मनातनं धुसफ़ुसत होती. त्याचवेळी रेडिओवर एक सनसनाट बातमी लागली होती. कुणा जज्जने, त्याच्या ड्रायक्लिनरला म्हणे ६५ मिलियन डॉलर्सला 'सु' केले होते(आता हा 'सु' म्हणजे लहान बाळाची 'सु' नसून 'खटला' या अर्थाने घ्यायचा बरं!). कारण काय म्हणे, तर कोटाबरोबर तो त्याची पँट द्यायला विसरला होता. आता बिना पँटीचा तो जज्ज कोट घालणार कसा! कुठेतरी गहाळ झालेली पँट एकदाची शोधून आणून त्याने जज्जसाहेबांना दिली. पण जज्जसाहेबांच्या मते ती त्याची पँटच नव्हती. मग केलं 'सु' त्याला. अकराशे-बाराशे डॉलरच्या पँटसाठी, पासष्ट मिलियन डॉलरचा फ़ाईन! अहो, मग त्याने दुकानाबाहेर 'सॅटिसफॅक्शन गॅरंटिड' चा बोर्ड लावायचा कशाला? सॅटिसफॅक्शन नाही ते नाही आणि वर मनस्ताप किती झाला त्या जज्जला! त्याच्याकडे त्या सुटाशिवाय आणखी पन्नास-साठ सुट होते; पण त्याला तोच सुट घालायचा होता हे त्या उद्दाम ड्रायक्लिनरला कळलं कसं नव्हतं?<br />
सगळेच न्युज चॅनल त्या बातमीवर तुटून पडले होते. “Is it a joke?” ती गाडी चालवताना विचार करत होती. अमेरिकेत बोलण्याचं स्वातंत्र्य आहे मग करण्याचं स्वातंत्र्य का असु नये? नाहीतरी कुणीही दहा-पंधरा वर्षांचा मुलगा बंदुक खरेदी करुन, शाळेतल्या निरपराध मुलांना मारतोच आहे ना? पण अमेरिकन लोक पूर्वांपार बंदुक वापरत आली आहेत. त्यांची ही महान संस्कृती ते बदलणार कशी? आजकालची मुलंच अशी बेबंद होत चाललीत त्याला ते तरी काय करणार? <br />
त्या दिवशी ऑफिसमधे गेल्यागेल्या ती त्या सहकार्याकडे गेली. आणि त्याला रेडिओवरचा किस्सा सांगून, काल तो जे काही बोलला त्याच्यासाठी 'I can sue you. right?' अशी शांत आवाजात विचारणा केली. त्याचा चेहरा अगदी बघण्यासारखा झाला होता. एखादी बाजी मारल्यासारखी ती त्याच्या क्युबिकल मधून बाहेर पडली. खरी अमेरिकन झाल्याचा आनंद तिच्या चेहर्यावर पसरला होता!<br />
आणि एकदाची ती वेळ आली होती.<br />
अमेरिकेचं नागरिकत्व घ्यायला जेव्हा ती 'ओथ सेरिमनी' ला चालली होती, तेव्हा तिचा आनंद ओसंडून वहात होता. आता थोड्याच वेळात ती कायद्याने अमेरिकन होणार होती. तिथे आलेल्या शेकडो लोकांच्या चेहर्यावर आशेचे भाव बघून तिलाही समाधान वाटत होते. तिने शपथ घेतली, ' I hearby declare, on oath, that I absolutely and entirely renounce and adjure...' त्या वाक्यांचा अर्थ जाणवून तिच्या पोटात गोळा आला. अमेरिकेचं नागरिकत्व घ्यायला, भारताचं नागरिकत्व सोडायची काय गरज आहे? नंतर अमेरिकेचे राष्ट्रगीत सुरू झालं होतं. तिचे ओठ हलत होते, पण त्यात 'जन गन मन..' म्हणतानाची भावना नव्हती. दोन्ही डोळ्यातून धारा लागल्या होत्या. शाळेत 'भारत माझा देश आहे' म्हणताना तिला कुठे माहित होतं की एकदिवस ती त्या देशाला सोडणार आहे! कुणी जन्म दिलेल्या आईला सोडू शकतं? आणि 'वन्दे मातरम' चे नारे देऊन लाखो लोकांच्या प्राणाहुतीने स्वतंत्र झालेल्या तिच्या देशाला तिने असेच सोडून दिले होते!<br />
समारंभानंतर बाकीचे लोक आनंदाने बेहोश होउन एकमेकांचे फोटो काढत होते. तिचं शरीर हुंदक्यांनी गदगदत होते आणि अश्रूंनी चिंब झालेला आपला चेहरा, तिनं नवर्याच्या कुशीत लपवला होता.<br />
<br />
|| समाप्त ||रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-5696246240042126062009-09-15T22:15:00.000-04:002009-09-15T22:15:06.825-04:00भुतांच्या गोष्टी आयुष्यात बरे, वाईट, कडु-गोड, आंबट-तुरट असे नाना प्रकारचे अनुभव प्रत्येकाच्याच वाट्याला येतात. त्याबरोबरच काही कडु-गोड, आंबट-तुरट लोकही भेटतात. काही लोकं आपल्या लक्षात राहतात तर काही प्रसंग! अशीच एक व्यक्ती माझ्या स्मरणात राहिलेली.<br />
त्यावर्षी कराडच्या गव्हर्नमेंट कॉलेज मधून फ़ायनलची परीक्षा देऊन सुट्टीत मी घरी आलो होतो. उन्हाळा आपला दर वर्षीच्या उन्हाळ्यासारखाच जात होता. माझ्या चुलत मामांचा सुधीर आमच्याकडे राहायला आला होता. त्यामुळं मलाही एक बिनपगारी नोकर मिळाला होता आणि तोही इंजिनियर दादाच्या कृपाछत्राखाली बर्याच नवीन आणि अजब गोष्टी शिकत होता. सकाळी खिडकीतून उन्हं माझ्या गादीवर येईपर्यंत मी उठत नव्हते. आईही आपली पोराला तिथं बराच अभ्यास असतोय हो म्हणून मला वाटेल तितका वेळ झोपून देत होती, त्यानंतर भरपूर जेवण आणि नंतर चौकात किशाच्या पानपट्टीवर वेळ घालवायचा. दिवस कसे मजेत चालले होते. मध्ये अधे परीक्षेच्या रिझल्टची आठवण व्हायची आणि छाती धडधडायला लागायची. पण याव्यतिरिक्त ग़ावातली कोणती मुलगी कोणत्या कॉलेजला जाते, कुणाचं कुणाबरोबर लफ़डं आहे याचं चर्वण करण्यात वेळ कसा जात होता तेही समजत नव्हतं. आणि माझ्यासाठी अजुन एक गोड कारण होते. गावातल्या कुलकर्णी मास्तरांची गोरीपान मुग्धा, मागच्या आठवड्यात रस्त्यावर दोनदा थांबून माझ्याशी बोलली होती, त्या एका वेगळ्याच धुंदीत मी होतो.<br />
त्यादिवशीही तिची वाट पहात मी टपरीवर पडून होतो. गप्पांत वेळ कसा गेला कळलाच नाही. आणि जेव्हा मी घड्याळात पाहिलं तेव्हा ४ वाजत आले होते. आयला! आज मला सुधर्याला सोडायला माळेवाडीला जायचं होतं, आणि लगेच परतायचे होते. उद्या माझ्या मित्राच्या बहिणीचं वर्हाड गावातनं सकाळी सात वाजता निघणार होतं, त्यामुळं तिथं मुक्कामही करता येणार नव्हता.<br />
भानावर आल्यावर, टाचणीने पृष्ठभागावर टोचल्यासारखा, मी घरी पळत सुटलो.<br />
"चल चल सुधर्या, झालं का तुझं?"<br />
पटापट पिशवीत त्याचे कपडे कोंबून मी त्याला ढकलतच घराबाहेर काढला.<br />
"बाबा, गाडीची चावी कुठाय?" उंबर्यातनं मी बाबांना हाक दिली. <br />
'अरे मोटरसायकल नेऊ नकोस, मध्येच बंद पडते ती आजकाल' आतून बाबांचा आवाज आला. छ्छ्या गाडी असताना एस. टी. ने प्रवास करायचा म्हणजे! काहीतरीच काय!<br />
'एस. टी. नं घेऊन जा त्याला' बाहेर येत आई म्हणाली. तेवढ्यात समोरच्या टेबलावर मला चावी दिसली, ती घेऊन आईनं अजून अडविण्याआधीच मी गाडीला कीक मारली.<br />
माळेवाडी आमच्या गावापासून दीड तासावर होतं. गेल्यावर मामींनी चुळ भरायला पाणी दिलं, चहा ठेवला. चहा पिऊन निघावं असा माझा बेत होता. तेवढ्यात मामा आले. आमचे मामा म्हणजे अजब वल्ली आहेत. मिलिटरीतून रिटायर झाल्यावर, गावी शेती करायला येऊन राहिले. घरात आल्या आल्या मला बघून त्यांचा चेहरा खुलला. त्यांना माझं खूप कौतुक! दहावी-बारावीला एवढे मार्क्स पाडुन इंजिनियरींगला अडमिशन मिळवल्याबद्दल! त्यामुळं आमच्या नावाचा सुधर्यासमोर सारखा शंख असे. माझ्या शेजारी बसलेल्या सुधर्याच्या पाठीवर मोठ्यानं थाप टाकून त्यांनी विचारलं,<br />
"काय शिकलास का मग अरूणकडून?" मी फ़क्ककन हसलो. तो माझ्याकडुन काय काय शिकला, हे जर त्यानं सांगितलं, तर कदाचित मला इथं यायची कायमची बंदी होईल. सुधीरन हसून वेळ घालवली. पोरगं हुशार आहे!<br />
"बघु पुढच्यावर्षी दहावीत काय दिवे लावतोय." त्याला टोला पडलाच.<br />
थोडा वेळ इकडच्या तिकडच्या गप्पा झाल्यावर मी मामांना म्हणालो.<br />
"मामा, मला आता निघायला पाहिजे. उद्या सकाळी लवकर निघायचंय"<br />
"छे! छे! आता कुठ जातोयस? इथंच रहा आज. कोंबडी-बिबंडी कापूया... काय म्हणतोस मग?" मिस्किलपणे हसत उभं राहत ते म्हणाले.<br />
"नाही मामा मला खरचं जायला पाहिजे" मी उठलो. <br />
"उद्या सकाळी सात वाजता मला एका लग्नाला निघायचंय. माझ्या मित्राच्या बहिणीचं वर्हाड गावातनं निघणार आहे." यावर मामांनी दहा मिनिटे भाषण दिले. पाहुण्यारावळ्यांकडे कसे आले गेले पाहिजे, त्यामुळे आपुलकी कशी वाढते वगैरे वगैरे. तरी माझा जायचा ठाम निर्धार बघुन वैतागुन ते म्हणाले,<br />
"ठिक आहे जायच असेल तर जा. पण थोडा उशीरा गेलास तर काही बिघडणार नाही. जेवल्याशिवाय काही जाऊ नकोस." असे म्हणून ते बाहेर निघून गेले.<br />
सुधर्याला मी खूण केली 'कुठं?' म्हणून, तर त्याने एका हातावर सुर्यासारखा दुसरा हात घासून सांकेतिक भाषेत उत्तर दिलं. त्याच अर्थ कळायला मला जास्त वेळ काही लागला नाही. पाचच मिनिटात मामा तंगडीला धरून कोंबडी घेऊन घरात आले. कोंबडीसारखी मान टाकून, मी ही मग विरोध करायचा बंद केला. मामांनी कोंबडी साफ करून आत मामींकडे दिली आणि मानेनं खूण करून मला आत बोलवलं. मी ही देवाला चढवायला निघालेल्या बोकडासारखा त्यांच्या पाठी गेलो. आत कपाटातनं व्हिस्कीची बाटली काढून डोळे मिचकावून त्यांनी मला विचारलं, <br />
"पितोस का?"<br />
चार लोकांसमोर माझी पॅंट खाली ओढल्यासारखा मी बावरलो.<br />
"छे! छे! " मी मुंडी हलवली, माझी परीक्षा घेतायत की काय?<br />
"खोटं बोलू नकोस." बाटलीचं टोपण उघडत मिस्किलपणे हसत ते म्हणाले.<br />
" खरंच नाही मामा. मी खरंच व्हिस्की कधी नाही पिली." मी काकुळतीला आलो.आणि ते खरंही होतं. व्हिस्की कुणाच्या बापाला परवडणार आहे? कॉलेजमध्ये २-३ दा बीयर घेतली असेल तेवढीच.<br />
"मग काय पिलीस?" आयला ! माझं मन वाचता येतं की काय त्यांना?<br />
"बीयर?"<br />
"हो पण एकदाच." मी ठोकून दिलं.<br />
तेवढ्यात सुधीर आत डोकावला, त्याला पहाताच "हितं काय काम आहे तुझं" म्हणत ते त्याच्यावर खेकसले. त्याच्या पाठी मी ही सटकलो.<br />
जेवण तयार व्हायला आठ वाजलेच. तोपर्यंत मामा चांगलेच तालात आले होते.<br />
"मग कसा आलास येताना?" त्यांनी विचारलं.<br />
"बारामती मार्गे" मी म्हणालो.<br />
"आता अंधारात मला जाव लागेल" थोड्यावेळानं मी तक्रार केली.<br />
"मग कशाला जातोस. रहा इथं"<br />
पून्हा चर्चा पूर्वपदावर गेल्यानं मी काही बोललो नाही.<br />
"अंधारात गाडी चालवणं खूप खतरनाक असतं हं! लोकांना खूप वाईट अनुभव आलेत या भागात." त्यांनी सुरूवात केली. <br />
"कसले अनुभव?" अनवधानाने मी विचारलं.<br />
"थांब तुला मी एक किस्सा सांगतो." स्वत:च्या मांडीवर जोरानं थाप मारत ते म्हणाले. <br />
"मी आणि तो आपला बाळू गवंडी, अरे आपल्या आज्याचा बाप? " माझ्या मांडीला स्पर्श करत ते म्हणाले.<br />
"मला नाही माहीत" मी खांदे उडवले. आता ह्यांचा अज्या मला कसा माहित असेल?<br />
"अरे त्यानंच तर हे घर बांधलंय. गावात पहिली स्लॅबची इमारत आहे आपली!" छाती ठोकून ते म्हणाले.<br />
"तुला माहीत असेल की?" सुधीरकडे वळून ते म्हणाले. "अरे तो नाही का, स्टॅंडवर दारू पिऊन पडलेला असतो दररोज?"<br />
"हो माहिताय मला तो. कसलं पेदाड आहे ते! त्याला दोनदा अज्यान गटारातनं काढला." चिरंजिवांनी री ओढली.<br />
"हा-हा" बोटानं दोनदा नाही ची खुण करत पुढे झुकत ते म्हणाले.<br />
"त्याच्या पिण्यावर जाऊ नकोस आता, माणूस लय चांगला होता" गवयाच्या गाण्यावर दाद देताना हवेत हात फिरवावा, तसा हात फिरवून ते आता माझ्याकडे वळले.<br />
"नाही.. मी खोटं नाही सांगत, अगदी खरं आहे. कुणालाही विचार हवं तर" आता मला काय करायचय त्या बाळू गवंड्याशी? तो पूर्वजन्मी प्रत्यक्ष देवाचा अवतार असला तरी मला काय देणं घेणं!<br />
"अगदी देवासारखा होता" मामांनी सुरू केलं. आयला परत मनातलं ओळखलं!<br />
"पण त्याच्या बापानं मरताना सगळा जमिनजुमला धाकट्याच्या नावानं केला, तेव्हापासून असंच फिरत असतंय"<br />
"पक्क वाया गेलयं" मामांच्या तोंडात आता गावची भाषा यायला लागली.<br />
त्यांची गाडी पूर्ववत रुळावर आणावी म्हणून मी विचारलं. "मग तुमच्या किस्स्याचं पुढं काय झालं?"<br />
"आरे हो ! तुला किस्सा सांगत होतो ना?"<br />
"तर मी आणि बाळू गवंडी. बर का? असंच एकदा बारामतीला पिक्चर बघायला गेलो, सायकलवरनं गेलो होतो आपलं! " मी हुंकार भरला "पिक्चर संपला बारा-साडे बाराच्या दरम्यान बर का? आणि आम्ही आपले निघालोय माळेवाडीला परत"<br />
"तो रस्त्यात पुल लागतो बघ?" त्यांनी पून्हा मला विचारलं.<br />
मी पुन्हा हुंकारलो, मुंडी हलवली.<br />
"किती पाणी होतं रे त्या ओढ्यात आत्ता येताना?" गाडी परत रुळावरुन घसरली होती.<br />
"होतं थोडफार. जास्त काही नव्हतं" अगम्य भाषेत मी उत्तर दिलं.<br />
"बरोब्बर!" पण त्यांना उत्तर कळलेलं दिसत होते.<br />
"तर त्यादिवशीही तेवढच पाणी असेल नसेल, आम्ही जाताना पाणी पुलाखाली होतं बरं का?"<br />
"बरं" मी म्हणालो.<br />
"आणि येताना आम्ही पुल ओलांडतोय." इथं ते थांबले. प्रसंगाचे वर्णन कमी पडलं त्यांच्या लक्षात आलं. माझ्या मांडीवर बोटं टेकवून ते म्हणाले.<br />
"किर्र अंधार होता, रस्त्यावर कुणी सुद्धा नव्हतं, आम्ही आपलं निवांत चाललोय. आता दोघजण होतो म्हणून कसली भीती. बरोबर?<br />
"बरोबर" मी म्हणालो.<br />
"तर रात्रीच्या साडेबारा वाजता पुलावर आलो आम्ही. पुल ओलांडतोय तर अचानक हे ऽ ऽ धबधब्यासारखं पाणी आलं वरुन! बाळू लागला ओरडायला.."<br />
"तो सायकल चालवत होता, मी पाठीमागे बसलोवतो, बरं का?" मध्येच माझ्याकडे पहात त्यांनी खुलासा केला.<br />
"हं हं" मी समजल्यासारखी मुंडी हलवली, पुढे सांगा काय झाले? माझी उत्सुकता वाढली होती.<br />
"तर हा हा म्हणता ओढा पाण्यानं भरुन गेला, पाणी पुलावरुन वाहायला लागलं! इकडं बाळ्या बोंबलतच होता. आणि आता ऐक काय झालं हां.."<br />
त्यांनी मला बजावलं. तबलजी समेवर येताच तबल्यावर जशी थाप ठोकतो, त्या स्टाईलमधे ते म्हणाले.<br />
"जसा आम्ही पुल ओलांडला, तसं पाणी झपदिशी खाली गेलं!"इथे ते माझी प्रतिक्रिया आजमावण्यासाठी क्षणभर थांबले.<br />
"आणि हे अगदी खराय बरं का! प्रत्यक्ष्य डोळ्यांनी पाहिलेलं!"<br />
"बापरे!" मी उद्गारलो."आता या पुलावरुन जाताना मला भीती वाटेल!" मी आपलं असंच म्हणालो.<br />
"अरे हे काहीच नाही. मला अजुन भीतीदायक अनुभव आलेत." मला गारद केल्याच्या आनंदात ते म्हणाले.<br />
"तुला अजुन एक किस्सा सांगतो" माझ्या खांद्याला दाबत ते म्हणाले.<br />
"घे अजुन घे ना" त्यांनी पातेल्याकडे हात केला. मामींनी चपळाईनं पुढं होऊन पळीभर रस्सा माझ्या वाटीत ओतला.<br />
"तर त्याचं असं झालेलं..." मामांनी सुरुवात केली.<br />
"मी आणि आपल्या जनुमामाचा सदा आम्ही दोघं बारामतीवरुन येत होतो"<br />
"तुला जनुमामाचा सदा महिती असेलच ना?"<br />
"नाही" त्यांच्या गावातल्या प्रत्येक व्यक्तीला मी ओळखतो असा बहुतेक मामांचा समज झालेला दिसत होता.<br />
"अरे आपली गजाताई आहे ना. तिचा नवरा, आणि जनुमामा साडू साडूच ना!"<br />
आता कोण गजाताई? ते दोघे साडू साडूचं का, पण सख्खे भाऊ जरी असते; नव्हे जुळे भाऊ जरी असते तरी मला काही घेणं देणं नव्हतं.<br />
"ओ ' तो ' सदा होय!" मी मोठ्यानं 'आ' वासत म्हणालो. <br />
"हां आत्ता तुझ्या लक्षात आलं" मामांनी खुशीनं माझ्या पाठीवर बोटे उठवली.<br />
"तर मी आणि सदा, आणि या गोष्टी अगदी डोळ्यादेखत घडलेल्या बरं का! अगदी खर्या!" त्यांनी ते थापा मारत नाहीत याचा परत एकदा खुलासा केला. मी कोंबडीवर ताव मारत मुंडी हलवली.<br />
"आम्ही दोघं आपापल्या सायकलीवर बसून आपलं चाललोवतो गप्पा मारत. आणि थोडं पुढं गेल्यावर, म्हणजे आपली मनुष्यवस्ती संपल्यावर बरं का! रस्त्यावर एक महिला उभी असलेली दिसली. आता दिवसाची वेळ असती तर आम्ही कशाला बघतोय? बरोबर?"<br />
"बरोबर" मी दुजोरा दिला.<br />
"पण रात्रीची वेळ. आणि मनुष्यवस्तीपासून इतक्या लांब ही बाई काय करतेय आम्हाला कळेना!"<br />
“आता-“ माझ्या मांडीला परत एकदा बोटांनी टोचत ते म्हणाले.<br />
"मी बराच गोष्टी ऐकल्या होत्या. त्या भागात पिशाच्च बघितलेली कितीतरी माणसं माझ्या माहितीतली होती. म्हणून मी आपलं सदाला म्हणालं -सदा तिच्याकडं बघू सुद्धा नकोस बरं का. सरळ पुढं जा.- आपलं त्याला सावध करायला."<br />
"आणि ती बाईपण अश्शी गोरीपान.. एकदम देखणी! तिचे केस हे ऽ ऽ जमिनिवर लोळत होते."<br />
त्यांनी ताटापुढल्या जमिनिवर हात केला. आम्ही सगळ्यांनी त्या दिशेनं बघितलं, चुकून तिचे केस दिसताहेत का म्हणून!<br />
"ती वेडी पारी गावात फिरत असते, तिच्याएवढे?" मोठाल्या डोळ्यांनी सुधीरनं विचारलं.<br />
"छ्या!" हवेत जोरानं हात फिरवत मामा म्हणाले.<br />
"पारीचे केस काहीच नाहीत. हिचे लय लांब होते." <br />
मामांची गोष्ट तिच्या केसांच्या गुंतवळ्यातनं काही बाहेर निघायला तयार नव्हती.<br />
"आणि हिरवी साडी नेसलेली, कपाळावर भलं मोठं कुंकु!"<br />
आता हे तिच्याकडे बघत किती वेळ उभं राहिलेले निरीक्षण करत?<br />
"आता एकली बाई बघुन सदा थांबला. मग मी ही आपला थांबलो"<br />
अर्थातच! मी मनात म्हटलं, बाई, मग ती भूत जरी असली तरी तिला हे सोडणार नाहीत.<br />
"आम्ही थांबल्यावर ती म्हणाली - माझी शेवटची एसटी चुकलीय, म्हणून मी चालत निघालीय. मला माळेगावला सोडाल का म्हणून. बरोबर? आता मी काही बोललो नाही. मनात भीती होती ना? पण सदा हो म्हणाला"<br />
"मग ती सदाच्या सायकलवर मागं बसली. मी आपला त्या दोघांच्या मागं मागं येत होतो. कासराभर अंतर गेलो असू नसु आम्ही आणि माझं सहज लक्ष गेलं, तर मला काय दिसावं?" मामांनी विचारलं.<br />
"काय?" मी आणि सुधीर एकदमच म्हणालो.<br />
"तिचे पाय हेऽ ऽ लांब झालेवते आणि जमिनीवर फरफटत होते." ते सांगताना त्यांनी डोळे हेऽ ऽ मोठे केले. आमचेही डोळे विस्फारले गेले.<br />
"मला असा दरदरून घाम सुटला. मी आपला सायकल जोरान मारायला लागलो. आणि ओरडून सदाला म्हणालो - सदाऽ ऽ तुझ्यापाठी काय बसलयं बघ? सदाही घाबरला पण त्याला सायकल थांबवायलाच येईना. मी आपला तिथंन पोबारा केला."<br />
धन्य आमचे मामा! मी मनात म्हटलं. स्वर्गातनं शिवाजी तळमळले असतील एका मराठ्याची ही दशा बघून!<br />
"बरं मग काय झालं पुढे या सदाचं?" तो मेला तर नसेल ना या चिंतेन मी विचारलं.<br />
"तो काय असाच सायकल फिरवत बसलेला रात्रभर. ओढ्यातनं, दगडातनं, डोंगरावरनं फिरतोय, फिरतोय, फिरतोय.." आता माझ्यासमोर सगळं फिरायला लागलं.<br />
"आणि दिवस उजाडल्यावर माळावर बेशूद्ध होऊन पडला. तेव्हापासून जरा वेड्यासारखंच करत असतंय" त्यांनी त्याच्या सद्यस्थितीची कल्पना दिली.<br />
आत्तापर्यंत आमची जेवणं उरकून पान खाऊन झालं होतं. आता यांची अजुन एखादी गोष्ट चालू व्हायच्या आधी निघावं, म्हणून मी उठलो.<br />
"आत्ता कुठं जातोय एवढ्या उशीरा? राहा इथं." पून्हा आग्रह झाला.<br />
"नाही मामा, मला जायलाच पाहिजे. उद्या पहाटे निघायचंय"<br />
"थांब मी तुला अजुन एक गोष्ट सांगतो" मामांची गाडी आज काही थांबायला तयार नव्हती.<br />
"नको मामा खूप उशीर होईल." मी काकुळतीला येऊन म्हणालो.<br />
"थांब रे. ही छोटीच आहे." त्यांनी माझ्या खांद्याला धरुन खाली बसवलं.<br />
"त्याचं असं झालं बघ..." मामांनी सुरुवात केली.<br />
"बारामतीला जाताना रस्त्यावर बघ ते बोलाईमातेचं देऊळ आहे, त्या देवळात मी आणि आमची म्हातारी पोर्णिमेला चालत गेलो होतो. म्हातारी म्हणजे तुझी आजी बरं का?" <br />
"हो महिताय" मी घाई केली.<br />
जगातल्या बहुतेक सगळ्या भुतांनी माळेवाडी ते बारामती एवढ्याच रस्त्यावर मुक्काम ठेकलेला दिसत होता. आणि त्यातली निम्मी तरी भुतं आमच्या मामांना भेटलेली दिसत होती. आता एवढ्या रात्री मी एकटा, त्याच रस्त्यावर जाणार आहे म्हणून तरी मामांनी या गोष्टी बंद कराव्यात? पण मग ते आमचे मामा कसले!<br />
"तर येताना रात्र झाली होती, एका मैलाच्या धोंड्यावर आम्हाला एक स्त्री बसलेली दिसली. आम्ही लांबुन बघितली तिला, वाटलं असतील तिच्याबरोबरचे आसपास! आम्ही तिच्याजवळ गेल्यावर तिनं आमच्या म्हातारीला मिश्री मागितली बरं का? म्हातारीनं माझ्या पाठीला काही बोलू नको म्हणून चिमटा काढला. असा जोराचा चिमटा काढला! त्यावेळी मी लहान होतो. माझा काही भूत-पिशाच्यावर विश्वास नव्हता. त्यामुळं आमची आई असं काय करतेय मला कळेना.<br />
आम्ही मग तसंच पुढं चालत गेलो. तिच्याकडं लक्ष न देता, शंभर एक फुटावर गेलो असू. बरं का? तेवढ्यात ती बाई अचानक आमच्यासमोर आली, आणि किंकाळ्या फोडून अद्रुश्य झाली." <br />
"प्रत्यक्ष माझ्या डोळ्यासमोर बरं का? अगदी डोळ्यादेखत घडलेल्या गोष्टी आहेत या!" छातीवर हात ठेवून मामांनी शपथ घेतली. बहुतेक तसं हजारदा म्हणून ते आपल्याच मनाला त्याची ग्वाही देत असावेत!<br />
"मामा, एवढ्या भुताच्या गोष्टी सांगून तुम्ही मला चांगलीच भिती घातलीय." उठत मी म्हणालो.<br />
"म्हणून तर म्हणतोय, ठोक मुक्काम इथचं"<br />
"पुढच्या वेळी नक्कीच" म्हणत मी बुटाचे बंध बांधायला सुरूवात केली. जाताना दोघांच्या पाया पडलो आणि गाडी सुरू केली.<br />
"ठिक जा बरं का अरुण" म्हणत मामींनी मला टाटा केला.<br />
गाडी सुरू करुन फुट दोन फुट मी जातोय, तेवढ्यात मागून मामा ओरडले.<br />
"त्या टेकडीवरल्या शंकराच्या देवळापासून जरा जपून जा बरं का! रात्री भुतं नाचतात तिथं!"<br />
"मी आवंढा गिळला."<br />
<br />
छे! कसली भुतं आणि कसचं काय! मामा आपले असेच काहीतरी रचून सांगत होते. रस्त्यावर आल्यावर मी मनाला बजावले. आता मी माळेवाडी ओलांडले होते.पावणेदहाचा सुमार असावा. कराडमधे पावणेदहा म्हणजे काहीच नव्हते. रात्री बारा वाजता पिक्चर बघून आम्ही चालत होस्टेल वर यायचो, पण कधी भिती नाही वाटली.पण इथली गोष्ट वेगळीच होती. नऊ वाजता शेवटची गाडी माळेवाडीला येत असे. नंतर रस्त्यावर स्मशानशांतता पसरत असे.<br />
किर्र अंधारात खडबडत्या डांबरी रस्त्यावर माझी गाडी चालली होती. रातकिड्यांची किरकिर ऐकू येत होती. दूरवर कुठेतरी कुत्रं केकाटत होते. रात्रीच्या गुढ वातावरणात आणखीन कसले चित्रविचित्र आवाज ऐकू येत होते. माझी सगळी इंद्रिये कशी तीक्ष्ण झाली होती. कसलाही आवाज, कसलंही दृश्य आता माझ्या तावडीतनं निसटणं शक्य नव्हतं. रस्त्याच्या दोन्ही बाजुला काळी धुसर झाडं भुतासारखी उभी होती. मी मनात देवाचा धावा करत धीटपणे गाडी मारत होतो. स्पीडोमीटर नव्वदच्या वर चाललेला दिसत होता. पण मला कधी एकदा बारामतीत पोहचतोय असं झालं होतं.<br />
आणि अचानक माझ्या पाठीवर कुणीतरी स्पर्श केला. पाठीतनं सणकन भीतीची एक लहर चमकून गेली. पाठीमागं बघायचंही धाडस मला होईना. आठवतील तेवढ्या सगळ्या देवांची नावं घेत मी गाडी तशीच सुसाट पळवली. थोड्या वेळानं गाडी माळरानाला लागल्यावर, मी हळूच अंग हलवून, मागं कुणी बसलं नाहीना याची खात्री करून घेतली. पाठीला झालेला तो खडबडीत स्पर्श अजून मला जाणवत होता.<br />
मी रस्त्यावर पुढ-मागे पाहिलं, दुरपर्यंत जिवंतपणाचं कसलचं चिन्ह दिसत नव्हतं. पुढ भकास माळरान पसरलं होतं. वर धुसर आकाशात एकही चांदणी दिसत नव्हती. आज अमावस्या तर नाही? मनात पून्हा भीती डोकावली. आयला! या मामांनाही काही उद्योग नाही. आजच भुतांच्या गोष्टी सांगायच्या सुचलं त्यांना! मी मामांना मनातचं शिव्या देत होतो. आता बारामती जवळच आलेली, बस्स ती टेकडी ओलांडली की झालं! माझ्या मनात जरा बळ आल. पण ही शंकराची टेकडी तर नाही? या विचारानं पून्हा माझ अंग शिरशिरलं. देवाचा एखादा श्लोक आठवायचा प्रयत्न केला, तर काहीच आठवेना. बाबा शिकवताना लक्ष दिलं असतं तर बरं झालं असतं, असं आता वाटायला लागलं. पण रामनामाचा जप मी चालूच ठेवला. पण त्यादिवशी आमचे ग्रह काही बरोबर दिसतं नव्हते, की मी रामाचा जप करतोय म्हणून शंकराला राग आला कुणास ठाऊक! टेकडीच्या जवळ आल्यावर आमची गाडी फट्-फट् असा आवाज करायला लागली. आयला! ही मला धोका देतीय की काय! भीतीनं त्या थंडीत मला घाम सुटला. बेंबीच्या देठापासून 'राम राम राम' म्हणून मी ओरडायला सुरूवात केली. 'बस्स् आजचा प्रसंग जाऊ दे, मग मी तुझ्यासाठी काहीही करेन. दररोज प्रार्थना करेन...' मी देवाच्या नावानं टाहो फोडला.<br />
पण मामांच्या कोंबडीनं जसे गचके खात प्राण सोडले तशी आमची ही गाडी गचके खात थांबली. आणि बरोबर टेकडीच्या पायथ्याला! आयला बाबाचं ऐकलं असतं तर ही वेळ आली नसती! मी गाडीवरून खाली उतरून टायर चेक केले. दोन्ही टायर टमटमीत भरलेले होते. आजुबाजुला नजर टाकली. सामसुम. आख्ख्या पृथ्वीवर मी एकटाच जिवंत प्राणी असावा असं वाटण्याइतपत शांतता. वारा मात्र जोरात वहात होता. त्याचा सु-सु आवाज रात्रीच्या शांततेत अजूनच मोठ्यानं ऐकू येत होता. मी टेकडीवर पाहिलं. काळोखात टेकडीचा आकार, आणि त्याला वर आलेलं टेंगुळ तेवढं दिसलं. अंधारच एवढा होता की मला शंकरानं तिसरा डोळा दिला असता तरी काही दिसलं नसतं. पण टेंगुळच मंदिर असावं याची मला खात्री होती. आज तिथं भुतांनी नाच करु नये म्हणजे मिळवली.<br />
काय करावं कळत नव्हतं. कार्बोरेटर तर ओव्हरफ्लो झाला नाही? कार्बोरेटर उघडायला स्क्रुड्रायव्हर, पाना शोधायला लागलो. अंधारात काहीच दिसत नव्हतं आणि बाबांनी ती कुठं ठेवली माहीतही नव्हतं. तशीच गाडी चाचपायला लागलो. शेवटी पान्याची पिशवी डिकीत सापडली. मनातनं आता शंकराचा धावा सुरू केला. उगाच त्याला नाराज नको करायला! नाहीतर तो तांडवनृत्य करायला लागायचा! तशा अंधारात कार्बोरेटर खोलायचा म्हणजे जिकीरीचं काम होतं. मी बसून हातानं गाडी चाचपत होतो, तेवढ्यात माझं लक्ष रस्त्यावर गेलं. दुरवरून एक पांढर टिंब माझ्या दिशेनं येत होत. थोडं जवळ आल्यावर लक्षात आलं तीही मोटरसायकल होती. मी हुश्श्य केलं, आता तिच्याच उजेडात गाडी दुरूस्त करावी म्हणूनं मी उभा राहिलो. त्या दिवशी नशीबाने मी ही पांढराच टी शर्ट घातला होता. आता ती मोटारसायकल मला अगदी स्पष्ट दिसायला लागली. आणि अचानक ती थांबली. आयला! याचीही गाडी बंद पडली की काय? मी हात हलवला. अंधारात याला मी दिसतोय तरी का? एक मिनीटभर ती तिथचं थांबली. आता माझा पेशन्स संपायला लागला. हात हलवत त्याच्यादिशेनं मी पळत सुटलो. त्या माणसाला काय वाटलं कुणास ठाऊक, गाडी वळवून एखादं भुत मागं लागल्यासारखा त्यानं पोबारा केला. आयला! मला भुत समजला की काय? मी अगदी रडायच्या बेताला आलो...<br />
हताशपणे मी माझ्या गाडीकडं यायला लागलो. हळूच टेकडीवर नजर टाकली आणि मला काय दिसावं? टेकडीवर आता एक मशाल जळत होती! मला दरदरून घाम सुटला. बहुतेक बारा वाजलेले दिसत होते. पळत माझ्या गाडीकडे येत, थरथरल्या हातानं मी कार्बोरेटर शोधायला लागलो. त्यानंतर मला तो कसा सापडला, त्यातले एक्स्ट्रा पेट्रोल मी कसं टाकून दिलं, हे मला काही कळल नाही. एक नजर वरच्या मशालीवर ठेऊन, घामानं थबथबलेल्या अवस्थेत मी जे काय करायचंय ते केलं. आणि गाडीला कीक मारली. आणि 'फट्-फट्' असा आवाज करत गाडी एकदाची चालु झाली. मनातनं शंकराचे लाख आभार मानून मी ती पळवली. एकदाही मागं वळून पाहिलं नाही.<br />
त्या रात्री, बारामतीतल्या एका मित्राकडेच मी मुक्काम ठोकला. गेलं ते लग्न चुलीत....<br />
या गोष्टीला आता वीस-बावीस वर्षे होऊन गेली. त्यानंतर त्या रस्त्यानं मी किती वेळा आलो गेलो. जिथं माझ्या पाठीला स्पर्श झाला, तिथं कितीतरी झाडाच्या पारंब्या रस्त्यावर आल्या होत्या. आणि ती घटना घडल्यानंतर, दोन-तीन आठवड्यांनी सावकाराच्या घरातले चोरीचे दागिने त्या मंदिरात सापडले होते. आता या सगळ्याची जरी लिंक जुळत असली, तरी मी ती जुळवायचा कधीच प्रयत्न केला नाही. कारण तो अनुभव इतका जिवंत होता, की माझ्या सद्सद्विवेकबुद्धीनं सगळ्या तर्कांना गाडून टाकलं. माझ्यासाठी, माझी ती खास "भुताची गोष्टच" होती.<br />
<br />
<br />
--------------------- समाप्त ---------------------------------रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-14416778828426528402009-09-15T21:58:00.000-04:002009-09-16T10:15:25.620-04:00अर्धविराम जिन्यावरुन पळत वर येत, तिनं दरवाजा उघडला. आई, समोर फ़रशीवर भाजी निवडत बसल्या होत्या. चप्पल कशीतरी कोपर्यात सरकावून ती बाथरुमकडे पळाली. तोंड दाबून धरलेली ओकारीची उबळ भडकन बाहेर पडली. पोट धरुन तिनं उलटी थांबवण्याचा प्रयत्न केला; पण ओयक ओयक करत ती उलटी करतच राहिली. एकदा सगळ पोट रिकामं झाल्यावर तिला बरं वाटलं. सिंकमध्ये तोडं धुवुन, तिनं आरशात पाहिलं. तिचे दोन्ही डोळे पाण्यानं डबडबले होते. काही क्षण ती तशीच उभी राहिली. स्वत:कडे पहात: दरवाजाला टेकून. आत येताना दरवाजा बंद करायचाही ती विसरली होती. आई, मामांनी ऐकलं असेल का? तोंडावर भरपूर पाणी मारुन नंतर टॉवेलनं पुसत ती बाहेर आली.<br />
“पित्त झालंय का गं?” सासुबाईनी विचारलं.<br />
“हं बहुतेक” म्हणत ती स्वयंपाक घरात गेली. गॅसवर चहा ठेवला. हे तिंच नेहमीचच रुटीन होतं.<br />
चहा पिल्यानंतर सासू-सासरे बाहेर पडत. बिल्डिंगच्या समोर गजाननाचं मदिंर होतं; तिथं सासूबाई त्यांच्या समवयस्क बायकांमध्ये जाऊन बसत. सासरे नेमानं पोवई नाक्यापर्यंत चालत जात. त्यांच्या रिटार्यड मित्रांचा ग्रुप बरेचदा 'साई हार्डवेअर' च्या कट्ट्यावर बसलेला असे. तिथं त्यांचा तास-दीड तास सहज निघून जाई. आत्ताही ते टी. व्ही. वरच्या बातम्या बघत चहाचीच वाट बघत होते.<br />
चहामध्ये साखर टाकताना तिचा हात कापत होता. ग़ेल्या २-४ दिवसांपासूनच तिला त्याची चाहूल लागली होती. त्याचं ओझं मनावर घेऊन ती तेव्हापासून वावरत होती. पण आता तिची खात्री झाली होती. आणि त्या ओझ्यानं दडपून जाण्याऐवजी तिला एकदम मोकळं मोकळं वाटत होतं. जसं काही पहिल्यांदा जेव्हा ती पोहायला शिकली, तेव्हा विहिरीतील काळभिन्न पाणी बघून, तिच्या पोटात गोळा आला होता; पण पाण्यात पडल्यावर, तिला माहित होतं की आता हातपाय मारल्याशिवाय गत्यंतर नाही. संकटाची चाहुल लागल्यावर, ते येईपर्यंतच मनाची चलबिचल होते. एकदा का ते आलं की त्याचा सामना करण्यावाचून गत्यंतर नसतं: तिलाही ते कळुन चुकलं होतं. <br />
आणि कदाचित याचीच ती वाट पहात होती इतकी वर्षे! <br />
चहा पिऊन झाल्यावर ते दोघंही बाहेर गेले. दरवाजा बंद करुन ती बेडरुममध्ये गेली. काहीच सुचत नव्हतं तिला. विमनस्क अवस्थेत ती तशीच बेडवर बसून राहिली. समोरच्या आरशात तिचं प्रतिबिबं दिसत होतं. खरंच आपला रंग उजळलाय का आजकाल? बॅंकेतल्या तिच्या मैत्रिणीनं दिलेला शेरा तिला आठवला. तसाही आपला रंग सावळा कधीच नव्हता. लग्नानंतर थोड्या अशक्त झाल्यामुळं दिसत असु कदाचित. कसल्याशा कडवट आठवणीनं तिनं आवंढा गिळला; चेहरयावर कठोर भाव पसरले. आपण असा काय गुन्हा केला होता म्हणून आपल्या नशिबी हे भोग आले? चांगला संसार करायचा, मुलाबाळांना वाढवायचं एवढ्याच तर आपल्या अपेक्षा होत्या!<br />
--------------------------------------------<br />
पहिल्या रात्री 'तुम्ही बेडवर झोपा. मी खाली झोपतो' हे सांगणारा तिचा नवरा तिला आठवला आणि हातात दुधाचा पेला घेतलेली हतबुद्ध अवस्थेत दोन पावलं मागं सरकलेली; आपलं काही चुकलं का या विचारानं बावरलेली ती नवी नवरी तिला आठवली. एक,दोन नाही दहा वर्षे झाली या गोष्टीला.<br />
पहिली तीन एक वर्षे तिनं कुणालाच काही थांगपत्ता लागून दिला नव्हता: एक ना एक दिवस तरी तो तिच्याकडं येईल या अपेक्षेनं. पण त्याच्यात काही बदल व्हायची चिन्हं दिसत नव्हती. व्रत केल्यासारखा तो खोलीत यायचा आणि मुसकटून भिंतीकडे तोंड करून झोपायचा. याला कसल्या इच्छा कशा होत नाहीत? तिला वाटे. तिच्या लग्न झालेल्या मैत्रिणींकडून ऐकलेल्या गोष्टी तिला काही वेगळंच सांगत होत्या; आणि इथे काही वेगळाच प्रकार दिसत होता. हा पूर्ण पुरुष तरी आहे ना? या विचारानंही ती दचकत होती. पण तरीही, स्वभावानंच सहणशील असल्यामुळं की काय, किंवा सामाजिक रुढींच्या बंधनामुळे ही असेल; पण कसेतरी ती त्यातूनही आनंदात दिवस काढायचे प्रयत्न करत होती.<br />
आणि त्यातच त्यानं पुण्याला बदली करुन घेतली. प्रमोशन मिळालय, नाकारायचं कसं म्हणत; आई, तात्यांनीही त्याला जाऊ दिलं. आठवड्या-दोन आठवड्यातून तो घरी येऊ लागला. आला की सगळ्यांशी चांगला वागे. तिच्याशीही. तसा तो तिच्याशी वाईट कधीच वागला नव्हता. कसेही वागण्यासाठी समोरच्याचं अस्तित्व तरी स्विकारायला हवं ना! त्याच्यासाठी जशीकाही ती अल्झायमरच्या पेशंटच्या भासातली काल्पनिक व्यक्ती होती! त्यानंतर मात्र तिचा धीर सुटला आणि एक दिवस माहेरी गेलेली असताना; तिनं आईला हे सगळ सांगितलं. हे ऐकल्यानंतर तिच्या आई-वडिलांच्या मनस्थितिची कल्पनाच न केलेली बरी! कितीतरी वेळा त्या नवराबायकोंनी : “आता फ़ॅमिली प्लॅनिंग राहू द्या; आम्हाला नातवंडाशी कधी खेळायला मिळेल ते सांगा?' असा तिच्याजवळ हट्ट केला होता. आणि प्रत्येकवेळी एवढे भयंकर सत्य लपवून तिनं हसून तो प्रश्न टोलावला होता. तिच्या घरच्यांकडून तरी या विषयावर काही तोडगा निघेल म्हणून; दोघांनी विचारविनिमय करून तिच्या सासूसासर्याच्या कानावर ही गोष्ट घातली होती. <br />
--------------------------------------------<br />
त्या रविवारी तो घरी आला तेव्हा घरात तणावाचं वातावरण होतं. ती स्वयंपाक घरातली आवराआवर करताना बाहेर कान लावून बसली होती. तिघंही शांतपणे टी. व्ही. पहात बसले होते. तात्यांना कशी सुरुवात करावी हे कळत नव्हतं. तर आईंना भीती वाटत होती की काही बोललं तर पोरगं डोक्यात राख तर घालून घेणार नाही! त्याची तशी ख्यातीही होती. तो लहान असताना; शाळा चुकवून, त्याच्या मित्राच्या भावाच्या लग्नाला गेला; म्हणून तात्यांनी त्याला वेतानं फ़ोडला होता. त्यानंतर चार दिवस तो घरातून बेपत्ता होता. तात्यांनी सगळीकडे धावाधाव केली होती; पोलीसात तक्रार सुद्धा नोंदविली होती. नंतर नाथाच्या डोंगराखाली रस्त्यावर खडीकाम करणार्या लोकांना तो दिसला होता. ४ दिवस डोंगरावरच्या टिचभर मंदिरात रहात होता आणि मंदिरातल्या प्रसादावर पोट भरत होता! त्याच्या संतापी व्रुत्तिची तेव्हापासून त्यांनी धास्ती घेतली होती.<br />
बातम्या संपून जाहिराती सुरू झाल्या आणि एकदम हसत तात्यांनी सुरूवात केली.<br />
“मग काय सर्व्हीस वगैरे ठीक चाललीय ना?”<br />
“हं ठीक चाललीय.” टी. व्ही. वरून नजर न हलवता तो म्हणाला.<br />
“नव्हे हे काय चाललय?” आईंनी थरथरत्या आवाजात विचारलं.<br />
“काय, काय चाललय?” आईकडे पहात बेफ़िकीरीने तो म्हणाला.<br />
“लग्नाला तीन वर्षे झाली. काय मुलं बाळं होऊन द्यायचा विचार आहे की नाही?” प्रश्न एकून त्याचा चेहरा काळाठिक्कर पडला, आत्ता त्याच्या सगळं लक्षात आलं. काही न बोलता घुम्यासारखा तो तसाच बसून राहिला.<br />
“चांगल्या मुलीचं मातेर करु नकोस” धीर धरून आई पुढे म्हणाली; तसा तो उठला आणि कोपर्यातल्या बुटात पाय घालून, खाली वाकून लेस बांधू लागला.<br />
"याच्यासाठी लग्न केलं का आम्ही तुझं?" - तात्यांचा आवाज त्याच्या कानावर पडला.<br />
"कुणाला लग्न करायची हौस होती!" - फ़टकार्यानं तो म्हणाला.<br />
"मग लग्न कशाला केलेस?"<br />
"हे आत्ता विचारताय? लग्न लावून देण्याआधी नाही विचारलंत?"<br />
रागाने दार आदळून तो चालता झाला.<br />
--------------------------------------------<br />
त्यानंतर दोन वर्षे घरी काही फिरकला नाही, पुण्यात बहिणीकडे येणं जाणं होत. तिच्याकडूनच यांना कळलं की मुलगी पसंत नव्हती त्याला. का? मग लग़्न का केल वगैरे कारणं विचारायची काही सोय नव्हती.<br />
सुरुवातीला तिला रात्र रात्र झोप यायची नाही. त्याचं तिकडे अफेयर तर चालू नसेल? काही वाईट नाद तर लागले नसतील! पण वर्षे गेली आणि तिला कळून चुकलं की तसं काही होणार नाही. तोही जर एकटा राहू शकतो तर आपणही राहू असं मनाला बजावत तिनं तेही आयुष्य स्विकारलं; तिनंच नव्हे तर सगळ्यांनीच स्विकारलं. तो घरी येऊ जाऊ लागला. बेडरूम मध्ये तिच्याबरोबर आई झोपू लागल्या. तो आला की हॉलमध्ये तात्यांबरोबर झोपत असे. बाहेरच्या लोकांसाठी तो आठवड्या-पंधरावड्याला येतो हे माहित असणं पुरेसं होतं. तो येऊन गेल्यानंतर, शेजारच्या बायकांनी केलेल्या मस्करीला ती ह्रदयातील सल लपवून हसून उत्तरं द्यायला शिकली होती. <br />
महिन्या-दोन नहिन्यातून तिचे वडील येऊन जात. तिच्या नवर्याची आणि त्यांची भेट, लग्नानंतर एक-दोनदा झाली असेल तेवढीच. त्यांनाही त्याला भेटायची इच्छा होत नसे. तो घरी नाही पाहूनच ते येत. ते येत, तिच्या सासू-सासर्यांशी गप्पा मारत. तिचं कसं चाललंय याचं निरीक्षण करत आणि व्यथित मनानं परत जात. कधी ना कधीतरी तिची गाडी रूळाला लागेल याच आशेवर ते होते.<br />
त्यानंतर कधीतरी तिला बॅंकेत जॉब लागला. ग्रॅज़्युएट तर ती होतीच आणि घरात बसून डोक्यात नाही ते विचार येण्यापेक्षा बाहेर जाऊन जरा चार लोकांत मिसळेल म्हणून तात्यांनीच, त्यांच्या मित्राच्या ओळखीनं तिला तो जॉब मिळवून दिला होता. <br />
आणि तिथेच तो तिला भेटला. <br />
बॅंकेच्या पिकनिकला दोनदा तिनं नाही म्हंटल्यावर तिच्याजवळ येऊन त्यानं विचारलं होतं,<br />
“पाटीलबाई तुम्ही येताय ना पिकनिकला?”<br />
“नाही हो काम आहे जरा” डेस्क आवरता आवरता ती म्हणाली होती. <br />
“हे काही नाही. कसले काम आहे? बॅंकेतले सगळे कर्मचारी येत आहेत. तुम्हीच एकट्या नाही म्हणताय. मागच्या वर्षीही तुम्ही नाही आलात. आमची कंपनीही एवढी काही वाईट नाही! “ तो थोड्याशा मिश्किल आवाजात म्हणाला होता.<br />
“तसं नाही हो...” तिला काय बोलावं तेच कळलं नव्हतं. <br />
ती मुळातच अबोल होती, आणि कुणी अशी थोडीशी जवळीक दाखवायचा प्रयत्न केला तर ती भांबावूनच जात असे. पण सुनीलची गोष्टच वेगळी होती. इतका मसकर्या होता तो! आणि ऑफिसमध्ये सर्वांना मदत करण्यास तत्पर, त्यामुळं त्याला नाही म्हणायचं तिला काही जमलं नव्हतं. आणि त्या वर्षीच्या पिकनिकला ती गेली होती.<br />
त्यानंतर तिच्या बॅंकेत मैत्रिणीही झाल्या. पण तिनं त्यांना काही अंतरावरच ठेवलं. कुणाच्याही जास्त जवळ जायची तिला भीतीच वाटत असे. न जाणो आपल्या अंतरीचं शल्य त्यांना कळ्लं तर! पण वर्षे निघून गेली आणि ती सुनिलशी मनमोकळेपणानं बोलू लागली. सुनील कधी कधी त्याच्या मुलांना बॅंकेत घेऊन येत असे. त्याचा मुलगा सहा वर्षाचा आणि मुलगी तीन वर्षांची होती. ती दोघे बॅंकेत आली की तिचा वेळ कसा आनंदात निघून जाई. त्यांच्याबरोबर तिही लहान मुलं होऊन जाई. सुनीलला तिच्या स्वभावातल्या बदलाचं खूप आश्चर्य वाटे. त्याच्या मुलांकडचा तिचा ओढा बघून त्यानं तिला खुपदा घरीही बोलावलं. 'मिस्टरांनाही बरोबर घेऊन ये' असंही बजावलं. पण प्रत्येक वेळी काहीतरी कारण देऊन तिनं ते आमंत्रण नाकारलं होतं.<br />
नंतर सुनीललाही, इथं काहीतरी पाणी मुरतंय याचा मागमूस लागला होता. आणि नंतर त्यानं कधी तो हट्ट केला नव्हता.<br />
--------------------------------------------<br />
दिवस सरत होते, ऋतु बदलत होते. त्या दोघांच्या नात्यामधे कसलेसे निराळे बंध निर्माण होत होते. इतकी वर्षे सुप्तावस्थेत असलेल्या तिच्या भावना उसळून वर येत होत्या. कधी न अनुभवलेल्या आनंदाने वारंवार तिचं ह्रदय भरुन येत होतं. बॅंकेतून घरी आल्यावरही, त्याच्याच मनोराज्यात ती गुंगुन जात होती. सकाळी घराबाहेर पडताना तीनदा आरशात वळून स्वत:ला पहात होती.<br />
सुनीलच्या लक्षात तिच्यातले हे बदल येत होते. नुकत्याच तारुण्यात पदार्पण केलेल्या मुलीसारखे तिचे अविर्भाव पाहून; त्याचंही मन ताळ्यावर राहत नव्हतं. सहेतुक स्पर्श होत होते. नजरा टाळल्या जात होत्या. हे आपल्याला काय होतंय हे तिला कळत नव्हतं. आपण याच्या प्रेमात तर नाही पडत आहोत? हा प्रश्न तिला वांरवार सतावत होता. तिच्या मनात द्वंद्व सुरू होतं. पण मनावर कितीही ताबा ठेवण्याचा प्रयत्न केला तरी तिच्या मनाचं पाखरू पुन्हा पुन्हा त्याच्याच मिठीत जाऊन विसावत होतं. पुरूषाची मिठी, ते आसुसलेलं चुंबन यांबाबत तिनं फक्त कादंबर्यातच वाचलं होत. पण आता हे सगळं तिला हवं होतं. कधी कधी तो तिला स्कुटरवरून तिच्या घराजवळच्या बसस्टॉप पर्यंत सोडत असे, तेव्हा त्याच्या पाठीचा होणारा स्पर्श, तो वास तिला बेभान करत असे. <br />
ती ओढ, ते आकर्षण एवढं अफाट होतं की त्याच्यासाठी तिनं सात समुद्रही ओलांडले असते. म्हणून जेव्हा त्यानं तिला हॉटेलमध्ये बोलावलं, तेव्हा एखाद्या तुफानासारखी धावत ती गेली होती, त्यात आश्चर्य कसलं!<br />
--------------------------------------------<br />
बेडवर बसल्या बसल्या हे सारं तिला आठवत होतं. अजून आई,तात्या परतले नव्हते. गॅस बंद करून ती बाल्कनीत गेली. आकाश ढगांनी अंधारून आलं होतं. जोराचा वारा सुटला होता. रस्त्यावरचा पालापाचोळा हवेत वर गिरक्या घेत होता. विजा कडाडत होत्या. वार्यावर तिचे केस,पदर उडत होते. तिला हलकं वाटत होतं. इतक्या वर्षाचं ह्रदयावरचं दडपण वार्यांवर जसं काही उडून जात होतं. तिनं दोन्ही हात हवेत पसरले. आपणही त्या पालापाचोळ्यासारखं उडून जावं असं तिला वाटलं. तेवढ्यात जोराचा पाऊस सुरू झाला. पावसाचे मोठ-मोठाले थेंब तिच्या डोळ्यांतील ओघळणारे अश्रू धूवून टाकू लागले.<br />
“अगं पावसात अशी भिजतेस काय?” मागून आईच्या ओरडण्यानं ती भानावर आली. कसल्याशा धुंदीत आत येत, हॉलच्या दरवाजात उभी राहून तीन गोप्यस्फोट केला: "आई मी प्रेग्नंट आहे." टॉवेलनं केस पुसणार्या आईंचा हात झटका बसल्यासारखा थांबला. त्यांच्या 'आ' वासलेल्या तोंडाकडे जास्त वेळ न पहाता ती बाथरूममधे शिरली.<br />
"कुणाचं आहे?" बाथरुमच्या बंद दरवाजाला लागून थोड्या वेळानंतर आईंनी विचारले.<br />
त्यांच्या प्रश्नाचंही तिला नवल वाटलं.<br />
"तुमच्या मुलाचं नाही." निर्विकारपणे तिने उत्तर दिले.<br />
दुसर्या दिबशी सकाळी आठच्या ठोक्याला, दारात तिचे आई-बाबा हजर होते. आई समोर दिसताक्षणी तिच्या मनाचा बांध सुटला; बेडरुममध्ये दोघी एकमेकींच्या गळ्यात गळे घालून रडत बसल्या. "काय चुकलं आई माझे? मला कसल्या सुखाचा अधिकार नाही का?" - रडण्याचा भर ओसरल्यावर तिने आईला विचारले.<br />
जुन्या पिढीतली तिची आई; या प्रश्नावर तिच्याकडे उत्तर नव्हते. किंबहूना असले काही होऊ शकते, याची तिने स्वप्नातही कल्पना केली नसेल! तिच्या पापभिरु मनासाठी हा जबरदस्त धक्का होता. हुंदके देऊन रडणार्या आपल्या मुलीचे ती धड सांत्वनही करु शकत नव्हती. काय सांत्वन करायचे अशा मुलीचे! लग्न झाल्यावर, कसाही असेना, पती हाच परमेश्वर, असे मानणारी बाई ती! मोठ्या विचित्र अवस्थेत सापडली होती.<br />
"आयुष्यात सगळ्या गोष्टी प्रत्येकाला मिळतातच असं नाही सुमा." - त्यातूनही ती शब्द जोडत होती."जे आहे त्यातच समाधान मानलं पाहिजे. आता तुझ्या या करणीनं, उद्या काही वाईट झाले तर? उमाच्या लग्नाचं चाललंय...गावात हे कळलं तर किती छी थू होईल. आणि तुझ्या भविष्याचं काय?... भावनेच्या भरात खूप मोठी चूक केलीस तु सुमा..."<br />
हातात तोंड लपवून रडणार्या आईकडे ती सुन्नपणे पहात राहिली.<br />
स्वयपांकघरात सासूबाईंची एकट्यांचीच खुडबुड चाललेली पाहून ती आत गेली. ती येताच फणकार्याने झटकन किचनमधून त्या बाहेर पडल्या. हॉलमध्ये तात्या आणि तिचे बाबाही सुतकी चेहेरे करून बसले होते. आल्यापासून बाबा तिच्याशी बोलले नव्हते. किंबहूना तिच्याकडे पहाण्याचेही ते टाळत होते. नाष्ट्यानंतर ते दोघेही बाहेर पडले. रस्त्याला लागल्यानंतरही बराच वेळ ते दोघे शांतपणे चालत होते.<br />
"काय करायच आता?"अचानक तिच्या वडीलांनी विचारलं. <br />
"काय करायचे कळत नाही. वाटलं कधीतरी पोराचं डोकं ताळ्यावर येईल आणि सगळं काही व्यवस्थित होईल. पण भलतंच काही होऊन बसलं."<br />
चालत चालत ते मंदिरापर्यंत आले. एका पायरीकडे, बसण्यासाठी हात करत, खालच्या आवाजात तात्या म्हणाले 'डॉक्टरांकडे जाऊन मोकळी करावी तिला, असं वाटतय'. हतबुद्ध झालेले तिचे वडील तसेच जाग्यावर खिळून राहिले. त्यांचा घसा भरून आला. कसलं नशीब ही पोरगी घेऊन आली! चांगला नवरा मिळाला असता तर आत्तापर्यंत दोन-तीन नातवंडे मांडीवर खेळती. पण त्यांनाही दुसरा मार्ग दिसत नव्हता. एवढा धिप्पाड माणूस पण दहा वर्षांनी थकल्यासारखा पायरीवर टेकला.<br />
“घ्या; काहीही निर्णय तुम्ही घरातले लोकं मिळून घ्या. पण तिला जर काही कमी जास्त झालं, जर तिनं स्वत:ला काही करून घेतलं, तर मी तुम्हाला जबाबदार धरीन. आणि तुमच्या त्या मुलाला काही सुखानं जगुन देणार नाही एवढंच लक्षात ठेवा.” डबडबलेल्या डोळ्यांनी त्यांनी तात्यांना तंबी दिली.<br />
जेवणाच्या वेळेपर्यंत तिचा नवराही आला होता. कसेबसे चार घास खाऊन हॉलमध्ये त्यांची बैठक बसली. सासुबाईही त्यांच्याबरोबर बसल्या. तात्या बोलायला सुरुवात करणार, तोच तिचा नवर्याने, "मला काही बोलायचंय तात्या" म्हणून बोलायला सुरुवात केली. त्याला आता घटस्फोट हवा होता. त्याचे बोलणे संपताच तिचे वडिल संतापाने थरथरत उभे राहिले."लग्न करून आणलीत आणि कधी नांदवली नाहीत. गेली दहा वर्षे पोरगीनं अस्से दिवस काढलेत आणि आता तुमची हिम्मतच कशी होते घटस्फोट मागायची.?" ते म्हणाले. ती भिंतीला टेकून आत बसली होती. डोळ्यातून पाण्याच्या धारा लागल्या होत्या.<br />
"घटस्फोट या घराण्याला शोभत नाही. मी जिंवत असेपर्यंत ता घरात घटस्फोट कदापि होऊ देणार नाही. माझ्या पश्च्यात तुम्ही काहीही करा." तात्यांचा कडाडणारा आवाज तिने ऐकला. कुठून एवढं बळ संचारलं तिच्या अंगात पण; झंझावातासारखी ती हॉलमध्ये आली.<br />
"आणि तुमच्या पश्च्यात काय, तात्या?" तिने तात्यांना प्रश्न विचारला. तिच्या या धाडसाने सगळेच अचिंबित झाले.<br />
"तुम्हा लोकांना घटस्फोट नकोय, कारण तुमच्या घराण्याला बट्टा लागेल. माझ्यापेक्शा तुम्हाला तुमच्या समाजाची जास्त काळजी!”<br />
“ माझ्याकडून चुक झाली मला कबूल आहे. पण त्याला जबाबदार फक़्त मीच आहे का? गेली कित्येक वर्षे विवाहीत असून मी कुमारिकेसारखी राहतेय. तेव्हा माझ्या मनाची काय अवस्था असेल याचा तुम्ही विचार केलात का? यांची लग्नाची इच्छा नव्हती तर तुम्ही यांच लग्न का लावून दिलेत? यांना मी पसंत नव्हते तर हे लग्नाला का उभे राहिले? आणि या सगळ्यामध्ये बळी माझाच गेला ना?"<br />
"आम्हाला हे कबूल आहे प.."<br />
"थांबा तात्या मला बोलू द्यात." सासर्यांना अडवत ती म्हणाली.<br />
"गेले दहा वर्षे माझ्या मनाची, माझ्या जीवाची जी तगमग झाली. ती दूर करायला कुणी मदत केली? उलट तुम्ही सगळे गांधीजींच्या माकडासारखे डोळे,कान बंद करुन बसलात: कधीतरी सगळे सरळ होईल म्हणून. पण कधी? हे तुम्ही तुमच्या चिरंजीवांना खडसावून कधी विचारलंत, तात्या?"<br />
"मी ही माणूस आहे, मलाही भावना आहेत; हा विचार तुम्हा लोकांना कधी स्पर्श करुन गेला नाही? आणि आता कधी नव्हे तो मला आशेचा एक किरण दिसतोय; तो ही विझवायला निघाला आहात. मला आई व्हावंस वाटत नाही का? आणि दुसरं मुलं होईल याची शाश्वती काय? नंतर कशाच्या आधारावर मी माझं आयुष्य काढणार आहे?” तिनं उत्तराच्या अपेक्षनं सगळ्यांकडं पाहिलं. पण कुणाकडेच उत्तर नव्हतं.<br />
“मला हे मुल हवंय. आणि या घरात राहून जर ते शक्य होणार नसेल; तर मी घराबाहेर पडायला तयार आहे.” शेवटी निर्धाराने ती म्हणाली.<br />
<br />
तिच्या बोलण्यातला निश्चय ऐकून सगळेजण आवाक् होऊन तिच्याकडे पहात राहिले!<br />
--------------------------------------------रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-22092832166869832082009-09-15T20:55:00.004-04:002011-08-17T15:52:22.646-04:00मोरपीस नोव्हेंबरच्या शेवटच्या आठवड्यातली तिकीटं मी बुक केली.त्या दिवशी घरी परतताना माझा आनंद गगनात मावत नव्हता. तीन वर्षांनी मी भारतात निघाले होते. या तीन वर्षातली पहिली दीड वर्षे कशी पटकन निघून गेली होती. जास्त हुरहुर न वाटता. पण नंतरच्या दीड वर्षातला प्रत्येक दिवस न दिवस मी अगदी रेटला होता. मागच्या सहा महिन्यात तर मी घरातल्यांचा एवढा जोसरा काढला होता की अगदी दररोज घरी फोन होत होता. शेवटी 'या फोनवर जेवढे पैसे घालवतेयस त्यावर भारताच्या २-३ ट्रिप्स सहज झाल्या असत्या' असं म्हणत माझ्या नवरयानं भारताला जायचं एकदाचं मनावर घेतलं.<br />
भारतात जायच्या नुसत्या कल्पनेनंही माझ्यात भलताच उत्साह संचारला होता. आणि त्यात ते 'फॉल' चे दिवस होते. हा नयनरम्य,रहस्यमय फॉल मला नेहमीच वेडा करत आला आहे. अगदी पहिल्यांदा मी त्याला पाहीलं तेव्हापासुन! मग ऑफिसला जाताना हायवे घेण्याऐवजी मी लोकल रोड्स घ्यायला सुरुवात केली. रस्त्याच्या दोन्ही कडेनं ती रंगीबेरंगी झाडे पहात जाण्याचा माझा रोजचा क्रम झाला. कधी दिवस स्वच्छ असला तर सगळं कसं एकदम शांत वाटे. माझी गाडी पिवळ्याधमक फुलांचं उंचच उंच कुंपण केलेल्या रस्त्यावरुन अलगद जाई. मधूनच ती चित्रातली चिमुकली घरं डोकावत. श्वास थोडावेळ आतच अडकला जाई. तर कधी वारा जोरात वहात असेल, तर मी खिडक्या उघड्या ठेवी. भणाणणारी हवा आत शिरे. एकदम माझ्या गावातल्या शेतावर गेल्याचा भास होई. कधी ती रंगीत पानं हवेवर फेर धरुन नाचत आणि मी उघड्या खिडकीतुन हात लांबवून त्यांना पकडण्याचा प्रयत्न करी. पुन्हा ती हवा मी मोठ्यानं श्वास भरुन घेई आणि मनात चुकचुके..एवढं सगळं छान आणि कसलाच वास कसा नाही? एवढ्या प्रकारची फुलं, त्यांचा सुगंध हवेत भरत कसा नाही ? त्यावेळी भारताची मला तीव्रतेनं आठवण होई. पाऊसानंतर मातीचा तो मदमस्त करणारा सुगंध! या कशाचीच त्याला सर येणार नाही असं वाटे. त्या माझ्या आवडत्या फॉल चे मी भरपुर फोटो काढून घेतले होते,बरोबर माझ्या सुबक घराचेही. भारतात जाण्याची माझी पुर्ण तयारी झाली होती.<br />
भरलेल्या ह्र्दयाने आम्ही विमानतळावर उतरलो. उतरल्या उतरल्या माझ्या नाकाला कसलातरी वास झोंबला. या वासाची मी अपेक्षा केली नव्हती.उगाचंच प्रत्येक श्वासागणिक किती विषाणू पोटात जात आहेत याची मला काळजी लागली. आणि स्वत:चाच राग आला.मुंबईहुन पुण्याकडे येताना, रस्ताच्या दोन्ही बाजुच्या गगनचुंबी इमारती बघुन माझी छाती दडपून गेली.पुण्यात मी माझ्या बहिणीच्या फ़्लट वर उतरले होते.त्या सोसायटीत काय नव्हतं? क्लब हाउस,स्विमिंग पुल,डे-केअर..इथं आपण ज्याला लक्झरी म्हणतो, ते तिथं आता नॉर्मल झालंय. तिच्या फ़्लटवर बाथरुम्सही वेस्टर्न स्टाईलचे होते. बिना टिशूपेपरचे ते कमोड वापरायचं कसं हा प्रश्न मला पडला. फ़्लटचं भाडं ऐकुन तर मला चक्कर यायचीच राहिली होती. तिथे प्रत्येकच गोष्टीतली महागाई पाहून मला अचंबा वाटला. गुढग्यापर्यंतचा स्टायलीश स्कर्ट आणि ट्रेंडी(हा शब्द तुम्हाला तिथं सगळ्या दुकानात ऐकायला मिळेल) टॉप घातलेल्या माझ्या बहिणीने साध्या रिक्षासाठी पाचशे रुपयची नोट काढुन दिली तेव्हा मी आश्चर्याने पहातच राहिले. शॉपिंगला गेलो तर सगळे वेस्टर्न कपडेच विकायला!<br />
' अगं मला जरा ट्रडीशनल कपड्यांच्या दुकानात घेउन चल बाई ! ' मला तिला सांगावं लागलं. दुकानात गेल्यानंतर मी मराठीत विचारलेल्या प्रश्नांना इंग्लीशमधे उत्तरं मिळाली. आणि मी नक्की कुठे आहे हेच मला कळेना.<br />
प्रदुषण, बेशिस्त वाहनचालकं, अमर्याद गोंगाट आणि अस्वछता यांच्या आवरणाखाली तिथं एक नवीन अमेरीकन संस्कृतीच उदयाला येते आहे असं मला वाटलं. यासाठी मी इथे आले नव्हते. माझ्या मनाला खुपच हूरहूर वाटून राहिली. येताना दोन दिवसांसाठी म्हणून गावी गेले.गावं तसंच होतं. घरासमोरचं तुळशीवृंदावन, भोवतालची जाईची, गुलाबाची फुलं. मन कसं प्रसन्न झालं. सकाळी रेडिओवर अभंग ऐकताना मी अंगणात सडा घातला, आणि मातीचा 'तो' वास दरवळला. श्वास भरभरून मी तो वास घेतला पण मनाचं समाधान काही होईना. मी ज्या भारताच्या ओढीनं आले होते तो शेवटी मला सापडला होता.<br />
निघताना माझ्या वडिलांनी, आमच्या शेतावर सापडलेली मोरपीसं मला दिली.<br />
भारत भेट आटोपून, डलसच्या विमानतळावर आम्ही उतरलो. बर्फ नुकताच पडून गेलेला दिसत होता. स्वच्छ रस्त्याकडेची बर्फानं वेढलेली ती झाडं आणि घरं पाहून मन आनंदानं उचंबळलं होतं. वाटलं आपल्या घरी आलो.<br />
आणि माझी मीच दचकले. हे कधीपासुन 'आपलं' वाटायला लागलं मला! भारतात राहून अमेरीकनांसारखं राहण्यापेक्षा, अमेरीकेत राहून भारतीयांसारखं राहणं मला पटलं असावं. पण मग माझं काय? हे घर की ते घर ?<br />
वडिलांनी दिलेलं मोरपिस गालाशी धरत मी विचार करत राहिले.रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7761034386525970796.post-47098697217561282292009-09-11T16:40:00.001-04:002009-09-27T10:25:49.605-04:00फर्स्ट ब्लॉग<span style="font-family: CDAC-GISTYogesh; white-space: pre-wrap;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">"हे ते आणि सगळे" हा </span><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 1px; -webkit-border-vertical-spacing: 1px;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">मराठी </span><span class="Apple-style-span" style="-webkit-border-horizontal-spacing: 0px; -webkit-border-vertical-spacing: 0px;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">ब्लॉग मी सुरु करते आहे. याच्यामधे नावाप्रमाणेच हे, ते आणि सगळंच असणार आहे. कथा,कविता, </span><span style="font-family: verdana;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: medium;">लेख,विचार, गप्पा आणि वाट्टेल ते! लिहण्याची हौस तरी आहे. बघुया कसंकसं जमते ते!</span></span></span></span></span>रुपाली जगदाळेhttp://www.blogger.com/profile/12659109186702664295noreply@blogger.com1